Baby Bag

137 წლის დედა და 95 წლის შვილი - აფხაზეთში გადაღებული უნიკალური ფოტოს ისტორია

137 წლის დედა და 95 წლის შვილი - აფხაზეთში გადაღებული უნიკალური ფოტოს ისტორია

ქარ­თვე­ლი ფო­ტო­ხე­ლო­ვა­ნი სერ­გო ედი­შე­რაშ­ვი­ლი ფე­ის­ბუ­ქზე უნი­კა­ლურ ფო­ტოს აქ­ვეყ­ნებს და წერს: 

„შემთხვევით წავაწყდი ინტერნეტში ჩემს ფოტოს გადაღებული 80-იან წლებში აფხაზეთში. ჩემი ფოტონარკვევის გმირი იყო 137 წლის ხფაფ ლაზურია და მისი 95 წლის შვილი ძუკური ლაზურია. მაშინ ბევრ ოჯახში იყვნენ 100 წელს გადაცილებული ადამიანები (ახლა არ ვიცი). უნდა გენახათ, როგორ ეწეოდა სიგარეტს ქალბატონი ხფაფი თან 16 წლიდან ვეწევიოოოოოო. ვოტ ტაკ. აი, ეგრე სეირნობდნენ დედაშვილნი. ისე იაპონელებმა ერთი ექსპერიმენტიც ჩაატარეს. 95 წლის ძუკური ლაზურიაზე (მაშინ იაპონელები იყვნენ დაინტერესებულნი აფხაზ დოლგოჟიტელებით) შეყვარებული ქალბატონი მიუჩინეს, რომელიც ერთი თვის მანძილძე სუპერ სუპერს გაიძახოდა. ეს უკვე ხდებოდა სასტუმრო ,,სოხუმში“.

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ბავშვმა რომ გაგვაბრაზა, მაშინვე ყვირილზე და ჩხუბზე კი არ გადავიდეთ, ჩავრთოთ გონება, გავიხსენოთ, რომ ის ბავშვია,“- ნინო ამონაშვილი

„ბავშვმა რომ გაგვაბრაზა, მაშინვე ყვირილზე და ჩხუბზე კი არ გადავიდეთ, ჩავრთოთ გონება, გავიხსენოთ, რომ ის ბავშვია,“- ნინო ამონაშვილი

ფსიქოლოგმა ნინო ამონაშვილმა ემოციების მართვის მნიშვნელობაზე ისაუბრა და მშობლებს საინტერესო რჩევები მისცა:

„პირველი ეტაპი, რაც აუცილებლად უნდა გავიაროთ, არის, რომ გავაცნობიეროთ, რა ემოცია გვეუფლება ჩვენ. ბევრია ასეთი ​ადამიანი, რომელიც გაბრაზებულია, შეწუხებულია, მაგრამ არ აღიარებს, რომ მას პრობლემა აქვს. ასეთ ადამიანს ვერც ჩვენ დავეხმარებით და ვერც ის დაეხმარება თავის თავს. პირველ რიგში, ვაღიაროთ, რომ რაღაც გვაწუხებს. როდესაც პირველადი ემოცია გვეუფლება, დავფიქრდეთ, რა ემოციაა ეს.“

ნინო ამონაშვილის თქმით, მშობლებს და ბავშვებს უჭირთ საკუთარ ემოციებზე საუბარი:

„ხშირად, როდესაც მშობლებს და ბავშვებს ვეკითხებით, რა ემოცია ეუფლებათ, უჭირთ დასახელება. ხანდახან ამბობენ, რომ უსამართლობა აწუხებთ. ეს ემოცია არ არის. არ იციან ადამიანებმა ემოციის დასახელება. მეორად ემოციაზე გადასასვლელად მთავარია, რომ გონება ჩავრთოთ. მარტო აღგზნებულ ემოციურ მდგომარეობაში კი არ უნდა ვიყოთ, უკვე გონება დავამატოთ.​ ბავშვმა რომ გაგვაბრაზა, მაშინვე ყვირილზე და ჩხუბზე კი არ გადავიდეთ, ჩავრთოთ გონება, გავიხსენოთ, რომ ის ბავშვია, გავიხსენოთ, რომ გვიყვარს.“

„მეორე ეტაპია უკვე, თუ რას ვაკეთებთ. გავაცნობიერე, რომ გავბრაზდი, მაგრამ ახლა აღარ ვიცი, რა გავაკეთო. ​აქ ბევრი სხვადასხვა მეთოდია და ყველა ადამიანმა თავად უნდა იპოვოს, რომელია მასთან ყველაზე ახლოს. ზოგისთვის შეიძლება ეს იყოს ათამდე დათვლა და ღრმად სუნთქვა. შეიძლება ათამდე დათვლით ისე დავმშვიდდე, მივხვდე, რომ არ მინდა ბავშვთან ჩხუბი. ზოგისთვის მნიშვნელოვანია, რომ განმარტოვდეს, ცალკე ოთახში გავიდეს. ზოგს ძალიან შველის ფიზიკური აქტივობა. ყველას სხვადასხვა მეთოდი აქვს. ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო მეთოდია, რომ გავიღიმოთ, მიმიკები შევიცვალოთ. თუ ცუდ ხასიათზე ვარ და გაბრაზებული ვარ, ძალით გავიღიმებ. გაღიმებამ შეიძლება ძალიან შეცვალოს განწყობა,“ - აღნიშნულ საკითხზე ნინო ამონაშვილმა რადიო ფორტუნას ეთერში ისაუბრა.

წყარო:​ რადიო ფორტუნა

წაიკითხეთ სრულად