Baby Bag

10 წიგნი, რომელმაც მთელი მსოფლიო აატირა

10 წიგნი, რომელმაც მთელი მსოფლიო აატირა

კარგი წიგნი მკითხველს ძლიერ ემოციებს განაცდევინებს. ლიტერატურა სიხარულისა და სევდის განცდებს თანაბრად იწვევს. წიგნის კითხვისას განსაკუთრებით ვგრძნობთ, რომ ცოცხლები ვართ და ჩვენი ცხოვრება უფრო საინტერესო ხდება. ჩვენს სტატიაში 10 წიგნს გაგაცნობთ, რომლის წაკითხვისას გულგრილი ვერ დარჩებით.

1. „სამი მეგობარი“ - ერიხ მარია რემარკი

რემარკის ეს რომანი მეოცე საუკუნის ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული და ცნობილი ნაწარმოებია. წიგნში ორი განსხვავებული ადამიანის სიყვარულის ისტორიას ეცნობით. მათ ყველგან თან დაჰყვებათ წარსულის აჩრდილები და საშინელი მოგონებები ომზე. მართალია, წიგნი მძიმე და მტკივნეული ემოციებით გავსებთ, მაგრამ ის სიცოცხლის სიყვარულსაც გასწავლით.

2. „ბიჭი ზოლიან პიჟამაში“ - ჯონ ბოინი

ცხრა წლის ბიჭუნა უცნაურ მეგობარს გაიჩენს, რომელიც გამუდმებით მშიერია და მავთულხლართის მეორე მხარეს ცხოვრობს. ბავშვები ვერ იგებენ, რა ხდება ზრდასრულთა სასტიკ სამყაროში, ისინი უბრალოდ ცხოვრობენ მათთან ერთად. არ არსებობს მკითხველი, რომელსაც ჯონ ბოინის საოცარი წიგნი გულს არ აუჩუყებს და უამრავ რამეზე არ დააფიქრებს.

3. „ჩემი და ბუხრის თაროზე ცხოვრობს“ - ანაბელ პიტჩერი

ოჯახში მწუხარებაა. ერთადერთი, ვინც არასდროს ტირის როჯერია. ის დარწმუნებულია, რომ ყველაფერი კარგად იქნება. ბიჭი ფიქრობს, რომ მისი და როზა, რომელიც ბუხრის თაროზე ცხოვრობს, ბედნიერებას იპოვის.

4. „სანამ ცოცხალი ვარ“ - ჯენი დაუნჰემი

მთავარი გმირი თექვსმეტი წლის არის, მაგრამ მან იცის, რომ მომავალი არც ისე ხანგრძლივია. გოგონა მძიმედ არის ავად. ის სურვილებისა და ოცნებების სიას შეადგენს, რომელთა შესრულებას გარდაცვალებამდე გეგმავს. ამ გულწრფელი რომანის წაკითხვის შემდეგ, მოგინდებათ, რომ სიცოცხლის თითოეული წამით დატკბეთ.

5. „მოუთმენლობა გულისა“ - შტეფან ცვაიგი

წიგნი უიმედო და ცალმხრივ სიყვარულზეა. საწოლს მიჯაჭვული ქალი უსაზღვროდ შეყვარებულია ოფიცერზე, რომელიც მის მიმართ მხოლოდ სიბრალულს განიცდის. ქალის სიყვარული იმდენად ძლიერია, რომ ის მამაკაცისგან საპასუხოდ არაფერს ითხოვს. ერთადერთი, რაზეც ქალი ოცნებობს - სასწაულია. მას სჯერა, რომ ფეხზე ადგომას და გავლას შეძლებს.

6. „ჩრდილების გამტაცებელი“ - მარკ ლევი

წიგნის მთავარი გმირი პატარა ბიჭია, რომელიც საოცარი უნარით არის დაჯილდოვებული. მას ჩრდილების ხმა ესმის და მათი გატაცებაც შეუძლია. ის ჩრდილებსა და მათ მეპატრონეებს მომავლის სასიკეთოდ შეცვლაშიც ეხმარება. ზრდასრულობაში ის ექიმი ხდება და საკუთარ ნიჭს დაავადებული ადამიანების სამკურნალოდ იყენებს. ერთადერთი, ვისი დახმარებაც მას არ შეუძლია, საკუთარი თავია.

7. „ოსკარი და ვარდისფერი ქალბატონი“ - ერიკ-ემანუელ შმიტი

ბიჭი, სახელად ოსკარი, სიმსივნით არის დაავადებული. საავადმყოფო მისი სახლია, ხოლო ვარდისფერი ქალბატონი ბიჭის მეორე დედაა. როდესაც ბიჭი გაიგებს, რომ მას მხოლოდ რამდენიმე დღე დარჩა, ვარდისფერი ქალბატონის რჩევით ის ერთ დღეს ათ წლად მიიჩნევს. თორმეტ დღეში ბიჭი გაზრდას, ჩამოყალიბებას, სიყვარულს და დაბერებასაც მოასწრებს.

