Baby Bag

,,ქება ყოველთვის ვერ იქნება კარგი ქცევის გარანტი, ის კარგი იარაღია, რომელსაც სწორად გამოყენება სჭირდება''

,,ქება ყოველთვის ვერ იქნება კარგი ქცევის გარანტი, ის კარგი იარაღია, რომელსაც სწორად გამოყენება სჭირდება''

როგორ შევაქოთ ბავშვი, რომ ეს მისთვის სასარგებლო იყოს, რა უნდა გავაკეთოთ იმისთვის, რომ შექებას ჰქონდეს მამოტივირებელი ძალა და როგორი შენიშვნა აისახება მასზე ცუდად? - ამ თემებზე MomsEdu.ge-ს ესაუბრა ფსიქოლოგი, ტრენერი/სპიკერი, ქცევითი თერაპევტი ნინი ბრეგვაძე.

- როგორ შევაქოთ ბავშვი ისე, რომ ეს მისთვის სასარგებლო აღმოჩნდეს ?

დავიწყოთ იმით, რომ შექება ყველა ბავშვს სჭირდება. ამით მას უჩნდება კონკრეტული ქცევის გამეორების მოტივაცია ან იმაზე მეტის გაკეთებისა, ვიდრე მოცემულ მომენტში შეუძლა. სწორი შექება ბავშვს უყალიბებს ადეკვატურ თვითშეფასებას, ასწავლის მას მიზნის მისაღწევად საჭირო მცდელობების განხორციელებასა და სირთულეების გადალახვას.

ბავშვი გარკვეულ ასაკამდე თავისით ვერ ახერხებს თვითმოტივაციას, მან ჯერ კიდევ არ იცის რისი გაკეთება შეუძლია და რას მოელიან მისგან, რა არის აკრძალული და როგორი ტიპის ქცევა დაეხმარება წარმატების მიღწევაში. მას ჯერ კიდევ არ აღმოუჩენია საკუთარი შესაძლებლობები. შესაბამისად, სჭირდება ავტორიტეტული ადამიანების მიერ სწორი უკუკავშირის მიღება, რაც ჯანსაღ შენიშვნასა და შექებაში გამოიხატება.

იმისთვის, რომ შექებას ჰქონდეს მამოტივირებელი ძალა, ის უნდა აკმაყოფილებდეს გარკვეულ კრიტერიუმებს:

1. შექება აუცილებლად უნდა იყოს გულწრფელი, დამსახურებული და ფაქტებზე დაფუძნებული (დაუმსახურებელი შექება უარყოფით უკურექციას იძლევა). შექება ხაზს უნდა უსვამდეს ბავშვის დამსახურებებს, მის მიერ გაწეულ შრომას და არა იმას, რაც ბავშვის თანდაყოლილი შესაძლებლობაა, რაშიც მას წვლილი არ მიუძღვის. მაგალითად, არასწორია: ,,როგორი ნიჭიერი ხარ...“, ,,როგორი ლამაზი ხარ..“ და ა.შ. ეს უბრალოდ მოცემულობაა, შეფასებაა და არა შექება. აქ აქცენტი კეთდება იმაზე, რაც მისი უპირატესობაა, თანდაყოლილია, ეს მისი დამსახურება და შრომის შედეგი არ არის. შესაბამისად, ეს ვერ იქნება მისთვის მამოტივირებელი. ბავშვი დადებითად რეაგირებს შექებაზე, რომელიც აჩვენებს მშობლის გულწრფელ ემოციას და ხაზს უსვამს მის მიერ გაწეულ შრომას. თუ ბავშვმა მონდომებით იმეცადინა და დავალება შესაძლოა არც ისე კარგად, მაგრამ მონდომებით შეასრულა, შეიძლება მშობელმა უთხრას: „ვაფასებ შენს შრომას, რამდენი დრო დახარჯე დავალების შესასრულებლად. ბედნიერი ვარ, როცა ასეთ მონდომებას ვხედავ“. ბავშვი იღებს გულწრფელ ემოციებს და დამსახურებულ შექებას, რაც მისთვის მამოტივირებელი იქნება. ის ნახავს, რომ მისმა შრომამ უკვალოდ არ ჩაირა;

2. მნიშვნელოვანია შექება მიემართებოდეს ბავშვის საქციელს და არა თავად ბავშვს, სხვა შემთხვევაში ჩვენ მის პიროვნებას ვაფასებთ. აქ იგულისხმება ისეთი ტიპის კომენტარები როგორიცაა: „კარგი გოგო/ბიჭი ხარ, კარგად რომ იმეცადინე“, ,,კარგი გოგო/ბიჭი ხარ კბილები დამოუკიდებლად, რომ გაიხეხე“, და სხვა. მსგავსი კომენტარები ბავშვს რაიმე დადებითი საქციელის გამო კი არ აქებს, არამედ მის პიროვნებას აფასებს. ბავშვი არაცნობიერად ასკვნის, რომ თუ ასე კარგად არ იმეცადინებს კარგი აღარ იქნება. სწორი იქნებოდა შექების ფორმა ,,კარგად მოიქეცი ასე გულმოდგინედ, რომ იმეცადინე“. აქცენტი უნდა დაისვას კონკრეტულ ქმედებაზე და არა პიროვნებაზე, წინააღმდეგ შემთხვევაში, ბავშვი ჩათვლის, რომ კონკრეტული ქმედების გამო იგი პიროვნულად არის ცუდი ან კარგი. ეს მის თვითშეფასებაზე უარყოფითად მოქმედებს და მომავალში უამრავ სირთულეს იწვევს. 

