„აი, ასე.
ერთ დღესაც ყველაფერი თავდაყირა დგება.
სწავლობ მარცხენა ხელით ჭამას.
თითქმის ყოველთვის სვამ გაციებულ ყავას.
წარმოუდგენელია, მაგრამ ზუსტად სამ წუთში ბანაობ და ამ სამ წუთში ასჯერ მაინც თიშავ წყალს.
„ბავშვი ტირის“ გელანდება.
თუ სადმე გაძვერი ორი წუთით, ჩქარობ მუდმივად.
ხდები ჩვეულებრივი მისანი
:
მუცელი სტკივა.
შია.
ერთმანეთისგან არჩევ ტირილებს
:
„ხელში ამიყვანე“ ტირილი.
„მეძინება“ ტირილი და უბრალოდ
„მინდა და ვტირი“.
გენატრება ფილმის ყურება.
შენი საყვარელი სერიალის ორმოცამდე სერია გამოტოვე უკვე.
წიგნები მაღალ თაროზე შემოდე.
მეგობარმა შენი საყვარელი პომადა გაჩუქა, მაგრამ ვეღარ პოულობ.
შენს საყვარელ კაბაში ვეღარ ეტევი, მაგრამ მაინც ბევრს ჭამ.
პატარას არ უნდა მოშივდეს.
აღარ განაღვლებს არეული სახლი.
მოუწესრიგებელი კარადა.
სამი კვირაა მაისურის დაუთოვებას გთხოვს ქმარი.
სად გცალია.
წუთით მოდუნდები, მიესვენები დივანზე და: უი, დღეს თმა არ დამივარცხნია.
არც პირი დამიბანია.
მიდიხარ პირსაბანთან და დაგინახააა.....
მორჩა, დედა უნდაააა
ციცქნამ, სულ რაღაც ექვსმა კილო ადამიანმა, ამოგაგდო კალაპოტიდან.
არადა მანამდე, შენი დადებული ნივთი რომ გადაედგილებინა ვინმეს, ისტერიკას აწყობდი.
და ვინმეს რომ გაეფუჭებინაა?!
მტრისას.
გუშინ ბლოკნოტი დამიხია.
სქელყდიანი, რომ იკეტება ისეთი.
თვალი არ მოაშორა ინდენ ხანს უყურა მაგიდაზე დადებულს და მივეცი.
„ოღონდ არ იტიროს რა“ - დედური ფრაზა.
ჰო, მთავარი - სარკის ტყვიასავით გეშინია: „ვაიმე, პანდას ვგავარ!“
და მაინც რა ამოუხსნელობაა, რა არის ეს, რომ ამ აურზაურში უზომოდ ბედნიერი ხარ.
მეათასე ცაზე ხარ.
არავინ არ გახსოვს მის გარდა და
გგონია, რომ ამქვეყნად მარტო შენ გააჩინე შვილი...“