8. „ვიღაცამ გუგულის ბუდეს გადაუფრინა“ - კენ კიზი

ციხესა და ფსიქიატრიულ კლინიკას შორის მთავარი გმირი ამ უკანასკნელს ირჩევს. ის ამაოდ ფიქრობს, რომ კლინიკაში უკეთ იქნება. მთავარი გმირი სისტემას ომს გამოუცხადებს და უკანასკნელ წუთამდე დარწმუნებულია, რომ მიზანს მიაღწევს. ეს მძიმე ისტორია ძალიან ბევრ რამეს გასწავლით და მიგახვედრებთ, რომ სიგიჟესა და ნორმალურობას შორის საზღვარი რთულად გასავლებია.

9. „წიგნის ქურდი“ - მარკუს ზუზაკი

პატარა ლიზელს რთული ცხოვრება აქვს. ის ნაცისტურ გერმანიაში ცხოვრობს. გოგონას მამას ყველა „კომუნისტად“ მოიხსენიებს. დედა კი მას და გოგონას პატარა ძმას სხვა ადამიანებს მიანდობს გასაზრდელად. ლიზელის ძმა მოულოდნელად იღუპება. გოგონას ერთადერთი ბედნიერება წიგნების კითხვაა. დაბეჭდილ სიტყვას მისთვის საოცარი ძალა აქვს.

10. ანა ფრანკის დღიური - ანა ფრანკი

ანა ფრანკი 15 წლის იყო, როდესაც ნაცისტურ ბანაკში დაიღუპა. ის 1942-დან 1944 წლამდე დღიურს აწარმოებდა. დღიურში მოზარდის ცხოვრება, ოცნებები, მომავლის გეგმები, სიყვარული და ოჯახური ცხოვრებაა აღწერილი. ამ ცოცხალი, გულწრფელი და საინტერესო წიგნის წაკითხვა საოცრად რთულია, თუმცა ჩვენი მოვალეობაა ისტორიის ბნელი ფურცლები ყოველთვის გვახსოვდეს.

მომზადებულია ​adme.ru -ს მიხედვით

თარგმნა ია ნაროუშვილმა 

არ დაგავიწყდეთ !!!

დაემატეთ ჯგუფში საბავშვო რეცეპტები

10 ფილმი, რომელიც 6 წლამდე ასაკის ბავშვს აუცილებლად უნდა აჩვენოთ
ბავშვები ფილმების დახმარებით სამყაროს შეცნობას  ​​სწავ​ლობენ. კინემატოგრაფთან ზიარება ნაადრევი არასდროს არის. გთავაზობთ 10 საუკეთესო ფილმს, რომელიც 6 წლამდე ასაკის ბავშვს აუცი...

შეიძლება დაინტერესდეთ

„მთელი ცხოვრება რასაც არ უნდა მიაღწიო, დაუფიქრებლად გავცვლიდი 70-იანი წლების ქუთაისის რომელიმე თოვლიან ახალ წელზე,“- თეა გვასალია

„მთელი ცხოვრება რასაც არ უნდა მიაღწიო, დაუფიქრებლად გავცვლიდი 70-იანი წლების ქუთაისის რომელიმე თოვლიან ახალ წელზე,“- თეა გვასალია

ყოფილმა ტელეწამყვანმა თეა გვასალიამ სოციალურ ქსელში პოსტი გამოაქვეყნა, რომელშიც ბავშვობაში ქუთაისში გატარებულ საახალწლო არდადეგებს და იქ გატარებულ საოცარ დღეებს იხსენებს:

„არ მახსოვს, რამდენ ხანს გრძელდებოდა ჩვენს დროს საახალწლო არდადეგები, ალბათ ათი დღე ან ორი კვირა, მაგარამ ის კი მახსოვს, 1 სექტემბრიდან რომ ველოდებოდით და დღეებს ვითვლიდით. მაშინ, ახლანდელისგან განსხვავებით, დრო ძლივს მიიზლაზნებოდა და როდის-როდის დგებოდა ის ბედნიერი დღე, მშობელთა კრებიდან დაბრუნებული დედაჩვენის აღმზრდელობით ხასიათის „სპიჩის“ შემდეგ, ქუთაისში გასამგზავრებელ მზადებას რომ ვიწყებდით. რაღა დროსია, მაგრამ ახლა ვბრაზობ, რატომ გვევალებოდა საუკეთესო ნიშნებზე სწავლა და რატომ ითვლებოდა ყოველი ოთხიანი სამშობლოსა და ოჯახის ღალატად. ხომ შეიძლებოდა ეთქვათ, კარგი შვილო, გასაგებია რომ არ გესმის და არც გაინტერესებს ეს ტექნიკური საგნები, მაშინ ჰუმანიტარულები გავაძლიეროთ და მოდი ერთის ნაცვლად სამი ენა ვისწავლოთო. მაგრამ არა, თან მე, როგორც უფროსს, რატომღაც მეტს მთხოვდნენ და ორივეს მაგივრად მე ვიტუქსებოდი.