გარდა ამისა, როცა ბავშვი მსგავსი ტიპის შეფასებებს იღებს, ფიქრობს, რომ თუ კარგი იქნება, დედას ეყვარება, მაგრამ თუ ცუდად მოიქცევა, ცუდი გახდება და დაკარგავს მის სიყვარულს. ეს ბავშვებში დიდ შფოთვას იწვევს. მან უნდა იცოდეს, რომ ის დედას ყველა შემთხვევაში უყვარს, უბრალოდ, მისი ზოგიერთი საქციელი ცუდია და დედას სწყინს, ზოგიერთი კი ძალიან ახარებს და სასიამოვნო შედეგები მოჰყვება. ამით ბავშვი არ დაკარგავს ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანის სიყვარულს. მათ უარყოფის ძალიან ეშინიათ.

სწორი იქნებოდა, მშობელს ეთქვა: „მიხარია, ასე კარგად რომ იმეცადინე, შენ ძალიან გაისარჯე, რამდენი იშრომე, ალბათ, როგორ დაიღლებოდი, მოდი ახალა ერთად ვითამაშოთ, ფილმი ვნახოთ, წიგნი წავიკითხოთ“, ან ბავშვისთვის სასიამოვნო სხვა აქტივობა შეეთავაზებინა. კარგი საქციელის გამო, ბავშვმა უნდა დაიმსახუროს მეტი ყურადღება მშობლისგან, კარგია თუ მშობელი საჩუქრების ყიდვის ნაცვლად თავად გამონახავს დროს ბავშვთან ყოფნისთვის, ეს მათ განსაკუთრებით ახარებთ (განსაკუთრებით, დღევანდელ რეალობაში, როდესაც მშობლების დაკავებულობის გამო ბავშვებს მათთან დროის გატარების შესაძლებლობა თითქმის არ აქვთ). ამით ბავშვი იგრძობს როგორ ფასდება მისი ნებისმიერი სახის შრომა, ეს გაზრდის მომავალში იმავე ქცევის განხორციელების ალბათობას. უბრალოდ ნათქვამი - ,,კარგი გოგო ხარ“ კი არაფერს ცვლის.

მეორე შემთხვევაც მსგავსია. კარგი ბიჭის ან გოგოს იარლიყის მიკვრის ნაცვლად, აჯობებდა მშობელს ეთქვა: „ძალიან გამეხარდა კბილების გახეხვა დამოუკიდებლად რომ შეძელი, შენ უკვე აღარ დაგჭირდა ჩემი დახმარება“. აქ ჩანს მშობლის ემოცია, ჩანს ისიც თუ როგორ შეძლო ბავშვმა ის, რაც მანამდე არც თუ ისე კარგად გამოსდიოდა, ეს მისთვის მამოტივირებელი იქნება. ბავშვმა უნდა იცოდეს, რომ გარკვეული საქციელია ცუდი ან კარგი და არა თვითონ;

3. შექებისას კიდევ ერთი გასათვალისწინებელი დეტალია: ბავშვი სხვას არასოდეს შეადაროთ, ერთადერთი ვისაც ადარებთ ეს არის თავად, წარსულსა და აწმყოში. მაგალითად, „რა კარგიამ კლასში საუკეთესოდ შენ რომ შეასრულე დავალება“, „ყოჩაღ, დღეს შენს დაზე კარგად დაალაგე ნივთები“ და სხვა. ერთადერთი, ვისაც შექება უნდა ეხებოდეს, თავად ბავშვია, ერთადერთი, ვისაც უნდა შეადაროთ, ეს თავადაა წარსულსა და მოცემულ მომენტში. მშობელმა შეიძლება თქვას: „რა კარგია ასე კარგად რომ შეასრულე დავალება, შეცდომები თითქმის არ გქონია, ყველა ასო სწორად გამოწერე, ადრე შენ ეს არ შეგეძლო, მინიმუმ ხუთი შეცდომა მაინც გქონდა, ახლა კი ერთიც არ შეგეშალა, ეს შენი შრომის შედეგია“. სწორედ მსგავს შექებას აქვს მამოტივირებელი ძალა. ამ დროს ბავშვი რეალურად ხედავს გაწეული შრომის შედეგს. მსგავსი უკუკავშირების შემდეგ დამოუკიდებლად შეძლებს საკუთარ თავში იპოვოს ძალა და იშრომოს მიზნების მისაღწევად ისე, რომ აღარ სჭირდებოდეს სხვებთან ჭიდილი.

- რა შეიძლება გამოიწვიოს გადამეტებულმა და არაჯანსაღმა შექებამ?

შეცდომები, რომლებსაც შექების დროს ხშირად უშვებენ ესაა: დაუმსახურებელი, არაგულწრფელი და არათანმიმდევრული შექება, გადაჭარბებული ემოციები შექებისას, ზედმეტად ხშირი, ყველაფრის გამო ქება-დიდება. ყოველი არასწორად გამოყენებული ან ყალბი შექება უარყოფით უკურეაქციას იძლევა.

