Baby Bag

ექსპერტები მშობლებს დახურული სასრიალოების საფრთხეების შესახებ აფრთხილებენ

ექსპერტები მშობლებს დახურული სასრიალოების საფრთხეების შესახებ აფრთხილებენ

ექსპერტები მშობლებს დახურული სასრიალოების საფრთხეების შესახებ აფრთხილებენ და აცხადებენ, რომ მსგავსი ტიპის გასართობები ბავშვისთვის გარკვეული რისკების შემცველია. გაზაფხულის თბილ ამინდებში მშობლები ბავშვებთან ერთად აქტიურად გადიან გარეთ და პატარები სასრიალოებზე ხშირად ერთობიან. დახურული სასრიალოები ბავშვების გასართობად არის შექმნილი, რათა პატარებმა ენერგია დახარჯონ და გაერთონ. ამის გამო მშობლები ხშირად ფიქრობენ, რომ ისინი აბსოლუტურად უსაფრთხოა.

სასრიალოებზე ბავშვები ხშირად იღებენ მცირე დაზიანებებს. არასწორად ჩამოსრიალების შემთხვევაში აქვთ ნაკაწრები, რაც სავსებით ნორმალურია. გარდა მცირედი დაზიანებებისა, დახურულ სასრიალოებზე ბავშვებმა, შესაძლოა, უფრო სერიოზული ტრავმებიც მიიღონ. ამ შემთხვევაში მშობლებს მეტი ყურადღების გამოჩენა სჭირდებათ.

Medical Xpress-ის ინფორმაციით, ექსპერტები მშობლებს აფრთხილებენ, რომ დახურულ, მილის ფორმის სასრიალოზე სრიალი ბავშვისთვის სარისკოა და შესაძლოა, ფეხის მოტეხილობაც გამოიწვიოს.

ავტრალიელმა ექსპერტებმა დაასკვნეს, რომ დახურული ტიპის სასრიალოების პოპულარობის მატებასთან ერთად ბავშვებში სერიოზული დაზიანებების რიცხვმაც მოიმატა. ერთ-ერთი ყველაზე სერიოზული დაზიანება 4 წლის გოგონამ მიიღო, რომელიც სათამაშო მოედანზე მამასთან ერთად იმყოფებოდა. გოგონამ, რომელიც დახურულ სასრიალოზე სრიალებდა ორივე ფეხი მოიტეხა. დაზარალებული ბავშვის დედამ შვილის ტრავმის შესახებ ინფორმაცია სოციალურ ქსელში განათავსა. პოსტს ასეულობით მშობელი გამოეხმაურა. ისინი დახურულ სასრიალოზე ბავშვების დაზიანების ფაქტების შესახებ საუბრობდნენ და აღნიშნავდნენ, რომ პატარებმა მოტეხილობები და სახის დაზიანებები მიიღეს.

მიზეზი, რის გამოც დახურული სასრიალო უფრო სახიფათოა, შემდეგში მდგომარეობს: დახურულ სასრიალოზე ბავშვები ქვემოთ უფრო სწრაფად ეშვებიან. თუ ბავშვი მცირეწონიანია, ან სრიალა ნაჭრის ტანისამოსი აცვია, ეს დაშვების სისწრაფეს კიდევ უფრო ზრდის. თუ ბავშვი ჩამოსრიალების დროს მილში პოზიციას შეიცვლის და ამოტრიალდება, უხერხული პოზის გამო მოტეხილობების მიღების რისკი მატულობს. თუ ბავშვი დაშვების დროს სიჩქარეს ვერ შეანელებს, დახურული სასრიალოდან მისი სწრაფად „გამოტყორცნა“ ხდება. დაცემის დროს სერიოზული დაზიანების მიღების რისკი მაღალია. სწორედ ამიტომ, ექსპერტები მშობლებს მეტი სიფრთხილის გამოჩენისკენ მოუწოდებენ, როდესაც ბავშვებს მსგავსი ტიპის სასრიალოზე სრიალის ნებას რთავენ.

წყარო: ​Moms.com

შეიძლება დაინტერესდეთ

უბრალოდ დავიღალე. დავიჯერო მარტო მე მინდა რომ ეს ჯოჯოხეთი დამთავრდეს?

უბრალოდ დავიღალე. დავიჯერო მარტო მე მინდა რომ ეს ჯოჯოხეთი დამთავრდეს?

ექიმი დათო კობერიძე საქართველოში არსებულ ეპიდვითარებას აღწერს:

,,შემოდის პაციენტი ცხელებით და რესპირატორული ჩივილებით, რა თქმა უნდა დიდი ალბათობით კოვიდი აქვს და ეს თვითონაც კარგად იცის გულის სიღრმეში მაგრამ არ უნდა დაიჯეროს, იმედს ებღაუჭება, "ოფლიანმა დავიძინე", "გავცივდი ალბათ", "დაბანილი გავედი გარეთ", "კონდენციონერის ბრალი იქნება", ყველაფერს აბრალებს ოღონდ კოვიდი არ იყოს, ოღონდ კოვიდი არ იყოს... 