აი, სადაც არავინ კითხულობდა ჩვენს აკადემიურ მოსწრებას, ყოფაქცევას და მუსიკის გამოცდების შედეგებს, ბებია-ბაბუის სახლი იყო საფიჩხიაზე. იქ ჩვენ ვიყავით სამყაროს ცენტრი და ჩვენს ირგვლივ ბრუნავდა დედამიწა. გაფიქრებული არ გვქონდა სურვილი, რომ უკვე შესრულებული იყო. ნანატრ თოვლს ბაბუ ვერ მოიყვანდა, მაგრამ ათასში ერთხელ ხდებოდა სასწაული და ქუთაისიც თეთრად გადაპენტილი ეგებებოდა ახალ წელს. მაშინ ორმაგად გვიხაროდა, რადგან რიკოთი იკეტებოდა ხოლმე და მატარებლით გვიწევდა მგზავრობა. ეს იყო ენითაუწერელი სიხარული და რაღაც უჩვეულოს მოლოდინი. ვაგონის ფანჯრებზე ცხვირმიჭყლეტილები კარგი ფილმივით მივჩერებოდით სახურავდათოვლილ სახლებს, მათ სარკმელებში მოციმციმე შუქებს, ნაადრევად დაღამებულზე დაცარიელებულ ქუჩებს და ლიმონისფრად განათებულ სადგურებზე მატარებლის მომლოდინე ხალხს. ქუთაისის თოვლი კი თბილისისაზე სველი და წყალწყალა იყო, თოვლჭყაპი უფრო ეთქმოდა. მაგრამ ვინ დაეძებდა. თეთრი ხომ იყო და ცივი, გუნდები ხომ კეთდებოდა და ცხვირის ადგილზე სტაფილოგარჭობილ თოვლის ბაბუასაც შეაკოწიწებდი მონდომებული ბავშვი ეზოში.

ავირბენდით სახლში ხელ-ფეხგაყინულები და ბედნიერები და იქ ბებიაჩვენის საოცარი ხელიდან გამოსული კულინარიული შედევრები გვხვდებოდა, გოზინაყთან, ჩურჩხელებთან და ფელამუშთან ერთად.

და ის „გრილიაჟი“ და „დათუნია“, მაშინ რომ ძლივს შოულობდნენ და ახლა ყოველ ნაბიჯზე ყრია, ჩემთვის დღესაც ახალი წლის სიმბოლოებიდან ერთ-ერთი პირველთაგანია და 31-ში სხვა კანფეტებს არც ვყიდულობ.

საღამოს თუ ისევ წამოთოვდა, არც ტელევიზორი გვახსოვდა, არც წიგნები. სანამ ძილის დრო არ დაგვიდგებოდა, ვისხედით ფანჯარასთან და სათითაოდ ვითვლიდით ერევნის ქუჩის ლამპიონების გაცრეცილ შუქზე როგორ მშვიდად ტრიალებდნენ სხვადასხვა ზომის ფიფქები ჰაერში და აუჩქარებლად ეშვებოდნენ ქვაფენილზე, რომლის პრიალა ქვებს ჯერ ტალღისებურად ედებოდა თოვლის საფარველი, შემდეგ ჩაღრმავებულ ადგილებსაც თოვლი ავსებდა და ყველა ხმას ახშობდა.

აი, ეს იყო სიჩუმე, ყველა სხვა ხმისგან რომ ისვენებს სული და ხორცი და ეს იყო სიმშვიდე, რომელსაც მაშინ ვერ აფასებ, რომელიც იქ, ბავშვობაში რჩება და მთელი მომდევნო ცხოვრება რასაც არ უნდა მიაღწიო, რომელი შვეიცარიის ალპებშიც არ უნდა ეძიო რელაქსი, რა მონბლანის ხედითაც არ უნდა დატკბე ღია ცის ქვეშ ცხელ ჯაკუზში მოლივლივე, სხვისი არ ვიცი და მე დაუფიქრებლად გავცვლიდი 70-იანი წლების ქუთაისის რომელიმე, თოვლიან ახალ წელზე, ჩემს მაგივრად რომ სხვები ფიქრობდნენ, ადამიანები, ვისაც ყველაზე მეტად ვუყვარდი ცოცხლები იყვნენ და ერთადერთი რაც მევალებოდა იმ ბედნიერი ბავშვობით დატკბობა იყო,“ - წერს თეა გვასალია.

წაიკითხეთ სრულად