Baby Bag

„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა

„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა
რთული ეკონომიკური პირობების გამო საქართველოდან უამრავი ქალი ემიგრაციაშია წასული. იმისთვის, რომ შვილებს უკეთესი მომავალი შეუქმნან, იძულებულები არიან, ​მათგან ათასობით კილომეტრით შორს იყვნენ. ერთ-ერთია ნინო ქვათაძე, რომელიც ექვსი წლის წინ წავიდა იტალიაში სამუშაოდ. მას ოთხი შვილი და ორი შვილიშვილი ჰყავს.
„2014 წელს ჩამოვედი იტალიაში. ემიგრაციაში ყოფნის მთავარი მიზანი შვილების სწავლაზე ზრუნვაა. უამრავი ხარჯია სწავლასთან დაკავშირებული. ეს ხარჯები კიდევ უფრო ორმაგდება, თუ საცხოვრებელი ბინა არ გაქვს. მინდა, შვილებს უკეთესი მომავალი შევუქმნა. იმედი მაქვს, ერთ დღეს საცხოვრებელ ბინასაც შევუძენ“, - გვეუბნება ნინო.
იგი ემიგრაციაში ყოფნასთან დაკავშირებულ სირთულეებზე გვესაუბრება და აღნიშნავს, რომ ყველაზე ძნელი შვილებისგან განშორება აღმოჩნდა.
„ყველაზე რთულია შვილებისა და ახლობლებისგან შორს ყოფნა. უცხო კულტურაში, უცხო ხალხში გიწევს ყველაფერის თავიდან დაწყება. ისინი თანასწორად არ აღგიქვამენ, ფიქრობენ, რადგან უცხოელი ხარ, არაფერი არ იცი. ენის არცოდნა კი ამ ყველაფერს უფრო ართულებს. პირველი ორი წელი ძალიან მიჭირდა, ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი,“ - გვიყვება ნინო.
ემიგრაციაში წასვლის შემდეგ ნინომ საქართველოში ჩამოსვლა ვერც ერთხელ ვერ მოახერხა. 6 წელია, არ უნახავს შვილები. როგორც აღნიშნავს, განშორებას ვერ ეჩვევა და სწორედ ამიტომ დღეში არაერთხელ ეხმიანება მათ...

„ბავშვები ძალიან განიცდიან დედისგან შორს ყოფნას, ეს დიდი სტრესია მათთვის. მუდმივად სჭირდებათ დედის გვერდით ყოფნა, რჩევა-დარიგება და მხარდაჭერა. დედა მათთვის მთავარი დასაყრდენია. განსაკუთრებით უმცროს გოგონას გაუჭირდა ჩემგან შორს ყოფნა, 14 წლის იყო, როცა წამოვედი და დედის მოვალეობის რაღაც ნაწილის შეთვისება მოუწია. არც ერთი დედა არ უნდა იყოს შორს შვილებისგან შორს, მაგრამ იძულებულები ვართ ასე ვიცხოვროთ. ყოველდღე 10-ჯერ ან 20-ჯერ მაინც ვურეკავ, ვკითხულობ, ეძინათ თუ არა, ჭამეს თუ არა. შეიძლება, ეს შემაწუხებელიც იყოს მათთვის, მაგრამ მე ხომ დედა ვარ?! ვცდილობ, დედისგან შორს ყოფნა არ იგრძნონ. ამიტომ ხშირად ველაპარაკები, ვიზიარებ მათ განცდებს, ემოციებს, ვუსმენ მათ პრობლემებს და ვაძლევ რჩევებს,“ - ამბობს ნინო.

