Baby Bag

ირლანდიის ერთ-ერთი სკოლის მოსწავლეები დეკემბრის თვეში საშინაო დავალებებისგან თავისუფლდებიან, მათ მხოლოდ სიკეთის კეთება ევალებათ

ირლანდიის ერთ-ერთი სკოლის მოსწავლეები დეკემბრის თვეში საშინაო დავალებებისგან თავისუფლდებიან, მათ მხოლოდ სიკეთის კეთება ევალებათ
ცხოვრებაში პოზიტიური განწყობა ძალიან მნიშვნელოვანია, თუმცა ეს სულაც არ გულისხმობს იმას, რომ რეალობის აღქმა დავკარგოთ. პრობლემების იდენტიფიცირება და მათი მოგვარება ნებისმიერი ადამიანის ერთ-ერთი უმთავრესი მოვალეობაა. ახალი წლის მოახლოვებასთან ერთად ადამიანები უფრო მეტად გრძნობენ, რომ მათ მადლიერების, სიკეთის, ბედნიერების და სიყვარულის გაზიარების სწავლა სჭირდებათ. როგორც წესი, წელიწადის ამ დროს ისინი ყველაზე მეტად ცდილობენ სხვებს ​დაეხმარონ.

გრანდიოზული გეგმების განხორციელება უმნიშვნელო ნაბიჯების გადადგმითაც შეგვიძლია. სადღესასწაულო განწყობის ერთმანეთისთვის გადაცემის უნარი ყველას გვაქვს. ირლანდიის ერთ-ერთი სკოლის პედაგოგებმა მოსწავლეებს დეკემბრის თვეში საშინაო დავალებების შესრულების ნაცვლად, სადღესასწაულო განწყობის ერთმანეთისთვის გაზიარება და კეთილი საქმეების გაკეთება დაავალეს.

სკოლის მოსწავლეებმა ყოველდღიურად მათი ოჯახის წევრების, მეგობრების, კლასელებისა და საზოგადოებისთვის სასარგებლო საქმე უნდა აკეთონ. მათ მიერ ჩადენილი კეთილი საქმეების შესახებ ისინი ე.წ. „სიკეთის დღიურში“ ჩაწერენ. ბავშვების ჩანაწერები კი მშობლებმა ხელმოწერით უნდა დაადასტურონ.

აღნიშნულ სკოლაში მსგავსი ტრადიცია უკვე მესამე წელია გრძელდება. ყოველწლიურად დეკემბრის თვეში მოსწავლეები სხვადასხვა უნარის განვითარებაზე მუშაობენ. გასულ წელს მათ მადლიერების განცდის გაძლიერებაზე უნდა ეზრუნათ. თავიანთი მიღწევების შესახებ კი ისინი „მადლიერების დღიურში“ წერდნენ.

სკოლის ადმინისტრაციამ სოციალურ ქსელში სტატუსი გამოაქვეყნა, რომელშიც კეთილი ქცევებისა და სიკეთის შესახებ იყო საუბარი. მოსწავლეებმა წაკითხული ტექსტის გააზრების შემდეგ სიკეთის პრაქტიკაში დანერგვაზე უნდა იზრუნონ და მიღებული ცოდნა შესაბამისი ქცევებით განამტკიცონ.

ორშაბათობით სკოლის მოსწავლეებმა თავიანთ მარტოხელა ნათესავებს ან მეზობლებს საშობაო ბარათები უნდა გაუგზავნონ. მათ ახლობლების გახარება სატელეფონო ზარებითა და მოულოდნელი ვიზიტებითაც შეუძლიათ. სამშაბათობით ისინი მშობლებს საოჯახო საქმეებში ეხმარებიან, ოთხშაბათობით თავიანთი კეთილი ქცევით ერთი ადამიანი უნდა გააბედნიერონ, მომდევნო დღეს კი საკუთარ თავზე უნდა იზრუნონ.

