Baby Bag

„მცირეწლოვანი ბავშვებისთვის სკოლაში სასწავლო პროცესის აღდგენა უნდა ვცადოთ, ზედა კლასებისთვის შეიძლება სწავლის პროცესი შერეულიც იყოს,“ - სიმონ ჯანაშია

განათლების ექსპერტი სიმონ ჯანაშია ბავშვების ეკრანთან მიჯაჭვულობის პრობლემაზე დისტანციური სწავლების ზეგავლენის შესახებ საუბრობს:

„არსებობს მოსაზრება, რომ სექტემბრიდან სწავლების დისტანციურ რეჟიმზე გადასვლა კიდევ უფრო გაამძაფრებს ბავშვების ეკრანთან მიჯაჭვულობის პრობლემას. აქ შეგვიძლია ისტორია გავიხსენოთ.მეცხრამეტე საუკუნეში ადამიანებზე ამბობდნენ, ეგ რა კაცია, სულ წიგნებთან ზის, იმის მაგივრად, რომ სამყარო ნახოს, ხმალი აიღოს და საქმე გააკეთოსო. დაახლოებით ასეთი ვითარება გვაქვს დღესაც. ბავშვებზე ამბობენ, რომ სულ კომპიუტერთან არიან. რა თქმა უნდა, გარკვეული პრობლემები არსებობს, დამოკიდებულებაც არის, მაგრამ ბოლო სამი თვის განმავლობაში დავინახეთ, რომ ტექნოლოგიებს მაღალი ღირებულება აქვს, როდესაც სწავლის სხვა შესაძლებლობა არ არსებობს.“

„ხარისხის თვალსაზრისით ჩვეულებრივ რეჟიმშიც სერიოზული პრობლემები გვაქვს სკოლებში. ახალი ტიპის მეთოდების გამოყენების დროს ახალი პრობლემები ჩნდება, ერთ-ერთია, ვინ აკონტროლებს მოსწავლეს. ასევე პრობლემაა როგორ უნდა შეფასდეს მოსწავლე, როგორ შეიძლება მისი მოტივირება. სამინისტროს უნდა ჰქონდეს გარკვეული სცენარები ამ პრობლემების მოსაგვარებლად. მცირეწლოვანი ბავშვებისთვის სკოლაში სასწავლო პროცესის აღდგენა უნდა ვცადოთ, ზედა კლასებისთვის შეიძლება სწავლის პროცესი შერეულიც იყოს.მაგალითად, ჩვენი სკოლაამ სცენარებზე მუშაობს,“ - აღნიშნავს სიმონ ჯანაშია.

არდაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მთქვენთვის, დედებისთვისშექმნაახალისივრცე. მოიწონეთგვერდი მცოდნე დედები

შეიძლება დაინტერესდეთ

„დაშინება არის ჩვენი კომფორტისთვის და არა ბავშვზე ზრუნვისთვის,“ - ბაკურ კოტეტიშვილი

„დაშინება არის ჩვენი კომფორტისთვის და არა ბავშვზე ზრუნვისთვის,“ - ბაკურ კოტეტიშვილი

ბავშვთა ნევროლოგმა ბაკურ კოტეტიშვილმა ბავშვის დაშინების მანკიერ მხარეებზე ისაუბრა და აღნიშნა, რომ მშობლები ასე საკუთარი კომფორტის გამო იქცევიან:

„საბოლოოდ ვებრძვით იმ ბიოლოგიურ ფენომენს, რომელსაც ჰქვია დაცულობა. თუ ბუა წამიყვანს, თუ მეტკინება, თუ დავეცემი, მაშინ როგორღა მიცავ?! ეს დაშინება არის ჩვენი კომფორტისთვის და არა ზრუნვისთვის. მაგალითად, კარადაა ოთახში. როგორ გავიგო კარადის თავზე რა არის, თუ არ ავძვერი. ამიტომ ვიწყებ რაღაც ფორმით იქ აძრომას. გვერდით მყოფი მოზრდილი აუცილებლად უნდა დამეხმაროს, ამწიოს, ცოცვაში მომეხმაროს, რომ დავიკმაყოფილო მოთხოვნილება და გავიგო რა არის იქ. ​ნაცვლად იმისა, რომ ავდგე და ბავშვს მივეხმარო, არ მინდა, რომ ავდგე და ბავშვს ვეუბნები: „არ ახვიდე.“ ბავშვი შეძვრა ავეჯის ქვეშ, მეუბნება, რომ შევძვრე. მე მიჭირს დაკუზვა, ამიტომ ვეუბნები: „გამოდი მანდედან, ეს არ არის სათამაშო ადგილი." ჩვენს კომფორტზეა ეს აწყობილი და არა ბავშვის.“

„რომ ვირბინო, არაფერი მოხდება, მაგრამ უცებ ყურში მესმის: „არ ირბინო, თორემ დაეცემი, გაოფლიანდები." ნეგატივით ხდება შეზღუდვა რაღაც ქმედების. მე თავს ვიბევებ წინასწარ, რომ ბავშვი სადღაც, როდესღაც აუცილებლად დაეცემა. როგორც კი დაეცემა, მაშინვე მზად ვარ, რომ ვუთხრა: ხომ გეუბნებოდი,“ - აღნიშნულ საკითხზე ბაკურ კოტეტიშვილმა საქართველოს პირველი არხის გადაცემაში „ამ შაბათ-კვირას“ ისაუბრა.

წყარო:​ „ამ შაბათ-კვირას“

წაიკითხეთ სრულად