ზემოთ უკვე ითქვა, რომ ბავშვი უნდა შევაქოთ მისი მონდომების და არა მისი თანდაყოლილი უპირატესობების გამო. მან უნდა მიიღოს შექება, რომელიც ნამდვილად დაიმსახურა. ვთქვათ, ბავშვმა დავალების შესრულებისას რამდენიმე ასო შეცდომით გამოწერა ან სხვა სახის შეცდომა დაუშვა. როგორ მოვიქცეთ, არ შევაქოთ თუ მაინც მიიღოს ჩვენგან დიდი აღფრთოვანება? მშობელმა ან მასწავლებელმა სწორედ მსგავს შემთხვევებში უნდა გამოიყენოს კონსტრუქციული შექება - თავდაპირველად შეაქოს გაწეული შრომისთვის და შემდეგ მიუთითოს რა აქვს გამოსასწორებელი. მაგალითად, „ყოჩაღ, როგორ მონდომებით შეასრულე დავალება, ბევრი იშრომე. დავალებაში რამდენიმე შეცდომას ვხედავ, მოდი მოვნიშნოთ და მოვიფიქროთ, როგორ ჩავასწოროთ. წინა დავალებასთან შედარებით ნაკლები შეცდომა გაქვს, მე ამას ძალიან ვაფასებ“. თუ შეცდომების მიუხედავად ბავშვს ვეტყვით „ყოჩაღ, რა კარგად შეასრულე დავალება“ ეს არ იქნება მისთვის მამოტივირებელი. ბავშვი თვითონაც ხედავს, რომ შეეშალა, გაედღაბნა ან შემთხვევით უჯრებს გადასცდა წერის დროს, მაგრამ უფროსები მაინც აქებენ. ეს არათუ ზრდის, არამედ ამცირებს მოტივაციას. უფრო მეტიც, ისინი ძალიან კარგად ხვდებიან, რა დროს არიან უფროსები გულწრფელები. ამიტომ, შესაძლოა, დაუმსახურებელმა შექებამ ბავშვი საკუთარ შესაძლებლობებშიც კი დააეჭვოს. დაუმსახურებელი შექება ბავშვს ხშირად შინაგანი პროტესტის განცდას უჩენს. ის ხვდება, რომ ისეთი კარგი არ არის, როგორადაც სხვები ხედავენ, ამიტომაც, ან ითრგუნება, ან ცდილობს ცუდი ქცევებით დაუმტკიცოს უფროსებს, რომ ნამდვილად არ არის ისეთი კარგი, როგორც მათ ჰგონიათ. სწორედ ამის გამო, მშობლებიც ხშირად იბნევიან, ვერ გაუგიათ რატომ იქცევა ბავშვი ასე ცუდად მაშინ, როცა სულ აქებენ. ქება ყოველთვის ვერ იქნება კარგი ქცევის გარანტი, ის კარგი იარაღია, რომელსაც სწორად გამოყენება სჭირდება.

შექებამ ბავშვის მცდელობები, ინიციატივები, მისი გამბედაობა და ცნობისმოყვარეობა უნდა წაახალისოს. არასწორმა შექებამ კი, შესაძლოა, ხელი შეუშალოს სიახლეების მოსინჯვას. მაგალითად, ბავშვი კარგად ხატავს, მშობელი კი ეუბნება: „ყოჩაღ, საუკეთესო ხარ, საოცრად ნიჭიერი ხარ!“ ამ დროს, ბავშვმა შეიძლება ჩათვალოს, რომ ისედაც კარგად ხატავს, საოცარი შესაძლებლობები აქვს და სულაც აღარ სჭირდება ბევრი გარჯა. სულ რამდენიმე კონტური მოხაზა, მაგრამ მაინც დიდი ოვაციები დაიმსახურა. მაშინ რაღა საჭიროა განვითარება? გარდა ამისა, მსგავსი ტიპის შექება შესაძლოა, ბავშვისთვის დამაბნეველიც კი აღმოჩნდეს. ,,შენ საუკეთესო ხარ!“ რას ნიშნავს ეს? რატომ არის საუკეთესო? შეიძლება ჩათვალოს, რომ ამაზე უკეთესი უბრალოდ ვეღარ გახდება, მნიშვნელოვანი არაფერი გაუკეთებია, არ უშრომია, მაგრამ მაინც საუკეთესოა. შესაბამისად, რაღაში სჭირდება ძალისხმევა რაიმე ახლის მისაღწევად? ეს ისედაც კარგად გამოსდის. თუმცა, როგორც კი ის აღმოჩნდება ოჯახის გარდა სხვა სივრცეში/ სოციუმში, მაშინვე დადგება სირთულეების წინაშე. სხვებისგანაც მოინდომებს მისი ყველა თვისების შექებას, მოელის დაუმსახურებელ აღიარებას, ვერ მიღების შემთხვევაში კი იმედი უცრუვდება, მსგავსი დაუმსახურებელი და გადაჭარბებული შექების გამო ბავშვები სულ მცირე წარუმატებლობასაც კი ძალიან მწვავედ აღიქვამენ, ეშინიათ შეცდომების დაშვების და აღარ არიან ბრძოლისუნარიანები. მათ ხომ დააჯერეს, რომ საუკეთესონი არიან, მაშინ რატომ არ აღიარებს ამას ყველა, ვინც მათ გარშემოა? როგორ შეიძლება იყო საუკეთესო და თან შეცდომებს უშვებდე? შესაბამისად, აქ ჩნდება საკუთარი შესაძლებლობების მიმართ ეჭვი. გადამეტებული ქება-დიდების გამო ვერ განვითარდა შეცდომის დაშვებისა და გამოსწორებისთვის საჭირო უნარები, რადგან ამის გამოცდილება არასდროს ან ძალიან მცირე დოზით ჰქონდა, მასზე აქცენტირება არასდროს ხდებოდა, ამიტომაც, ბავშვმა არ იცის როგორ გაუმკლავდეს შეცვლილ გარემოს ისე, რომ შეინარჩუნოს თავდაჯერებულობა. სწორედ ამიტომ არის საჭირო შექებისას სწორი აქცენტების დასმა და რეალური გრძნობების გამოხატვა.

