Baby Bag

მზად, გვერქვას მასწავლებელი...

მზად, გვერქვას მასწავლებელი...
მასწავლებლების ოჯახში გავიზარდე. ბებია - მასწავლებელი, დედა - მასწავლებელი, ბაბუა - ინჟინერი, მაგრამ ცხოვრების მასწავლებელი, მამა - გზების ინჟინერი, მაგრამ ლექსების მასწავლებელი. ყველგან მასწავლებლები. მეც ავდექი და ჟურნალისტიკაზე ჩავაბარე. რა მასწავლებელი?!

ოთხი წელი „კარგად“ ვისწავლე. ძალიან კარგად. ისეთი თბილი იყო მეექვსე კორპუსის ცისფერი კედლები. ძალიან ლამაზი დიპლომიც ავიღე და დიდი ხანია უჯრაში მიდევს. მგონი ნელ-ნელა ფერიც გადასდის. ღია ვარდისფერიც მოუხდება. არა უშავს.

მერე ორი წელი ვიმუშავე. თან საკუთარი პროფესიით. ჰო, საოცარია, გამიმართლა. მეც ასე ვფიქრობდი, სანამ მივხვდი, რომ ცხოვრებაში უფრო მეტს ვიმსახურებდი. ავდექი და წამოვედი.

ორი წელი ვწერდი სკოლებზე, მასწავლებლებზე, მოსწავლეებზე, დირექტორებზე, იმათზე, ვისაც უყვარდა ეს პროფესია და იმათზეც, ვისაც ეზიზღებოდა. კომფორტის ზონიდან ვერგამოსულ, მუდამ მოწუწუნე, მომთხოვნ მასწავლებლებზეც.

მაშინ მოვიდა ფიქრი, ფიქრი, რომ მხოლოდ გარეგანი დაკვირვებით და ჩართულობით, მხოლოდ ამბების შელამაზებით და გამხატვრულებით ცვლილებები ვერ მოხდებოდა, რადგან ყველა ცვლილება შიგნიდან იწყება. იქ მოსახვედრად კი...

ფორმალურად უფროსი მასწავლებელი ვარ. არაფორმალურადაც - უფროსი მასწავლებელი. ჯერ სკოლაში ვერ ვასწავლი, რადგან ჯერ იყო და თავის დროზე უარი ვთქვი და სწავლა ვარჩიე. ახლა სწავლას მოვრჩი და მაინც ვერ ვასწავლი. რატომ? ეს სხვა დროს, ახლა ამაზე ხომ არ ვსაუბრობ?!

ვისწავლე ყველაფერი, რაც მომავალში უნდა გამომადგეს და გამოვიყენო. რა ვიცი, ასე მითხრეს და მეც მჯერა. მჯერა, რომ ერთმა მერცხალმა თუ გაზაფხული ვერ მოიყვანა, არა უშავს, რადგან მარტს მაინც მოიყვანს.

ჯერ თავს ვერ ვგრძნობ განსაკუთრებულად. ან რა დროს ეგაა, მხოლოდ ერთი გაკვეთილი მაქვს ჩატარებული, ისიც დისტანციურად, ისიც კურსის ფარგლებში. ისე, მსმენია, ამბობენ, ეს პროფესია განსაკუთრებულიაო, ბავშვების სიყვარულიო, მეგობრობაო, მათი ღიმილიანი თვალებიო, მათი ფიქრებიო. კიდევ ბევრ რამეს ამბობენ, მაგრამ ამის საპირწონედ აუცილებლად მახსენდება გაკვეთილის გეგმებიო, სწავლების სტრატეგიებიო, მოზარდთა ფსიქოლოგიაო, მშობლებიო, ჯერ კიდევ მტრულად განწყობილი სასკოლო საზოგადოებაო და თავბრუ მეხვევა. ამ ყველაფრის გამო კი ცოტა მეშინია.

მეშინია მოსწავლეების. მათთან ურთიერთობა ძალიან განსხვავდება იმისგან, რასაც ამდენი ხანი ვაკეთებდი. ისინი ჭკვიანები და ცნობისმოყვარეები არიან. ისინი ბევრ კითხვას სვამენ და პასუხებს ითხოვენ. ისინი მომთხოვნები არიან. ზოგჯერ მკაცრებიც და სასტიკებიც.