პარასკევს გამართულ სასკოლო შეკრებებზე თანატოლები დაკვირვების შედეგად ერთმანეთზე შექმნილ დადებით შთაბეჭდილებებს ფურცელზე წერენ და „სიკეთის თაიგულში“ ათავსებენ. აღნიშნული აქტივობა სკოლის მოსწავლეებს თვითშეფასების ამაღლებაში ეხმარება.

მშობლები სკოლის ახალი ინიციატივით აღფრთოვანებულები არიან. ისინი ბავშვებსა და პედაგოგებს სრულ თანადგომას უცხადებენ.

სკოლის ადმინისტრაციის მიერ გამოქვეყნებულ განცხადებაში ვკითხულობთ: „ჩვენ ბავშვებს შობის არსის წვდომაში ვეხმარებით. მათ სიკეთისა და უანგარობის მნიშვნელობა უნდა გაითავისონ. ადამიანები შობის დღესასწაულზე კომერციული და მატერიალისტური მიზნების განხორციელებით არიან დაკავებულნი. ჩვენ გვსურს, რომ ბავშვებმა შობის შესახებ მეტი გაიგონ და მის მთავარ არსს ჩაწვდნენ. სამწუხაროდ, ბევრ ადამიანს საახალწლო განწყობა არ აქვს. ისინი მარტოსულები და უბედურები არიან. მსგავსი ადამიანების დახმარება კეთილი საქმით ყველას შეგვიძლია. სიკეთე ყველაზე დადებითად მოქმედებს. მთავარი ისაა, რომ კეთილი საქმის გაკეთება არ საჭიროებს მატერიალურ სახსრებს, ის აბსოლუტურად უფასოა. ჩვენი მთავარი გზავნილი, რომელსაც ბავშვებს ვაწვდით, შემდეგია: მათ შეუძლიათ ვიღაცის ღიმილის მიზეზად იქცნენ. ბავშვებს აქვთ უნარი, რომ თავიანთი ქცევებით სამყარო როგორც სხვებისთვის, ასევე საკუთარი თავისთვის, უკეთეს ადგილად აქციონ.“

კეთილი საქმეების კეთება მხოლოდ ინდივიდუალურ ხასიათს არ ატარებს. სკოლის ერთ-ერთ პროექტს „კლასის სიკეთის აქტი“ ჰქვია. დეკემბრის თვეში თითოეული კლასი ვალდებულია საზოგადოებისთვის სასარგებლო საქმიანობით დაკავდეს.

აღნიშნულ სკოლაში მსგავსი ინიციატივები მხოლოდ საახალწლო დღესასწაულთან დაკავშირებით არ აქვთ. ივნისის თვეში ბავშვები საშინაო დავალებებისგან კვლავ თავისუფლდებიან. ამის ნაცვლად ისინი ვალდებულები არიან თავიანთი დროის უდიდესი ნაწილი ოჯახთან ერთად გაატარონ. ბავშვებმა მშობლებთან ერთად ხშირად უნდა ისეირნონ, მოაწყონ ლაშქრობები და მათთან ერთად თამაშითაც დაკავდნენ. თითოეული აქტივობა სპეციალურ დღიურში უნდა ჩაიწეროს და მშობლების ხელმოწერით დადასტურდეს. 