უკეთებ ტესტს და ავად სახსენებელი მეორე ხაზი წითლდება, და ეუბნები ფრაზას რომლის გაგონებაც ყველაეზე ნაკლებად უნდა: "-ბებო/ბაბუ/ბატონო/ქალბატონო/უფროსო... დაგიდასტურდათ პირველი რეაქცია ყველას თითქოს განსხვავებული მაგრამ საბოლოო ჯამში ერთნაირი აქვს: "-უეჭველი დადებითია?", "პისიარი ხო არ გავიკეთოთ?" "-ღმერთო დავიღუპე" "-ვიცოდი..."... 

მერე იწყება პანიკა და ქრონიკული დაავადებების გახსენება და იმის გააზრება რომ რისკ ჯგუფშია, მერე ახსენდებათ ახლობლები რომლებთანაც კონტაქტი ჰქონდათ, რომელზე ინერვოულონ აღარ იციან. იწყება რეკვა მთელს სანათესაოსთან და იმის "მიხარება" რომ დაუდასტურდა. უზომავ სატურაციას და სახეზე გატყობენ რომ რაღაც ვერ არის კარგად. -  როგორია? გეკითხება. ცოოტა დაბალია, ნორმის ქვედა ზღვარზე მაგრამ არ ინერვოულოთ, დაბალი წნევით კანულით მოგაწვდით ჟანგბადს და ყველაფერი კარგად იქნება. 

-ხომ არ მოვკვდები? - არა (პასუხობ შენც, მიხედავად იმისა რომ უკვე ათასჯერ გაქვს ეს სცენარი ნანახი, იმედს მაინც არ უკლავ), რამოდენიმე დღის მერე ისევ ხვდები ამ პაციენტს და ხედავ რომ უკცე.ნიღბით მიეწოდება ჟანგბადი და უფრო უჭირს სუნთქვა, რამოდენიმე დღეში ხედავ რო მუცელზე წევს და ძლივსღა იჭერს სატურაციას, გადაგყავს არაინვაზიურ მართვით სუნთქვაზე ე.წ. CPAP-ზე (რაც საშინელებაა, ნიღაბი ჰერმეტულად მჭირდოდ გეკვრის სახეზე და მაღალი წნევით გამუდმებით გაწვდის ჟანგბადს), ნატრულობ რომ რეანიმაციაში ადგილი განთავისუფლდეს (რაც ძირითადში ვიღაცის გარდაცვალების შედეგად ხდება), 

წარმოიდგინეთ რა საშინელი გრძნობაა ექიმი რომ ფიქრობ იქნებ ვინმე ტერმინალური (უიმედო პაციენტი რომელსაც შანსი საერთოდ არ აქვს დარჩენილი) პაციენტი "გაეწეროს", რომ ეს ადამიანი რომელსაც ჯერ ისევ აქვს შანსი რეანიმაციაში დააწვინო. პერიოდულად შედიხარ რეანიმაციაში და ხედავ ამ შენთვის ნაცნობი პაციენტის შეშინებულ, მშიერ, მწყურვალ და სიცოცხლე ჩამქრალ თვალებს, ხედავ რომ ყოველდღე უყურებს როგორ მძიმდებიან მისივე სიმძიმის პაცოენტები, როგორ გადადიან მართვით სუნთქვაზე, როგორ აჩერებენ გულს, როგორ იბრძვიან ექიმები გულის აღსადგენად, და როგორც წესი წარუმატებლად,ლ და როგორ გაჰყავთ შავ ბრეზენტის ჩანთაში შეფუთული, ადგილი კი გაციებასაც ვერ ასწრებს ისე მალე შემოდის ახალი მძიმე პაცოენტი. ამ ყველაფერს უყურებენ, თავიანთ მომავალს ხედავენ და აცნობიერებენ რომ ეს დასასრულია, და დგება მომენტი როცა მათაც იმდენად უჭირთ სუნთქვა რომ აპარატზე გადადიან და სამუდამოდ ხუჭავენ თვალებს, იმიტომ რომ ამ ნაკადზე აპარატიდან კოვიდ პაციენტი არ მოხსნილა (მაქსიმუმ 1-2 ალბათ, ისიც მეეჭვება, არ გამიგია ყოველ შემთხვევაში)....

თქვენ რავიცი... თუ გინდათ არ აიცრათ, არ დაიცვათ რეგულაციები, უბრალოდ მინდა იცოდეთ რისთვის წირავთ თქვენთვის საყვარელ ადამიანებს და როგორ ჯოჯოხეთად უქცევთ სიცოცხლის ბოლო დღეებს.

ეს არის ჩემი და ჩემი კოლეგების ყოველდღიური რუტინა, ამას ვუყურებთ 24/7-ზე, ამათ ტკივილს და ამათ თვალებს ვუყურებთ, და ხელში გვაკვდებიან პაციენტები რომლებსაც ვპირდებოდით რომ ყველაფერი კარგად იქნება.

უბრალოდ დავიღალე. დავიჯერო მარტო მე მინდა რომ ეს ჯოჯოხეთი დამთავრდეს???''

წაიკითხეთ სრულად