ჩვენში, რატომღაც, ყველაფერი კერძო საპატიო მიზეზია, რომ საზოგადოებისა თუ სახელმწიფოსთვის მნიშვნელოვანი საქმე არ (ვერ) გააკეთონ.
„მე რომ ექსკურსიაზე მივდივარ?!"
„მე რომ გუშინ კბილი მტკიოდა?!"
„ხვალ რომ ჩემი დაბადების დღეა"?
„უგუნებოდ რომ ვარ?!"
„ბავშვი რომ მყავს დასატოვებელი?!"
„ძალიან რომ ცხელა?!"
„ძალიან რომ ცივა?!"
„რომ დამავიწყდა?!"
„რა მოხდა - სულ მესამედ დამაგვიანდა!"
„მალე ცოლი რომ მომყავს?!" ("რომ ვთხოვდები?!")
„მე მეგონა, სხვანაირად იყო საჭირო..."
„კი მითხარით, მაგრამ ვიფიქრე, ასე არ უნდა გამეკეთებინა..."
„მე რომ განსაკუთრებული ვარ?!")
მთავარი ყოველთვის არის „მე", „ჩემი განწყობა", „ჩემი ინტერესები", „ჩემი უფლებები", „ჩემი ტანჯვა" და „ჩემი ბედნიერება"...
ჰოდა, მერე ძალიან უკვირთ, სამყარო რომ სამაგიეროს უხდით ხოლმე.
ეს ამბავი ასე მთავრდება:
„ღმერთმა მიმატოვა", „ბედი არ მაქვს", „ყველა და ყველაფერი ჩემ წინააღმდეგაა..."
კლასიკური ისტორიული რეცეპტი ასეთია:
შეხედე შენ თავს სხვისი თვალებით, გონებით, გულით და დაინახავ, რომ სამყაროს ცენტრში მთლად მარტო შენ არ ხარ - სხვა ადამიანიც არის, საქართველოც, დედამიწაც, "ირმის ნახტომიც" და მთელი სამყაროც.
ხანდახან ცოდნას მნიშვნელობით გამოცდილება აღემატება.
ვიღაც ძალიან მაღლა მდგომმა მაგალითებით ლაპარაკი იცის.
და ამაზე დიდი სკოლა არ არსებობს.