მომზადებულია healthyfoodhouse.com-ის მიხედვით
თარგმნა ია ნაროუშვილმა

შეიძლება დაინტერესდეთ

​მასწავლებელმა არ უნდა დაივიწყოს, რომ ხელოვანია

​მასწავლებელმა არ უნდა დაივიწყოს, რომ ხელოვანია

ყველა მასწავლებელს აქვს განსხვავებული სწავლების სტილი, ისევე, როგორც მხატვარს ხატვის, რეჟისორს ფილმის გადაღების, მწერალს ამბის გადმოცემის, მუსიკოსს მელოდიის შექმნის. სწორედ ამიტომ, ჩვენი პროფესია იმაზე უფრო მეტად ენათესავება ხელოვნების სფეროს, ვიდრე წარმოგვიდგენია. როგორც ყველა ხელოვანი, ჩვენც საკუთარ ნიჭსა და შესაძლებლობებს ვწვრთნით, მაგრამ რამდენად შევძლებდით ამას თავისუფალი ნების გარეშე, თავისუფალი სიტყვის და ქცევის გარეშე? ჩვენი გამოცდილება ხომ ჩვენი ფუნჯია, რომელმაც რაღაც უნდა შექმნას, რაღაც ისეთი, რაც მნიშვნელოვანი და დამაფიქრებელი გახდება. იმისთვის რომ ხელოვანი გახდე, მხოლოდ ნიჭი არაა საკმარისი, გამბედაობა და საკუთრი იდენტობით მოქმედებაა საჭირო მასწავლებლის შემთხვევაშიც. 

ნებისმიერ პროფესიაში თუ გინდა წარმატებული იყო, პირველ რიგში, შენ უნდა იყო შენ, თუნდაც არასრულყოფილი. ჩვენ მუდმივად ვცდილობთ სოციალური როლების მორგებას ეს გასაგებია, რადგან ადამიანი სოციალურ ცხოველია, თუმცა აქ უფრო მნიშვნელოვან საკითხს ვაწყდებით, როლი, რომელიც მოვირგეთ საფრთხეს ხომ არ უქმნის ჩვენს იდენტობას? რამდენი პროცენტით ვარ მე მე?

მასწავლებლები ხშირად იკარგებიან საკუთარ სწავლების სტილში მკაცრი, მზრუნველი, მეგობრული, განსხვავებული, უხეში, გულგრილი... უამრავი ტიპის მასწავლებელს შევხვედრილვართ, ბევრის მიმართ უარყოფითი დამოკიდებულებაც გვქონდა, თუმცა ყურადღების მიღმა არ დარჩენილა მათი გულწრფელობა. ისინი ხომ ისე გვასწავლიდნენ როგორც ახალ ხასიათს და მიუხედავად ჩვენი დამოკიდებულებისა, რომელიც არც თუ ისე სასიამოვნო შეიძლება ყოფილიყო, ერთი წამითაც არ შეგვპარვია ეჭვი მათ გულწრფელობაში. ალბათ, სწორედ ამიტომ ვირჩევთ ამ პროფესიას, ის ხომ შესაძლებლობას გვაძლევს ჩვენი იდენტობით ვიმუშაოთ, ვიყოთ შემოქმედები და ისეთები, როგორიც ვართ. ხშირად გაბატონებულ წარმოდგენებს უფრო მეტ მნიშვნელობას ვანიჭებთ, ვიდრე საკუთარი თავისუფალი ნების არსს. ხომ გვინახავს ისეთი მასწავლებლებიც სკოლის კართან რომ ტოვებენ საკუთარ პიროვნებას და სრულიად სხვა ადამინები ხდებიან სასწავლო დღის დასრულებამდე. ალბათ, სწორედ ამიტომ იწყება პროფესიული კრიზისიც, თუმცა არც ესაა პრობლემა. 

უნდა გვახსოვდეს, რომ ადამიანს შეუძლია გახდეს უკეთესი, მაგრამ არა სრულყოფილი. ხშირად საჭიროა, საკუთარ თავს შევახსენოთ, ვინ ვართ, მხოლოდ ასე შევძლებთ, ვუპასუხოთ ჩვენს მოლოდინებს, შეიძლება, დეპრესიაც გვქონდეს, თავი ცუდად ვიგრძნოთ, მაგრამ არასდროს არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ხელოვანები ვართ, კრეატიული და ყველაზე თავისუფალი პროფესიის წარმომადგენლები. ყველაფერი კი, რაც ჩვენს თავს ხდება, გამოცდილებაა, გამოცდილება, რომელიც მთავარი იარაღია საჭირო საქმის საკეთებლად.

ავტორი: სამოქალაქო განათლების მასწავლებელი მზეო შველიძე 
წაიკითხეთ სრულად