მათთან ურთიერთობა ძალიან ჰგავს თეატრალურ წარმოდგენას, სადაც ჩვენ რეჟისორები ვართ, მოსწავლეები მაყურებლები, ხოლო გაკვეთილი კი - სცენა და სპექტაკლი. როგორც ყველა სპექტაკლი არ იქნება ერთნაირად კარგი, ისევე ვერ იქნება ყველა გაკვეთილი ყოველთვის ერთი და იმავე ხარისხის. მაყურებელი კი ყოველთვის უკეთეს სანახობას ითხოვს. უკეთესი სანახაობისთვის კი აუცილებელია რეჟისორმა და მაყურებელმა თანმიმდევრულად და შეთანხმებულად იმუშავონ.

შიშებს რომ დავუბრუნდეთ...

შიშს მაშინაც ვგრძნობდი, როდესაც ჩემს ელფოსტას ვხსნიდი და ლექტორების უამრავი დავალება მხვდებოდა, რომელთა შესრულების გარეშე მასწავლებელი ვერ გავხდებოდი. მეც ვწერდი და ვწერდი, ვსაუბრობდი და ვსაუბრობდი და ასე, ნელ-ნელა, ნაბიჯ-ნაბიჯ მინდოდა წრის ნაწილი გავმხადარიყავი.

ისე, საერთოდ არაა მარტივი, ადგე და ამ მოჯადოებული წრის რომელიღაცა ნაწილში მოსახვედრად იბრძოდე. თან, მარტო კი არ ხარ, შენ გარდა კიდევ ძალიან ბევრი ადამიანი აკეთებს ამას და ამ მარათონში საბოლოოდ ან გამარჯვებული გამოდიხარ, ან ისევ სხვა საქმის მოძებნა გიწევს გადასარჩენად. ამაზეც ცოტა ვრცლად მოგვიანებით...

მასწავლებლობა მარტივი არაა. მით უმეტეს, ეს ის საქმე არაა, მცდარი აზრების გარემოცვაში გაზრდილმა ადამიანებმა რომ უნდა შეასრულონ, მხოლოდ იმიტომ, რომ მათ ბავშვობაში ასე ჩააგონეს. გახსოვთ, ხომ ბავშვობაში მოსმენილი ფრაზები იმის შესახებ, რომ ქალს მასწავლებლობა უხდება. იქვე აუცილებლად ახსენებდნენ, რომ, არა, კაცსაც უხდება, მაგრამ მაინც უფრო ქალს და ასე ხდებოდნენ ჩვენი დედები, დები, დეიდები, ბებიები და მეზობლები მასწავლებლები...

არადა... ეს პროფესია ჩვენს არჩევანსა და შესაძლებლობებს შორის დგას, ჩვენს სიყვარულის უნარსა და მოთმინებას შორის დგას და აქ ყველას ადგილი ნამდვილად არაა.

ამ პროფესიაში ძალიან მამაცი ადამიანების ადგილია. ადამიანების, რომლებსაც ბოლომდე ესმით მასწავლებლობის და განიცდიან მას. ადამიანების, რომლებსაც შეუძლიათ აიღონ პასუხისმგებლობა და შეეჭიდონ ურთულეს საქმეს. ადამიანების, რომლებსაც არ ეშინიათ საკუთარი მოსწავლეების, არ ეზიზღებათ ისინი და სულმოუთქმელად არ ელიან დროს, როდესაც მათგან თავისუფლები იქნებიან.

როდესაც ამ ყველაფერს გააცნობიერებთ, მაშინ თავად მიხვდებით, რომ მზად ხართ. მზად, გერქვათ მასწავლებელი და ასწავლოთ სხვას. სხვას, უკეთესი სპექტაკლის დასადგმელად და სხვას, უკეთესი მომავლისთვის.

