Baby Bag

„გულწრფელად ვფიქრობ, რომ ჩვენ ნაცვლად ახალგაზრდები უნდა მოვიდნენ, მათ უნდა მიეცეთ შესაძლებლობა, პრაქტიკა შეიძინონ“

„გულწრფელად ვფიქრობ, რომ ჩვენ ნაცვლად ახალგაზრდები უნდა მოვიდნენ, მათ უნდა მიეცეთ შესაძლებლობა, პრაქტიკა შეიძინონ“

​ნინო რაზმაძე 30 წელია თბილისის მე-11 საჯარო სკოლაში მუშაობს. მან პროფესიიდან გასვლის გადაწყვეტილება მიიღო.

„თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოლოგიის ფაკულტეტი დავამთავრე. თავდაპირველად ორი წლის განმავლობაში ქართულ ენასა და ლიტერატურას ვასწავლიდი, შემდეგ კი სკოლის საჭიროებებიდან გამომდინარე დაწყებით კლასებში შევედი და დღემდე დავრჩი.

ჩემი თვალთახედვით, კარგი მასწავლებელი უნდა ჩაწვდეს ბავშვის ფსიქოლოგიას, გაიაზროს ყველა ის მიზეზი, რომელიც მის ქცევას განაპირობებს. მასწავლებელმა ბავშვს უნდა მისცეს შესაძლებლობა, მიიღოს ცოდნა და გამოამჟღავნოს თავი.

გამიჭირდა სკოლიდან წასვლის გადაწყვეტილების მიღება. რომ წარმოვიდგენდი, რომ კლასში შესვლა აღარ მომიწევდა, გული მეკუმშებოდა. თუმცა, გულწრფელად ვფიქრობ, რომ ჩვენ ნაცვლად ახალგაზრდები უნდა მოვიდნენ, მათ უნდა მიეცეთ შესაძლებლობა, პრაქტიკა შეიძინონ, იმიტომ, რომ თეორიული ცოდნა ერთია, პრაქტიკული – მეორე. ძალიან მიყვარს ახალგაზრდები, მათგან ბევრ რამეს ვსწავლობ, მათ სხვა ენერგია და სული შემოაქვთ სკოლაში.

სახელმწიფოს მხრიდან საპენსიო ასაკის პრაქტიკოსი პედაგოგებისათვის ჯილდოს გადაცემა ძალიან კარგი გადაწყვეტილებაა. ამ გადაწყვეტილებაში ასეთი რამ დავინახე: სახელმწიფომ პირველი ნაბიჯი გადადგა მასწავლებლის პროფესიის დაფასებისკენ. მე ამას მივესალმები! ძალიან დიდი სურვილი მაქვს, რომ მასწავლებლის პროფესია გახდეს პოპულარული. სახელმწიფო რომ სათანადოდ დააფასებს მასწავლებელს, ამ პროფესიისადმი საზოგადოების ზოგადი განწყობაც შეიცვლება.“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ეს არის ყველაზე დიდი შეცდომა, რაც კი შეიძლება მასწავლებელმა დაუშვას,“ - გია მურღულია პედაგოგების მიერ მოსწავლეებთან დაშვებულ შეცდომებზე

ფილოლოგმა გია მურღულიამ მასწავლებლების მიერ მოსწავლეებთან დაშვებული ყველაზე მნიშვნელოვანი შეცდომების შესახებ ისაუბრა და აღნიშნა, რომ პედაგოგების მიერ დაშვებული შეცდომები ერთგვაროვანი არ არის:

„მასწავლებლების მიერ დაშვებული შეცდომები არ არის ერთგვაროვანი. შესაძლოა, დაუშვა შეცდომა გაკვეთილის დაგეგმვაში და მაშინ მთელი გაკვეთილი ცუდად წავა. შეიძლება რაღაც მომენტი გამოგრჩეს, რომელიც დაიბადა გაკვეთილზე, არ გადაეწყო იმ მომენტზე და ყველაფერმა ფუჭად ჩაგიაროს, რაც მანამდე დაგეგმე. შეიძლება მოსაწყენად ილაპარაკო და ეს არის ყველაზე დიდი შეცდომა, რაც კი შეიძლება მასწავლებელმა დაუშვას.

შეიძლება არ აღიარო შეცდომა, რომელიც დაუშვი გაკვეთილზე და შეეცადო, რომ შენიღბო ის, რათა შეინარჩუნო შენი სახე. იმ წუთას დაკარგავ ამ სახეს, როგორც კი შეეცდები, რომ ბავშვები მოატყუო, იმიტომ, რომ ისინი ყველაფერს კარგად ხვდებიან.

როგორ მინდა ვთქვა, არ დამიშვია შეცდომები-მეთქი, მაგრამ დამიშვია, რასაკვირველია. ჩემი პედაგოგიური ცხოვრების გარიჟრაჟზე იყო ასეთი შეცდომა. ახლა ამ შეცდომას აღარ ვუშვებ. ერთმა მოსწავლემ ცოტა დამცინავად მითხრა, რომ რასაც მე ვუებნებოდი სისულელე იყო. მეწყინა და ცოტა მკაცრად ვუპასუხე. როგორც მაშინ ამბობდნენ, მივუჩინე თავისი ადგილი. ამან არ გამოიღო კარგი შედეგი, პრობლემა დაბადა, სანამ ერთ მშვენიერ დღეს არ გამოვიხმე გარეთ, არ მოვუხადე ბოდიში და არ ვუთხარი, რომ, ჩემი აზრით, ის არ იყო სამართლიანო, როდესაც ეს მითხრა, მაგრამ მე პატივს მივაგებ მის აზრს. მასწავლებელს არ აქვს სხვა არჩევანი, არა იმიტომ, რომ ეს დაწერილია სადმე, არამედ იმიტომაც, რომ ის მასწავლებელია,“- მოცემულ საკითხზე გია მურღულიამ საქართველოს პირველ არხზე გადაცემაში „წითელი სკამი“ ისაუბრა.

წყარო: ​„წითელი სკამი“ 

წაიკითხეთ სრულად