Baby Bag

„ძალიან მნიშვნელოვანია ბავშვის საწოლის სწორი პოზიცია ოთახში,“ - ნევროლოგი ნინო თარხნიშვილი

ნევროლოგმა ნინო თარხნიშვილმა ჩვილის ძილის რეჟიმის მოსაწესრიგებლად მშობლებს საინტერესო რეკომენაციები მისცა:

„ძილის რეჟიმის ჩამოყალიბება ახალშობილობის პერიოდიდან უნდა დავიწყოთ. მნიშვნელოვანია საწოლის შერჩევა, საწოლის სწორი პოზიცია ოთახში. როდესაც თენდება სინათლე აუცილებლად უნდა აღწევდეს ოთახში და მზის სხივი აღწევდეს საწოლამდე. ეს ბავშვს ეხმარება, რომ ძილის ფიზიოლოგიური ცირკადულობა ჩამოუყალიბდეს და ეხმარება მას გამოღვიძებაში.

მატრასი უნდა იყოს აუცილებლად მყარი. არ არის არანაირი ბალიში სასურველი. ზოგიერ შემთხვევაში ვითვალისწინებთ პედიატრიულ პათოლოგიებს, რომლებიც ხშირია ხოლმე ახალშობილებში, როგორიც არის, მაგალითად, რეფლუქსი. ამ დროს რეკომენდებულია მატრასის ცოტა დახრა. უმეტეს შემთხვევაში მშობლებს 30 გრადუსიან კუთხეს ვურჩევთ ხოლმე და განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც არის რეფლუქსი.

იმ ოთახში, სადაც ბავშვს ძინავს, ღამით უნდა იყოს შუქი. განსაკუთრებით, როდესაც საქმე ეხება ერთი წლის ასაკის შემდგომ პერიოდს. ამ დროს თვალსაჩინო ხდება შიშების არსებობა. ორი წლიდან უფრო აქტიურად მოდის ეს პრობლემა. ეს მომენტი აუცილებლად უნდა გავითვალისწინოთ და შევეცადოთ, რომ დავეხმაროთ ბავშვს მის გადალახვაში. იყოს შუქი ანთებული. ეს ამშვიდებს ბავშვს და არ უქმნის განცდას, რომ მარტოა.

ბოლო კვლევებით დადასტურდა, რომ ჩვილების უეცარი გარდაცვალების სინდრომი მკვეთრად შემცირდა, როდესაც მკაცრი რეკომენდაცია იქნა შემუშავებული ბავშვის ზურგზე წოლასთან დაკავშირებით. ზოგადი და ერთმნიშვნელოვანი რეკომენდაცია არის, რომ ბავშვს უნდა ეძინოს დამოუკიდებლად მის საწოლში,“- მოცემულ საკითხზე ნინო თარხნიშვილმა ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დილა“ ისაუბრა.

წყარო: ​„იმედის დილა“ 

შეიძლება დაინტერესდეთ

რატომ არ აწყობენ იაპონელი ბავშვები ისტერიკას?

რატომ არ აწყობენ იაპონელი ბავშვები ისტერიკას?

იაპონელი ხალხის თვისებები მსოფლიოში ბევრ ადამიანს აღაფრთოვანებს. ისინი უდიდეს ტრაგედიებს შესაშური სტოიციზმით ხვდებიან. იაპონელები საკუთარ თავზე კონტროლს თითქმის არასდროს კარგავენ. ისინი სხვებისადმი ყოველთვის პატივისცემას იჩენენ და სამსახურეობრივი მოვალეობის შესრულებისასაც ეთიკურ ნორმებს არასდროს ღალატობენ.

იაპონელი ზრდასრულების მსგავსად ბავშვებიც ძალიან მშვიდები და გაწონასწორებულები არიან. ისინი ისტერიკას არ აწყობენ და საკუთარ თავზე კონტროლს არ კარგავენ. როგორ ახერხებენ იაპონელები ბავშვებში მსგავსი დისციპლინის ჩამოყალიბებას? ჩვენს სტატიაში სწორედ ამ საკითხს განვიხილავთ.