კიდევ ერთი შეცდომა, რომელსაც უფროსები ბავშვებთან ურთიერთობისას ვუშვებეთ, ხშირი შექებაა. ზომიერების დაცვა აუცილებელია. თუ ბავშვს შევაქებთ მისი ყოველი ქმედების გამო ეს მიგვიყვანს იქამდე, რომ ბავშვი რაღაცების კეთებას დაიწყებს არა განვითარების, არამედ შექებისა და სარგებლის მიღებისთვის. არადოზირებული შექება ვერ გაზრდის მოტივაციას, პირიქით, მსგავსი პრინციპით აღზრდილი ბავშვები უფროსებისგან მუდმივად თავიანთი ქმედების შეფასებას მოითხოვენ. დადასტურებას, მოიქცნენ თუ არა კარგად. ისინი ზრდასრულობაშიც კი დაელოდებიან სოციუმის მხრიდან აღიარებას.

- როგორი და რა ვითარებაში მიცემული შენიშვნა ესმით ბავშვებს არასწორად?

უფროსები ხშირად გაუცნობიერებლად ბავშვის დადებით ქცევას სრულიად ნორმალურად ვთვლით. მიგვაჩნია, რომ ეს ასეც უნდა იყოს და ხშირად ის შეუმჩნევლად, ყოველგვარი რეაგირების გარეშე გვრჩება. მაგალითად, ბავშვმა მიალაგა საკუთარი ნივთები, ჩაალაგა ჩანთა ან ყუთიდან გადმოყრილი სათამაშოები უკანვე დააბრუნა, დამოუკიდებლად იმეცადინა და ლექსი უშეცდომოდ წარმოთქვა. მსგავსი დადებითი ქცევები უფროსებისგან ხშირად უყურადღებოდ რჩება მაშინ, როცა შექებას სწორედ ასეთი, სპონტანური და სხვების მითითების გარეშე გამოვლენილი დადებითი ქცევები იმსახურებს. 

სამაგიეროდ, როგორც კი რამეს არასწორად გააკეთებს, ბავშვი მაშინვე იღებს უამრავ შენიშვნას ოჯახის ყველა წევრისა თუ მასწავლებლისგან და თან შენიშვნას იღებს არა როგორც უკუკავშირს, არამედ როგორც შეფასებას: „რა არის ეს, როგორ გადმოგიყრია შენი ნივთები?“ „ხომ შეგიძლია, როცა უფროსები ვსაუბრობთ წყნარად იჯდე? როგორი ცუდი ბავშვი ხარ!“ და სხვა. ხშირად, შენიშვნაში ვდებთ ინფორმაციას, თუ რა არ მოგვეწონა, მაგრამ არ ვამბობთ რას მოველით ბავშვისგან, რა მოგვეწონებოდა. იქნებ ბავშვმა სულაც არ იცის რისი გამოსწორებაა საჭირო?! ის ხედავს, რომ საუბარს უკრძალავენ, მაგრამ ვეღარ იგებს რას მოელიან უფროსები მისგან. შესაბამისად, შენიშვნას აუცილებლად თან უნდა ახლდეს ინსტრუქცია, თუ რა უნდა გაკეთდეს. დავუშვათ, ბავშვმა ფერადი ფანქრები წვერის გათლის მცდელობისას სულ დაამტვრია. ნაცვლად იმისა, რომ მას ვუთხრათ „ცუდი ბავშვი ხარ“, უკეთესია გამოვიყენოთ კონსტრუქციული შენიშვნა „საწყენია ფანქრები რომ დაამტვრიე, ასე ვეღარ შეძლებ შენი საყვარელი ნახატების გაფერადებას. უკეთესი იქნებოდა დახმარება გეთხოვა და ფანქრები ერთად გაგვეთალა ან უფრო ფრთხილად ყოფილიყავი“. ასე ბავშვმა იცის, რომ ფანქრების დამტვრევა დედას არ მოეწონა, თუმცა ისიც იცის, რომ სჯობს სხვა დროს დახმარება ითხოვოს. გარდა ამისა, ფანქრების დამტვრევის გამო ის ცუდი არ არის, უბრალოდ, მისმა საქციელმა ვერ დაიმსახურა შექება. მსგავსი შენიშვნით ბავშვის პიროვნებასა და თვითშეფასებას საფრთხე არ ემუქრება.

გასათვალისწინებელია ისიც, რომ ხშირად ბავშვები ცუდად განზრახ იქცევიან. ეს განსაკუთრებით მაშინ ხდება, როცა უფროსებისგან კარგი საქციელის გამო შექება და მათი ყურადღების მიღება დეფიციტურია. ბავშვებს სჭირდებათ უფროსების ყურადღება და თუ დადებითი ქცევით მათგან ამას ვერ იღებენ, იწყებენ მანკიერი გზების გამოყენებას. იქცევა ცუდად და იცის, რომ ამით მაინც აუცილებლად დაიმსხაურებს შენიშვნას, ეს კი ყურადღების ცენტრში მოაქცევს. მათთვის უყურადღებობას ნეგატიური ყურადღება სჯობს, შესაბამისად, ყოველთვის, როცა ყურადღება მოაკლდება, გაუცნობიერებლად ან სრულიად გააზრებულად, ცუდად მოიქცევა. ამიტომაც, როგორც ზემოთ აღვნიშნე, საჭიროა ბავშვის დადებითი ქცევების წახალისება, სულ მცირე, ყოველდღიური ინიციატივების გამო შექება: „რა კარგია, დამოუკიდებლად რომ შეძელი კბილების გახევა, დღეს ბევრად უკეთ გამოგივიდა“, „როგორი ყურადღებით კითხულობ“, რაც უფრო მეტად წახალისდება ბავშვის დადებითი ქცევა, მით ნაკლებად გამოვლინდება არასასურველი.