კითხვაზე, რას ურჩევდა ემიგრანტ დედებს, ასე გვპასუხობს: 
„ყველას საქმე ინდივიდუალურია, ამიტომ რთულია სხვას რჩევა მისცე. ერთადერთი, რისი თქმაც შემიძლია, ისაა, რომ, მიუხედავად დიდი მანძილისა, რაც შეიძლება ახლოს უნდა იყვნენ, მოუსმინონ და გაუგონ შვილებს.“
ავტორი: სოფიკო ტაბატაძე

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ისევე როგორც ბავშვს სჭირდება დედა, მისთვის აუცილებელია მამა. ორივე მშობელს თავისი ფუნქციები აქვს,“ - პაატა ამონაშვილი

„ისევე როგორც ბავშვს სჭირდება დედა, მისთვის აუცილებელია მამა. ორივე მშობელს თავისი ფუნქციები აქვს,“ - პაატა ამონაშვილი

ფსიქოლოგი ​პაატა ამონაშვილი ბავშვის ცხოვრებაში მამის როლის შესახებ საუბრობს:

„ბუნებამ ასე დააწესა, რომ ბავშვს ჰყავს ორი მშობელი, დედა და მამა. ისევე როგორც ბავშვს სჭირდება დედა, მისთვის აუცილებელია მამა. ორივე მშობელს თავისი ფუნქციები აქვს. თუ უფრო ზოგადად ვიტყვით, დედა არის უპირობო სიყვარულისა და სითბოს მატარებელი ბავშვისთვის, მამა არის, როგორც მცველი, ძალა, სიძლიერე და ინტელექტი. ამ ორი არსების, დედის და მამის შერწყმა, ბავშვის განვითარების უპირობო ნაწილია. აშკარაა, რომ მამას ბიჭისთვის და გოგოსთვის სხვადასხვა როლი აქვს. გარდა იმისა, რომ ორივე შვილისთვის მას მოაქვს დაცვა, სიძლიერე და თავისებური კაცური სიყვარული, ამასთან ბიჭისთვის იდეალური მამა არის კაცობის საუკეთესო ნიმუში. ყველა ბიჭი კაცობას სწავლობს საკუთარი მამისგან. როგორი მამაც ჰყავს ბიჭს, ასეთივე მამა იქნება ის მომავალში, როგორ მეუღლესაც ხედავს მამაში დედისთვის, ასეთივე მეუღლე იქნება თავადაც. გოგო შვილისთვის მამა არის იდეალი, თუ როგორი ურთიერთობა უნდა იყოს ქალსა და კაცს შორის. ამასთან გოგოსთვის მამა უპირობო სიყვარულის გამტარებელი და საუკეთესო მცველიც არის.“

​აუცილებელი არ არის, რომ მამას მოჰქონდეს სიმდიდრე, ძვირფასი ნივთები. არსებობს ასეთი თქმულება, რომ ერთმა მილიონერმა მამამ თავისი შვილი ღარიბების ოჯახში წაიყვანა. ღარიბი მეთევზეები ოკეანის პირას ცხოვრობდნენ და ერთი ძაღლი ჰყავდათ. როდესაც მამა-შვილი უკან დაბრუნდნენ, მამამ ჰკითხა, ხომ დაინახე რამხელა განსხვავებაა ჩვენსა და ღარიბებს შორისო. შვილმა უპასუხა, კი, დავინახე, ჩვენ ღობე გვაქვს, იმათ კი - მთელი ოკეანე, ჩვენ ნათურები გვინათებენ ღამეს, მათ კი მთელი ვარსკვლავების ცა ადგათ თავზეო. აქედან ჩანს, რომ სიმდიდრეში არ არის ზრუნვა, სიმდიდრეში არ არის ერთმანეთის გატანა, იდეალური მამა უფრო გრძნობებს აძლევს თავის შვილს და არა ნივთებს, ბავშვს უყვარს მამა, არა ნივთების მომტანი, არამედ დაცულობის შეგრძნების მომცემი. არცერთ მამას არ ვურჩევდი, იზრუნონ იმაზე, რომ მათ შვილებს ძვირიანი ნივთები ჰქონდეთ. კეთილდღეობა ჩვენი განცდა და ემოციაა, რომლის მოპოვება ჩვენ შეგვიძლია ბალახზე ერთად სიყვარულით წოლით ვარსკვლავებით მოჭედილი ცის ქვეშ,“ - აღნიშნავს პაატა ამონაშვილი.

წაიკითხეთ სრულად