Baby Bag

„ვინ უნდა ყოფილიყავი, რა ნაძირალა, რომ გოგოს თანდასწრებით შეგეგინებინა ან ჩხუბი დაგეწყო,“ - ნიკო ლეკიშვილი ძველ თბილისში ქალებისადმი დამოკიდებულების შესახებ

„ვინ უნდა ყოფილიყავი, რა ნაძირალა, რომ გოგოს თანდასწრებით შეგეგინებინა ან ჩხუბი დაგეწყო,“ - ნიკო ლეკიშვილი ძველ თბილისში ქალებისადმი დამოკიდებულების შესახებ

თბილისის ყოფილმა მერმა ნიკო ლეკიშვილმა ძველ თბილისში ქალებისადმი დამოკიდებულების და ქალთან ურთიერთობის დამკვიდრებული წესების შესახებ ისაუბრა:

„რა თქმა უნდა, ჩხუბიც იყო, ცუდი რაღაცებიც ხდებოდა, მაგრამ ეს ყველაფერი რაღაც ჩარჩოებში იყო. მერე ძირითადად შერიგებით მთავრდებოდა. რაც შეეხება გოგოებთან ურთიერთობას, ერთ ამბავს მოგიყვებით. მე და ჩემი ახლო ნათესავი ვართ კონცერტზე. ის ცხოვრობდა მთაწმინდაზე. ამ კონცერტის პირველი მოქმედება რომ მთავრდებოდა, მითხრა, გარეთ ბიჭები დგანან, უთანხმოება მოგვივიდა და ჩემს გასალახად არიან მოსულებიო. გავიხედე, დავინახე ეს ბიჭები, ნახალოვკელები იყვნენ. ჩემს მეგობარ გოგოს დავურეკე და ვუთხარი, სასწრაფოდ მოდით-მეთქი. მოვიდა სამი გოგო. კონცერტი რომ დამთავრდა, გოგოებთან ერთად გამოვედით. იქ გავიგონე, რომ თქვეს: გოგოებთან ერთად არიან, თავი დაანებეთ. გაჩერდნენ და ჩვენ წამოვედით.“

„გოგოს თანდასწრებით ჩხუბი რომ დაგეწყო, ან შეგეგინებინა, ვინ უნდა ყოფილიყავი და რა ნაძირალა?! პლეხანოვზე ვიდექით, გოგონებიც იყვნენ. ერთმა ჩვენმა თანამეინახემ ბილწი ანეკდოტი მოყვა. გოგოები რომ წავიდნენ, გალახეს ბიჭებმა, ეს როგორ გაბედეო,“ - აღნიშნულ საკითხზე ნიკო ლეკიშვილმა ტელეკომპანია „რუსთავი 2“ -ის გადაცემაში „დილა მშვიდობისა საქართველო“ ისაუბრა.

წყარო: ​„დილა მშვიდობისა საქართველო“

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, ქალებისთვის შექმნა ახალი სივრცე, სადაც ყველაზე მცოდნე დედები იყრიან თავს. ჯგუფის დასახელებაც სწორედ ასეა - „მცოდნე დედების ჯგუფი“, რომლის საშუალებით დედები ერთმანეთს საკუთარ გამოცდილებას გაუზიარებენ. (ჯგუფში გასაწევრიანებლად ნახეთ ბმული - „მცოდნე დედების ჯგუფი“)

შეიძლება დაინტერესდეთ

„დედაშენი არის ღმერთი. შენ რომ ზიხარ და უყურებ. ისიც რომ გიყურებს. შენ რომ დედას ეძახი და ის შვილს გეძახის...“

„დედაშენი არის ღმერთი. შენ რომ ზიხარ და უყურებ. ისიც რომ გიყურებს. შენ რომ დედას ეძახი და ის შვილს გეძახის...“

„დედაშენი არის ღმერთი. შენ რომ ზიხარ და უყურებ. ისიც რომ გიყურებს. შენ რომ დედას ეძახი და ის შვილს გეძახის, ამიტომ შენ გგონია ღმერთი არ არის? შენ ღმერთი ვინ გგონია? წვერებიანი ბაბუა? ღრუბლებზე ზის და პირს რომ იბანს, წვიმა მოდის? ღმერთი ისე ნათელია, ისე ახლობელი, ისე ახლო და ისე უბრალო, რომ როდესაც ხედავ, არ იცი, რომ ღმერთია, ამაშია ღმერთის უბედურება, ამიტომ არ წამთ ღმერთი. 


ღმერთი რომ სხვაგან იყოს, შორს ჩვენგან, ცალკე და მაღლა, ღმერთი რომ ჩვენში არ იყოს, მაშინ ყველა იწამებდა. ამაშია საქმე! 


ღმერთი მაშინ უნდა იწამო, ღმერთის სახე რომ არ აქვს, რომ არ ჰგავს ღმერთს, რომ არ გეუბნება, ღმერთი ვარო, პურს რომ გიყოფს, სადილს რომ გიკეთებს, ტანზე რომ გაცმევს, თავზე რომ გახურავს, გიღიმის და გეფერება, გკოცნის და ტირის შენი გულისთვის, კვდება შენი გულისთვის, ცივა, წყურია, შია შენთან ერთად, სულს აძლევს ეშმაკს შენი გულისთვის, მაშინ უნდა იწამო, აბა, ღმერთმა თუ თავისი სახე გაჩვენა, კედელთან მიგაყენა, ყური აგიწია და თვითონ თუ გითხრა, ღმერთი ვარ და მიწამეო, მაშინ რაღად უნდა ღმერთს შენი რწმენა? ასეთ ღმერთს შენ კი არა, ყველა იწამებს. 


ღმერთი მაშინ უნდა იწამო, შენ რომ გგავს, მე რომ მგავს, დედაშენს რომ ჰგავს, გასაგებია?“

ნოდარ დუმბაძე 

წაიკითხეთ სრულად