შენიშვნის მიცემა აუცილებლად დაბალანსებული, შეთანხმებული და კონსტრუქციული უნდა იყოს. თუ რომელიმე ქცევის გამო ხან შენიშვნას აძლევენ და ხან არც კი იმჩნევენ, მაშინ ეს შენიშვნა ვერც დადებით და ვერც უარყოფით გავლენას ვერ მოახდენს. ამ შემთხვევაში, ბავშვი ვერ იგებს რატომაა ეს საქციელი ხან დასაშვები, ხან არა, რატომ აძლევს დედა შენიშვნას და მამა რატომ აძლევს იმავე ქცევის გამოვლენის შესაძლებლობას. დაბალანსებული და შეთანხმებული სწორედ ეს იგულისხმება: თუ დედა ბავშვს შენიშვნას აძლევს ჭამის დროს მულტფილმის ყურების გამო, იმავეს უნდა აკეთებდნენ ოჯახის დანარჩენი წევრებიც. ასევე, თუ მულტფილმის ყურებისას ჭამა დაუშვებელია დილით, დაუშვებელი უნდა იყოს დღის სხვა მონაკვეთშიც. მაშინაც, როცა სახლში სტუმრები არიან და მაშინაც, როცა ბავშვი მარტოა. ამით ის ეჩვევა სწორ რეჟიმს და იცის, რომ რაღაც საქციელი არ არის მისაღები. სხვა შემთხვევაში, ის უბრალოდ ვერ გაიგებს, რატომ იცვლება წესები უფროსების ხასიათის მიხედვით.

მაშასადამე, შექებასაც და შენიშვნასაც სჭირდება ზომიერება, რათა ის გახდეს ბავშვის მამოტივირებელი ძალა და დაეხმაროს პიროვნულ ჩამოყალიბებაში. შექება და შენიშვნა ბავშვს უნდა ეხმარებოდეს აღმოაჩინოს და განავითაროს საკუთარი შესაძლებლობები, მოსინჯოს სიახლეები, იყოს გამბედავი, შეინარჩუნოს ინტერესები და არა პირიქით. შენიშვნაც და შექებაც უნდა იყოს იმდენად დოზირებული და შეძლებისდაგვარად სწორად მიწოდებული, რომ მომავალში მივიღოთ პიროვნება, რომელსაც ექნება ადეკვატური თვითშეფასება და არ დაელოდება მუდმივად სხვების მიერ აღიარებას.

მაშასადამე, იმისთვის, რომ შექება და შენიშვნა ბავშვისთვის იყოს მამოტივირებელი და იმოქმედოს დადებითად, საჭიროა:

  • ვიყოთ გულწრფელები, შენიშვნისა და შექებისას ზომიერები და არ გადავაჭარბოთ ემოციების გამოხატვისას. ბავშვი უნდა გრძნობდეს, რომ მიღებული უკუკავშირი დამსახურებულია;
  • შექება ხაზს უნდა უსვამდეს ბავშვის დამსახურებებსა და მის მიერ გაწეულ შრომას;
  • შექებაც და შენიშვნაც უნდა მიემართებოდეს ბავშვის საქციელს და არა თავად ბავშვს, მის პიროვნებას. მან უნდა იცოდეს, რომ კონკრეტული საქციელის გამო თავად ცუდი ან კარგი ვერ გახდება;
  • შექების ან შენიშვნის დროს, ბავშვი არასოდეს უნდა შევადაროთ სხვებს. ერთადერთი, ვისაც ვადარებთ ეს არის თავად, წარსულსა და აწმყოში. ბავშვი უნდა ხედავდეს, რომ გაწეული შრომის შედეგად შეუძლია ის, რაც ადრე არ შეეძლო.
  • შექებამ უნდა წაახალისოს ბავშვის მცდელობები: სიახლეების მოსინჯვის მცდელობა, ინიციატივები, მისი გამბედაობა და ცნობისმოყვარეობა;
  • შენიშვნის მიცემა აუცილებლად დაბალანსებული, შეთანხმებული და კონსტრუქციული უნდა იყოს;
  • შენიშვნის მიცემისას, ბავშვისთვის გასაგები უნდა იყოს რომელი საქციელია მიუღებელი და რა უნდა გამოსწორდეს;
  • შექებისას ან შენიშვნის მიცემისას ბავშვს აჩვენეთ თქვენი ემოცია, დაეხმარეთ და მიეცით საშუალება თავადაც გაიაზრონ კონკრეტული ქცევის დადებითი/უარყოფითი მხარეები და, რაც მთავარია, აჩვენეთ, რომ უპირობოდ გიყვართ. ბავშვი უნდა გრძნობდეს, რომ მისი კონკრეტული ქცევა ვერ შეცვლის ამ განსაკუთრებულ გრძნობას.

