„რაც მინდოდა, რომ მესაუბრა ტატასთან, რაზეც გული დამწყდა, რომ ეს რატომ გავაკეთე ასე, დავწერე ამ წიგნში,“- თიკო ჩხეიძე

​ფსიქოლოგმა ნანა ჩაჩუამ მშობლების მიერ ბავშვის დასჯისა და წახალისებისას დაშვებული შეცდომების შესახებ ისაუბრა:

„როდესაც დედა ემუქრება შვილს: „იცოდე, თუ ამას არ გააკეთებ, მე წავალ.“ ეს არის მუქარა, რომელიც ბავშვისთვის არის ყველაზე სახიფათო და ყველაზე არასასურველია. დასჯის სახით ჩვენ ხშირად ვიყენებთ მუქარას, რომელზეც უარი უნდა ვთქვათ. როდესაც ბავშვს რაღაც უფუჭდება და ვეკითხებით: რატომ? ეს ისეთი კითხვაა, რომელსაც ბრძენი ვერ უპასუხებს. თუ ბავშვს გაკვირვებით ვეუბნებით: „ეს შენ როგორ მოგივიდა?“ ეს არის ქვემოდან შეცურებული შეტყობინება, რომ მე შენ გენდობი და შენ შეგიძლია, ეს შემთხვევითობაა მხოლოდ.

ბავშვს ყოველთვის უნდა ჰქონდეს განცდა, რომ მისი საქციელი და თვითონ ერთმანეთისგან გამიჯნულია. ბავშვი ყოველთვის კარგია, ყოველთვის საყვარელია. მისი ქცევა მისაღებია ან არ არის მისაღები. არა შანტაჟი, არა მუქარა, არამედ ყოველთვის ბავშვის პერსონა თავის ადგილზე მყარად მდგომი, სიყვარულის ობიექტი შენი მხრიდან, რომ მან განიცადოს თავისი თავის მნიშვნელობა.

თუ არ მოგვწონს ქცევა, მისი ქცევა, მისი ქმედება უნდა იყოს დაწუნებული. ბავშვთან რაღაც პირობებზე შევთანხმდეთ, როდის შეიძლება რაღაც გავაკეთოთ და თუ ის არ გააკეთებს რაღაცას, ის არ მიიღებს მხოლოდ იმას, რაც მას ძალიან უყვარს. დასჯის დროს ბავშვს ვართმევთ იმას, რაც მას ძალიან უყვარს, მაგრამ ეს არ უნდა იყოს მუდმივად, არამედ გარკვეულ პერიოდამდე. როდესაც შენ რაღაცას გააკეთებ, რა თქმა უნდა, ისევ მიიღებ. როდესაც ბავშვი ამბობს, რომ დილით თვითონ გავიღვიძებ და ავდგები, ვეუბნებით: თუ შენ დილით გაიღვიძებ შენით მთელი კვირის განმავლობაში ისე, რომ მე არ დამჭირდება შენი გაღვიძება, მეექვსე დღეს შენ მიიღებ ამას. ერთჯერადად არ უნდა იყოს ასე, რომ ერთხელ გააკეთა და დაჯილდოვდა, იმიტომ, რომ მას გამოუმუშავდეს ჩვევა. ეს არის ერთგვარი ნებისყოფის ვარჯიში,“ - აღნიშნა ნანა ჩაჩუამ.

წყარო:​ შენთვის I ForYou