ავტორი: მარიამ გვარამია 

შეიძლება დაინტერესდეთ

,,სტა­ტუსს მათ ეტა­პობ­რი­ვად არ მი­ვა­ნი­ჭებთ...'' - მანანა რატიანი გარე დაკვირვებაზე

,,სტა­ტუსს მათ ეტა­პობ­რი­ვად არ მი­ვა­ნი­ჭებთ...'' - მანანა რატიანი გარე დაკვირვებაზე

,,სე­მეს­ტ­რის ბო­ლოს, ვინც წარ­მა­ტე­ბით გა­ივ­ლის გა­რე­ დაკ­ვირ­ვე­ბის რუბ­რი­კას, ყვე­ლა ერ­თი­ა­ნად მი­ი­ღებს წამ­ყ­ვა­ნი მას­წავ­ლებ­ლის სტა­ტუსს. სტა­ტუსს მათ ეტა­პობ­რი­ვად არ მი­ვა­ნი­ჭებთ'' - აღნიშნულის შესახებ მასწავლებლის სახლის დირექტორის მოადგილე მანანა რატიანმა ​​,,ახალ განათლებასთან'' მიცემულ ინტერვიუში განაცხადა. 

,,იმ პე­რი­ოდ­ში, რო­ცა სის­ტე­მა ონ­ლა­ინ­ ს­წავ­ლე­ბა­ზე გა­და­ვი­და, გა­რე ­დაკ­ვირ­ვე­ბა გა­და­ი­დო. რად­გან სას­წავ­ლო პრო­ცე­სი პან­დე­მი­ა­ზე გახ­და და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, მივ­ხ­ვ­დით, რომ შე­იძ­ლე­ბა პრობ­ლე­მა შე­მოდ­გო­მა­ზეც გაგ­რ­ძე­ლე­ბუ­ლი­ყო, ამი­ტომ გა­დავ­წყ­ვი­ტეთ შეგ­ვექ­მ­ნა ონ­ლა­ინ გა­რე ­დაკ­ვირ­ვე­ბის რუბ­რი­კა, რო­მელ­საც პა­რა­ლე­ლურ რე­ჟიმ­ში დავ­ტეს­ტავ­დით სკო­ლებ­ში. მა­ი­სის და­საწყის­ში 12 სკო­ლას ვთხო­ვეთ რუბ­რი­კის აპ­რო­ბა­ცი­ის პრო­ცეს­ში ჩარ­თ­ვა (შე­ვარ­ჩი­ეთ რე­გი­ო­ნის, ქა­ლა­ქის, სოფ­ლის, არა­ქარ­თუ­ლე­ნო­ვა­ნი, მცი­რე­კონ­ტი­ნგენ­ტი­ა­ნი და მა­ღალ­კონ­ტინ­გენ­ტი­ა­ნი სკო­ლე­ბი). უშუ­ა­ლოდ დი­რექ­ტო­რე­ბი იყ­ვ­ნენ ამ პრო­ცეს­ში ჩარ­თ­ულე­ბი. თავ­და­პირ­ვე­ლად მას­წავ­ლებ­ლებ­ი, რო­მელ­თაც ვაკ­ვირ­დე­ბო­დით, არ იც­ნობ­დ­ნენ რუბ­რი­კის კრი­ტე­რი­უ­მებს, უბ­რა­ლოდ იცოდ­ნენ, რომ აკ­ვირ­დე­ბოდ­ნენ გაკ­ვე­თილ­ზე. ამის შემ­დეგ, მათ გა­ვა­ცა­ნით კრი­ტე­რი­უ­მე­ბი და ისე და­ვაკ­ვირ­დით. დი­რექ­ტო­რებს ვთხო­ვეთ, ჩვენ­თვის მო­ე­წო­დე­ბი­ნათ სწო­რედ ამ კრი­ტე­რი­უ­მებ­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი უკუ­კავ­ში­რი, რაც მას­წავ­ლებ­ლე­ბის­გან მი­ი­ღეს. შემ­დეგ, სწო­რედ ამ ინ­ფორ­მა­ცი­ა­ზე დაყ­რ­დ­ნო­ბით, ძა­ლი­ან ბევ­რი რამ შე­იც­ვა­ლა მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში, და­იხ­ვე­წა და სკო­ლებ­ში მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცესს მო­ერ­გო. ტეს­ტი­რე­ბამ აჩ­ვე­ნა, რომ შე­საძ­ლე­ბე­ლია ონ­ლა­ინ გა­რე ­დაკ­ვირ­ვე­ბით შეგვე­ფა­სე­ბი­ნა მას­წავ­ლებ­ლე­ბი. მას შემ­დეგ, რაც კა­ნონ­ში ცვლი­ლე­ბა შე­ვი­და და დის­ტან­ცი­უ­რი სწავ­ლე­ბის ფორ­მა აღი­არ­და, შე­საძ­ლე­ბე­ლი გახ­და, დაგ­ვემ­ტ­კი­ცე­ბი­ნა ონ­ლა­ინ გა­რე ­დაკ­ვი­რე­ბის რუბ­რი­კა და ფორ­მა­ლუ­რა­დაც შე­საძ­ლებ­ლია, უკ­ვე კა­ნო­ნი­ე­რად გა­მო­ვი­ყე­ნოთ რუბ­რი­კა. ამ­დე­ნად, გა­რე­ დაკ­ვირ­ვე­ბა ა­ღარ გა­და­ი­დე­ბა და ამ სე­მეს­ტ­რის­თ­ვის უკ­ვე მზად ვართ, იმ სკო­ლებ­ში, სა­დაც სას­წავ­ლო პრო­ცე­სი დის­ტან­ცი­უ­რად წა­რი­მარ­თე­ბა, მას­წავ­ლებ­ლებს ონ­ლა­ინ რეჟ­მ­ში და­ვაკ­ვირ­დეთ. მას­წავ­ლებ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც 1-დან 5 ოქ­ტომ­ბ­რამ­დე გა­ივ­ლი­ან რე­გის­ტ­რა­ცი­ას და გრა­ფი­კის მი­ხედ­ვით გა­მოგ­ვიგ­ზავ­ნი­ან 5 თან­მიმ­დევ­რულ გაკ­ვე­თი­ლის გეგ­მას (რო­გორც აქამ­დე ხდე­ბო­და, ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით არა­ფე­რი შეც­ვ­ლი­ლა), ონ­ლა­ინ რე­ჟიმ­ში და­ვიწყებთ რუბ­რი­კას, მაგ­რამ იმ სკო­ლებ­ში, სა­დაც სწავ­ლა პი­რის­პირ შე­ნარ­ჩუნ­დე­ბა, ცხა­დია, პე­და­გო­გებს საკ­ლა­სო ოთახ­ში და­ვაკ­ვირ­დე­ბით. პრო­ცე­სი მთე­ლი სე­მეს­ტ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში გაგ­რ­ძელ­დე­ბა და რო­გორც გითხა­რით, იმის მი­ხედ­ვით ვი­მოქ­მე­დებთ, რა სი­ტუ­ა­ცი­აც იქ­ნე­ბა კონ­კ­რე­ტულ სკო­ლა­ში,'' - აღნიშნა მანანა რატიანმა. 