ესაუბრა მარიამ ჩოქური​

შეიძლება დაინტერესდეთ

​„თვეებია მასწავლებლები კომპიუტერთან ერთად ვცხოვრობთ“ - პედაგოგებმა ონლაინ სასწავლო წელი შეაჯამეს

​„თვეებია მასწავლებლები კომპიუტერთან ერთად ვცხოვრობთ“ - პედაგოგებმა ონლაინ სასწავლო წელი შეაჯამეს

რამდენიმე დღის წინ კიდევ ერთი სასწავლო სემესტრი დასრულდა და მიილია მოულოდნელობებით სავსე 2020 წელიც. Covid-19-მა, რომელიც უკვე ერთი წელია საქართველოშიც მძვინვარებს, განათლების სისტემა სერიოზული სიახლეებისა და გამოწვევების წინაშე დააყენა. დისტანციური სწავლება, ტელეფონებსა და კომპიუტერებს მიჯაჭვული მოსწავლეები და მასწავლებლები, ონლაინ გაკვეთილები, ტექნოლოგიური მხარდაჭერისთვის შექმნილი სოციალური ჯგუფები, ხარვეზები, პრობლემები და კვლავ გამოწვევები - მოკლედ რომ შევაჯამოთ, სწორედ ასეთი გამოდგა 2020 წელი სასკოლო საზოგადოებისთვის.

momsedu.ge ამ თემასთან დაკავშირებით მასწავლებლებს დაუკავშირდა და გთავაზობთ მათ თვალით დანახულ ონლაინ სასწავლო წელს.

თამარ ხუციშვილი, თბილისის N174 საჯარო სკოლა: „ფორსმაჟორული წელი იყო, საკმაოდ რთული და სტრესული მასწავლებლებისთვის, მოსწავლეებისთვის, მშობლებისთვის. პირადად მე ვფიქრობ, რომ სიახლეებს ფეხი მარტივად და იოლად ავუწყვე და არ გამჭირვებია დისტანციურ რეჟიმზე გადართვა, თუმცა პრობლემები და ხარვეზები, რა თქმა უნდა, ბლომად იყო.

ამ ტიპის სწავლების პლიუსად შემიძლია დავასახელო ის, რომ, მე, როგორც ქართული ენისა და ლიტერატურის პედაგოგმა, მოსწავლეებს შევთავაზე ისეთი რესურსები, თვალსაჩინოებები, პრეზენტაციები, რომლის საკლასო ოთახში ჩვენების შესაძლებლობა არ მქონდა ტექნიკური ხელმისაწვდომობის არარსებობის გამო. ამ დადებით მხარეს გამოვყოფ და სრულიად სამართლიანადაც.

პრობლემებს რაც შეეხება, იყო ხარვეზები ინტერნეტთან დაკავშირებით და ყველა მოსწავლე ვერ ერთვებოდა პროცესში. მინდა აღვნიშნო, რომ დისტანციური სწავლების დროს მხოლოდ მასწავლებლისა და მშობლის პასუხისმგებლობა არაა გაკვეთილის პროცესში ჩართვა, მოსწავლეებმაც უნდა აიღონ ეს პასუხისმგებლობა. ვგულისხმობ იმას, რომ მოსწავლეების ნაწილი გაკვეთილზე შემოდიოდა გამორთული კამერითა და მიკროფონით, რათა მათ ეს დასწრებაში ჩათვლოდათ და შემდეგ გადიოდნენ. შესაბამისად, არ ესწრებოდნენ გაკვეთილებს და დავალებებსაც სრულყოფილად ვერ ასრულებდნენ. რა თქმა უნდა, ძალიან რთულია, განსაზღვრო, მოსწავლე გესწრება თუ არა, როცა მას კამერაც და მიკროფონიც გამორთული აქვს, შენ ვერ ხედავ ის რას აკეთებს და ვერ ხვდები როგორ მუშაობს.

ცხადია, იყვნენ ისეთი მოსწავლეებიც, რომლებიც აქტიურად ესწრებოდნენ გაკვეთილებს და მუშაობდნენ, ინდივიდუალურადაც მეკონტაქტებოდნენ და აქედან გამომდინარე, ამ თვეების მანძილზე პედაგოგები ფაქტობრივად კომპიუტერებთან ერთად ვცხოვრობდით. ამ ყველაფერს სკოლაშიც ვაკეთებდით და იქაც ვმუშაობდით, მაგრამ ახლა ზღვარი წაიშალა და მთელი დღე ზიხარ და ამზადებ პრეზენტაციებს, რომ როგორმე შედეგზე გახვიდე, მოსწავლემ რაღაც გააკეთოს. მიუხედავად იმისა, რომ მე ტექნიკური თვალსაზრისით მომზადებული შევხვდი ამ პროცესს და აბსოლუტურად ყველა გაკვეთილის ჩანაწერი გავაკეთე, რათა ვინც ვერ მესწრებოდა, მათაც შეძლებოდათ გაკვეთილების მოსმენა, ეს ყველაფერი საკმაოდ რთული და სტრესულია“. 

არჩილ აბესაძე, გამარჯვების საჯარო სკოლა: „ყველაზე რთული და ამავდროულად, მთავარი, სპორტის ონლაინ გაკვეთილებში არის ის, რომ გაკვეთილები იყოს საინტერესო და მრავალფეროვანი, უნდა მოიფიქრო სხვადასხვა აქტივობა და შესთავაზო მოსწავლეებს. თავდაპირველად ვარჯიშებს ვაკეთებდით ხოლმე, ეკრანს ვუზიარებდი და ერთობლივად ვვარჯიშობდით, თუმცა შემდეგ დავაკვირდი, რომ ქაოსი იქმნებოდა და ამიტომ მოტორულ ვარჯიშებზე გადავედით, რომელსაც თეორიულად ვუხსნიდი და შემდეგ ისინი შესრულებულ ვარჯიშებს ვიდეოს სახით მიგზავნიდნენ. როცა ეს რესურსიც ამოიწურა, გადავედით თეორიებზე და მინდა გითხრათ, რომ ამ დისტანციურმა სწავლებამ საშუალება მომცა მოსწავლეებისთვის მსგავსი ტიპის მასალები მიმეწოდებინა, მათ შორის, გავაკეთეთ კომპლექსური დავალებაც, რომელიც საკმაოდ შედეგიანი გამოდგა.