იაპონიაში ოჯახის სხვადასხვა თაობის წარმომადგენლებს შორის განსაკუთრებული ურთიერთობაა ჩამოყალიბებული. მოხუცებსა და ახალგაზრდებს შორის ურთიერთობა ემპათიური და სიყვარულით სავსეა. იაპონელები თვლიან, რომ მოხუცებს უდიდესი სიბრძნე აქვთ და მათ ყურადღებით უნდა უსმინონ. თავის მხრივ, ასაკოვანი ადამიანები ბავშვებს ზრდასრულებივით ექცევიან. ისინი ბავშვების ცხოვრებაში წინამძღოლის როლს ასრულებენ და არა ინსპექტორის ან დამსჯელის. ეს ყოველივე უფროსებსა და ბავშვებს შორის ჰარმონიული ურთიერთობის ჩამოყალიბებას უწყობს ხელს.

იაპონელებს დიდი ოჯახებისადმი უდიდესი პატივისცემა აქვთ, თუმცა არსებობს საზღვრები, რომლებსაც მკაცრად იცავენ. მათთვის მიუღებელია, რომ ბავშვის აღზრდასა და მოვლაზე პასუხისმგებლობა ბებია-ბაბუას დაეკისროს, მხოლოდ იმიტომ, რომ მშობლებს დრო არ აქვთ.

იაპონელები თვლიან, რომ ბავშვთან დამოკიდებულება მოსიყვარულე უნდა იყოს. ისინი ნეგატიურად უყურებენ ყვირილს. მშობლები ბავშვებს სამყაროსთან ურთიერთობას და სხვების გრძნობების დაფასებას ასწავლიან. როდესაც ბავშვი ცუდად იქცევა, იაპონელი მშობლები უკმაყოფილებას ჟესტით ან მზერით გამოხატავენ. ამგვარად ისინი ბავშვს მიანიშნებენ, რომ მისი ქცევა მიუღებელია. ისინი ხშირად იყენებენ ფრაზებს: „შენ მას ატკენ,“ „შენ ის დააზიანე.“ ბავშვი ხვდება, რომ მისმა ქცევამ სხვას ზიანი მიაყენა. მსგავსი ფორმულა ნივთების მიმართაც გამოიყენება. თუ ბავშვი თოჯინას გატეხავს, იაპონელი მშობელი მას ეტყვის, რომ თოჯინას ეტკინა და დაზიანდა. ის არ გამოიყენებს სიტყვას „გატყდა.“ ბავშვები ნივთების პატივისცემას სწორედ ასე სწავლობენ.

იაპონელები დიდ მნიშვნელობას ანიჭებენ ბავშვთან ერთად დროის ხარისხიანად გატარებას. იაპონიაში იშვიათია შემთხვევები, როდესაც ბავშვი ბაღში 3 წლამდე ასაკში მიჰყავთ. პატარები დროის უდიდეს ნაწილს დედებთან ერთად ატარებენ. იაპონელი მშობლებისთვის მნიშვნელოვანია შვილთან საუბარი.

იაპონელები ხშირად მართავენ ოჯახურ სადილებს, სადაც ბავშვებს წინაპრების ისტორიებს და ოჯახის თავგადასავლებს უამბობენ. მსგავსი შეკრებები ბავშვს ოჯახისადმი მიკუთვნებულობის განცდას უჩენს. გარემო, რომელიც იაპონელი ბავშვების ირგვლივ არის შექმნილი, მათ ამბოხების საფუძველს ნაკლებად აძლევს, რის გამოც ისინი ისტერიკებს არ აწყობენ. იაპონელ ბავშვებს უფროსებისგან ყურადღება არ აკლიათ. ისინი მიჩვეული არიან წესრიგს, სადაც ყველა ადამიანს თავისი ადგილი და როლი აქვს. ეს ყოველივე ბავშვს სიმშვიდეს ანიჭებს და ემოციური აფეთქებებისკენ ნაკლებას მიდრეკილს ხდის.

წყარო: ​exploringyourmind.com 

წაიკითხეთ სრულად