Baby Bag

„როდესაც ბავშვს სადილს აჭმევ და არ უყვარს ეს სადილი, პარალელურად უნდა ესაუბრო თითოეულ ამ პროდუქტზე,“- ინგა მამუჩიშვილის რეკომენდაცია

„როდესაც ბავშვს სადილს აჭმევ და არ უყვარს ეს სადილი, პარალელურად უნდა ესაუბრო თითოეულ ამ პროდუქტზე,“- ინგა მამუჩიშვილის რეკომენდაცია

პედიატრმა ინგა მამუჩიშვილმა ბავშვის ნატურალური პროდუქტებით კვების მნიშვნელობას გაუსვა ხაზი და აღნიშნა, რომ სჯობს შვილები სახლში დამზადებული ხილფაფებით გამოვკვებოთ, ვიდრე აფთიაქში შეძენილი მსგავსი პროდუქტებით:

„მშობლებს ურჩევნიათ შედარებით უფრო მარტივად გამოვიდნენ თავიანთი დასაქმებულობიდან გამომდინარე. არ ჰყოფნით დრო. ბევრი რეკომენდაციასაც უწევს, რომ მსგავსი პროდუქტები უნდა მისცენ ბავშვს. რა თქმა უნდა, ამას ყველაფერს სჯობს სახლში გაკეთებული ხილფაფა, რომელსაც ვამზადებთ ხილის შეთავსებულობის მიხედვით, მაგალითად, ვაშლი და ქლიავი. სახლში შეგვიძლია გავაკეთოთ ასევე იოგურტი, რადგან სუპერმარკეტების ქსელში იოგურტების დიდი ნაწილი არის გენმოდიფიცირებულ პროდუქტთა სიაში.

ბავშვს ყოველთვის უნდა ვუთხრათ მართალი კვების შესახებ. ალბათ, ჩვენი მშობელიც მიესალმება იმას, რომ მათ ჰქონდეთ მშობლის სკოლა, სადაც მონაწილეობას მიიღებენ პედიატრები, დიეტოლოგები. ასე მიღებული განათლება მშობელს ხელს შეუწყობს იმაში, რომ მათ სწორად კვებონ ბავშვი დაბადებისთანავე. მშობელი ხშირად უნდა ესაუბრობს ბავშვს საკვები პროდუქტების შესახებ. შეიძლება პირველ ახსნაზე ამან შედეგი ვერ გამოიღოს, მაგრამ ხშირად უნდა მოხდეს ეს. როდესაც ბავშვს სადილს აჭმევ და არ უყვარს ეს სადილი, ვთქვათ, ბოსტნეული, პარალელურად უნდა ესაუბრო თითოეულ ამ ბოსტნეულზე. ვფიქრობ, რომ ამით შედეგს ნამდვილად მივაღწევთ,“- აღნიშნულ საკითხზე ინგა მამუჩიშვილმა ტელეკომპანია „პულსის“ ეთერში ისაუბრა.

წყარო:​ „პულსი“


შეიძლება დაინტერესდეთ

„უმძიმესი ჯვარია შვილის გარდაცვალება... ნურავის განაცდევინოს,“- დეკანოზი სერაფიმე დანელია

„უმძიმესი ჯვარია შვილის გარდაცვალება... ნურავის განაცდევინოს,“- დეკანოზი სერაფიმე დანელია

დეკანოზმა სერაფიმე დანელიამ სოციალურ ქსელში პოსტი გამოაქვეყნა, რომელშიც ადამიანისთვის შვილის გარდაცვალებით გამოწვეული ტკივილის შესახებ ისაუბრა:

„უმძიმესი ჯვარია შვილის გარდაცვალება... ნურავის განაცდევინოს...

პირველ დღეებში თითქოს ოკეანის ფსკერზე გულაღმა წევხარ თვალებღია და გახევებული, ირგვლივ კი სიბნელეა და უსაშინლესი დუმილი...

შენს წინ თანაგრძნობით აღბეჭდილი სახეები კადრებივით ერთმანეთს ენაცვლებიან, გისამძიმრებენ, შენც პასუხობ, ოღონდ ფსკერიდან...

გადიან დღეები, დასაფლავება... ხალხის გასტუმრება... დადიხარ, საუბრობ, ლოცულობ, მაგრამ მაინც ფსკერიდან...

მერე ნელა-ნელა იწყებ სახეების გარჩევას და ხედავ სიმარტოვეში და სიჩუმეში მობუზულ საკუთარ შვილებს, შენს დანახვაზე შემკრთალ სახეებს და ძალისძალად იწყებ გამოფხიზლებას...

ო, რა ძნელია ეს გამოფხიზლება და რა რთული პასუხის გაცემა იმ კითხვებზე, რომლებსაც ვერავინ სხვა ვერ უპასუხებს შენს გარდა...

და სადღაც შორს, უსაშველოდ შორს პოულობ სინათლის სხივს, რომელსაც მთელი ძალებით ებღაუჭები და რომელსაც ამოყავხარ ფსკერიდან ზედაპირზე...

,,- დიდება და მადლობა შენ ღმერთო ყველაფრისათვის!

ჩემი შვილი, ხომ შენი შვილიცაა,

მე თუ მიყვარს, შენ ხომ უფრო გიყვარს, რომელმაც შეჰქმენ სიყვარული...

მე თუ მისთვის კარგი მინდა, შენ ხომ უმჯობესი გინდა მისთვის!

შენ ხომ შენი ძე მხოლოდშობილი მომეცი მე, მაშ მიიღე ჩემი შვილიც შენ, როგორც წმიდა შესაწირავი...

საშინელი იყო ჩვენი დაშორება, მაგრამ მჯერა, უფრო დიდი იქნება სიხარული ჩვენი შეხვედრისა!

ამიტომ დიდება და მადლობა შენ ღმერთო ყველაფრისათვის!"

წაიკითხეთ სრულად