მოსწავლეების ჩართულობა დიდია, თუმცა, სამწუხაროდ, არიან მოსწავლეები, რომლებიც ვერ ახერხებენ არა თუ ჩემს, არამედ, სხვა გაკვეთილებზე დასწრებას და მათი პრობლემა დღემდე მოუგვარებელია. ზოგს ინტერნეტი არ აქვს, ზოგს მოწყობილობა, რამდენიმე მოსწავლეს კი საერთოდ არ შეუძლია ტექნოლოგიების გამოყენება, რაც ხარვეზებს აჩენს სწავლების პროცესში. მაწუხებს ეს ფაქტი, მაგრამ ჩვენი ძალებით ეს პრობლემები ვერ მოვაგვარეთ. ამას უფრო მასშტაბური ჩარევა სჭირდება.

მეორე მხრივ, გაკვეთილის პროცესში ჩართვის შემდეგ კიდევ სხვა პრობლემები იჩენს თავს, მაგალითად, პირადი სივრცის არარსებობა. მოსწავლეები ხშირად ვერც ისმენენ გაკვეთილს, რადგან საკუთარი ოთახი და მაგიდა არ გააჩნიათ, საერთო ოთახებში კი ხმაურია, რის გამოც სრულყოფილად ვერ ერთვებიან ისინი საგაკვეთილო პროცესში. ამის გარდა, რამდენჯერმე შევეჩეხე „რეპეტიტორ მშობლებსაც“, რომლებიც ბავშვებს კარნახობენ კითხვებზე პასუხებს და ეს ყველაფერი ჩვენ, მასწავლებლებს გვესმის.

სიმართლე გითხრათ, ამ ყველაფერს მგონი უკვე მივეჩვიეთ, რაღაცნაირად კომფორტის ზონა გახდა ეს დისტანციური სწავლება, თუმცა, მიუხედავად ამისა, მაინც ძალიან რთულია ასეთ რეჟიმში გაკვეთილების დაგეგმვა და წარმართვა. მართალია, გვაქვს სამინისტროს რეკომენდაციები, თუმცა როგორც შევატყვე, ისინი ნაკლებად გამოსადეგია“. 

მარიამ ხეთაგაშვილი, რუსთავის N25 საჯარო სკოლა: „იმის გამო, რომ ტექნოლოგიებში კარგად ვერკვევი და თან ჩემი საგნის, ინგლისური ენის სწავლება ონლაინ რეჟიმში რთული არაა, პირადად მე, პრობლემები არ შემქმნია. მოსწავლეებს სხვადასხვა რესურს ვუზიარებდი, რომლებიც მარტივად ხელმისაწვდომი იყო, ასევე, ძალიან კარგად ვიმუშავეთ მოსმენის უნარ-ჩვევებზე. სკოლაში თუ ეს პრობლემაა იმის გამო, რომ არ გვაქვს ტექნიკა, ონლაინ ეს არ გაგვჭირვებია.

პრობლემები იყო, რა თქმა უნდა, განსაკუთრებით თიმსთან დაკავშირებით, როდესაც მოსწავლეები ვერ შემოდიოდნენ, ეს განსაკუთრებით უჭირდათ ეს უმცროსკლასელებს, თუმცა ნელ-ნელა აითვისეს, ხოლო მათ, ვინც ვერ შემოდიოდნენ, ცალკე ტელეფონით ვუკავშირდებოდით“. 

თინა ძულიაშვილი, ხაშურის N3 საჯარო სკოლა: „რადგანაც, 2020 წელი საგანმანათლებლო სივრცისთვის ერთგვარ გამოწვევად იქცა, მასწავლებლები შევეცადეთ ძალიან სწრაფად აგვეღო ალღო ონლაინ სწავლებისათვის, რაშიც ძალიან დაგვეხმარა პროექტი „ახალი სკოლის მოდელი“, რომლის ფარგლებში სკოლას გადმოეცა კომპიუტერები, რომელიც ძალიან გამოგვადგა ონლაინ სწავლების დროს. ჩვენ უკვე გვქონდა თიმსში მუშაობის გამოცდილება და ამიტომ ონლაინ გაკვეთილების ჩატარება არ გაგვძნელებია, თუმცა, რა თქმა უნდა, იყო ხარვეზები და გამოწვევები, რომელთა დაძლევას ყოველდღიურად ვცდილობდით.

წინა პერიოდთან შედარებით, ახლა უფრო კარგად ვმუშაობთ თიმსში. მე მე-2 კლასი მყავს, კლასში 28 მოსწავლეა და უნდა ითქვას, რომ ყველა მოსწავლე ახერხებს გაკვეთილზე ჩართვას, დასწრების ხარისხი მაღალია და ყოველ დღე 25-26 მოსწავლე ესწრება გაკვეთილს. გარდა ამისა, გაკვეთილებმა უფრო ორგანიზებული სახე მიიღო, მოსწავლეები მიეჩვივნენ ხელის აწევას, მიკროფონისა და კამერის ჩართვა-გამორთვას, ვცდილობ დრო დავუთმო მინი-პრეზენტაციებს, მაგრამ დროის სიმცირის გამო ხშირად ვერ მივმართავ ამ ხერხს. პრობლემაა, ასევე, დაბალსიჩქარიანი ინტერნეტი, რომელიც აფერხებს სხვადასხვა რესურსის ეფექტურად გამოყენებას, არადა, ვცდილობ გაკვეთილი დავტვირთო საგანმანათლებლო რესურსებით, მინდა წარიმართოს ინტერაქტიური მეთოდებით, რათა მოსწავლეები აქტიურად ჩაერთნონ სწავლა-სწავლების პროცესში, სწავლა უფრო სახალისო გავხადო, საშინაო დავალებები იყოს საინტერესო და დავუახლოვო მათ ყოველდღიურ ყოფა-ცხოვრებას.