მისივე თქმით, ეცნობიან მასწავლებლების საჭიროებებს და აქედან გამომდინარე გადაწყდა, რომ პირველი ოქტომბრიდან დაიწყება ყვე­ლა სა­ჯა­რო სკო­ლის პე­და­გო­გის გა­დამ­ზა­დე­ბა (ძა­ლი­ან მოკ­ლე ვა­და­ში, ორ-სამ კვი­რა­ში) თიმ­სის გა­მო­ყე­ნე­ბა­ში:

,,შე­სა­ბა­მი­სად, ესეც ერ­თ­გ­ვა­რი დახ­მა­რე­ბა იქ­ნე­ბა მათ­თ­ვის. კი­დევ ერ­თხელ მინ­და ხაზ­გას­მით ვთქვა, რომ ეს არ ეხე­ბა მხო­ლოდ გა­რე დაკ­ვირ­ვე­ბა­ზე და­რე­გის­ტ­რი­რე­ბულ მას­წავ­ლებ­ლებს, გა­და­ვამ­ზა­დებთ ყვე­ლა იმ ქა­ლა­ქი­სა და სოფ­ლის მას­წავ­ლე­ბელს, სა­დაც ონ­ლა­ინ სწავ­ლე­ბა მიმ­დი­ნა­რე­ობს,'' - განაცხადა მასწავლებლის სახლის დირექტორის მოადგილემ. 

​განაგრძეთ კითხვა

წაიკითხეთ სრულად