მოგეხსენებათ, დაწყებით კლასებში მშობელთა ჩართულობის ხარისხიც მაღალია. ონლაინ სწავლების დროს ბავშვებს მშობლები გვერდზე უზით, ამას როგორც დადებითი, ისე უარყოფითი მხარეც აქვს. ჩემი არაერთი თხოვნის მიუხედავად ხშირია შემთხვევა, როცა მშობელი კარნახობს ბავშვს პასუხს, ასევე, სანამ პასუხს გამცემენ ბავშვები, ოჯახის წევრებს მისჩერებიან და აკვირდებიან მათ რეაქციას, მოეწონათ თუ არა მათი პაუხი, სწორად უპასუხა თუ არა კითხვას.

ზოგადად, ონლაინსწავლებისას ბავშვი მოკლებულია ცოცხალ ურთიერთობას და ფერხდება სოციალური უნარების განვითარება. დისტანციური სწავლისას ერთგვარ გამოწვევას წარმოადგენს შედეგების გაზომვა, რთულია განსაზღვრო რა გააკეთა ბავშვმა, როგორ გააკეთა, რაში სჭირდება დახმარება და რა დოზით ჩაერია მშობელი“. 

ანა ურუშაძე, თბილისის N133 საჯარო სკოლა: „საკმაოდ რთული და სტრესული სემესტრი იყო როგორც მოსწავლეებისთვის, ასევე მასწავლებლებისთვის. ბუნებრივია, რომ მთელი სამი თვის განმავლობაში გაჯეტებთან დიდი დროით ყოფნა ძალიან დამღლელი აღმოჩნდა ყველა მხარისთვის. თუმცა, მიუხედავად ამისა ვფიქრობ რომ წინა სემესტრის გამოცდილება გავითვალისწინეთ და ახლა ბევრად უკეთესი და შემდგარი იყო პროცესი, ვიდრე წინაზე. ეს ბუნებრივიცაა, ჩვენ უკვე მივიღეთ პრაქტიკა, როგორ გვემუშავა პროგრამასთან, როგორ გაგვემრავალფეროვნებინა დისტანციური გაკვეთილები, მოსწავლეებმაც დაინახეს, რომ ცოდნის მიღების სურვილია მთავარი, ფორმას არსებითი მნიშვნელობა არ აქვს, როდესაც ასეთი ფორსმაჟორული სიტუაციაა. ჩემი გადასახედიდან რომ გითხრათ, გაიზარდა დისტანციურ გაკვეთილებზე დამსწრეთა რაოდენობა, გაიზარდა ონლაინ მოსწავლეთა აქტიურობა, მათ ალღო აუღეს ამ სისტემას, მოვახერხეთ და ჩემს კლსებთან ერთად გავაკეთეთ ონლაინ კონფერენციები ონლაინ გაზეთები და არსებული რესურსი მაქსიმალურად გამოვიყენეთ. დასწრება არ არის სრული, თუმცა პროგრესი ნამდვილად გვაქვს, სამაგიეროდ მოსწავლეთა ტექნიკური უნარები ძალიან გაძლიერდა. ჩემთვის, როგორც დამწყები მასწავლებლისთვის ეს ონლაინ სწავლება ნამდვილად არის დიდი გამოწვევა, თუმცა მიმაჩნია, რომ ორმხრივი გამოცდილება მივიღე, როგორ გამოვიყენო არსებული რესურსი და ჩემი გაკვეთილები როგორ გავხადო მაქსიმალურად საინტერესო, ასევე, როგორ შევძლო ეკრანებს მიღმაც კი ჩემს ბავშვებს დავუმეგობრდე და ემოციური იმპულსები გავუზიარო, რის გარეშეც წარმოუდგენელი მგონია სწავლა-სწავლების პროცესი. სირთულე გახლდათ ის, რომ წელს ბევრი ახალი კლსი მყავს და სამწუხაროდ ბავშვების გაცნობა დისტანციურად მომიწია. ეს ქმნის გარკვეული ტიპის სირთულეებს, თუმცა მჯერა, რომ მომავალი სემესტრი უკვე საკლასო ოთახებში გადაინაცვლებს და მე მომეცემა საშუალება ჩემს ყოჩაღ მოსწავლეებს პირადად გავეცნო. რა თქმა უნდა, გამოწვევად რჩება ის, რომ საკმაოდ ბევრი მოსწავლე განათლების მიღმა რჩება ინტერნეტის გაუმართაობის გამო. ჩემს შემთხვევაში მხოლოდ რამდენიმე მოსწავლე იყო, რომელიც ტექნიკური ხარვეზის გამო ვერ გვერთვებოდა, თუმცა ჩვენმა სკოლამ მაქსიმალურად უზრუნველყო, რომ მოსწავლეები ტექნიკურად აღეჭურვა. ინტერნეტის პრობლემა კი ვფიქრობ უფრო მასშტაბურ დონეზე უნდა გადაწყდეს და მეტად ჩაერთოს სახელმწიფო ამ პროცესებში“. 


წაიკითხეთ სრულად