Baby Bag

დიასახლისი დედები დასაქმებულ დედებთან შედარებით უფრო დეპრესიულები, ბრაზიანები და სევდიანები არიან

დიასახლისი დედები დასაქმებულ დედებთან შედარებით უფრო დეპრესიულები, ბრაზიანები და სევდიანები არიან

დედებს, რომლებიც არ მუშაობენ და მთელ დღეს ბავშვებს უთმობენ, უამრავ გამოწვევასა და სირთულესთან უხდებათ გამკლავება. უახლესი კვლევებით დგინდება, რომ უმუშევარ დედებს დასაქმებულ დედებთან შედარებით დეპრესია უფრო ხშირად ემართებათ. 60 000-მდე ქალის გამოკითხვის შედეგებმა აჩვენა, რომ დიასახლისი დედების 28 %-ს დეპრესია აწუხებდა, ხოლო დასაქმებულ დედებს შორის მსგავსი პრობლემა მხოლოდ 17 %-ს ჰქონდა.

მთელი დღის მანძილზე ბავშვებზე ზრუნვით დაკავებული ქალბატონების 41 % აღნიშნავდა, რომ ისინი ხშირად ღელავდნენ და დარდობდნენ, მაშინ როდესაც მსგავსი პრობლემა დასაქმებული დედების მხოლოდ 34 %-ს ჰქონდა.

დიასახლის დედებად ის ქალბატონები ითვლებიან, რომლებსაც სამსახური არ აქვთ და რომლებიც მთელ დღეს 18 წლამდე ასაკის შვილებთან ერთად სახლში ატარებენ. დასაქმებულ დედებად კი იმ ქალბატონებს მოიხსენიებენ, რომლებსაც 18 წლამდე ასაკის შვილი ჰყავთ და ამავდროულად სამსახურიც აქვთ. რატომ არიან უმუშევარი დედები დეპრესიულები და მოწყენილები? ზრდასრული ადამიანების უდიდესი ნაწილი მზად არ არის იმ გამოწვევებთან გასამკლავებლად, რომლებიც მათ ცხოვრებაში ბავშვის გაჩენის შემდეგ ჩნდება. როდესაც ქალი ბავშვს აჩენს, მისი სოციალური სტატუსი, მატერიალური მდგომარეობა და ყოველდღიური ცხოვრება რადიკალურად იცვლება.

დედას შვილის გაჩენა უზომოდ აბედნიერებს, თუმცა მის ცხოვრებაში ამ მნიშვნელოვან ფაქტს გარკვეული დანაკარგიც ახლავს. ერთ-ერთი მიზეზი, რის გამოც სახლში მყოფი დედები დეპრესიულები არიან, აღიარებისა და თვითრეალიზაციის მოთხოვნილებაა. ისინი ვერ გრძნობენ, რომ სათანადოდ დაფასებულები არიან. გარშემომყოფები დიასახლისი დედების მძიმე შრომას ხშირად ვერც კი ამჩნევენ. სახლში დარჩენილი დედები, რომლებიც დღის განმავლობაში უამრავ საქმეს აკეთებენ, გაწეული შრომისთვის ანაზღაურებას არ იღებენ. ისინი წელიწადში 365 დღეს შრომაში ატარებენ. დიასახლისი დედებისთვის შვებულება არ არსებობს. კიდევ ერთი ასპექტი, რომელიც სახლში შვილებთან ერთად მყოფი ქალბატონების განრისხებას იწვევს, იზოლაციაა. დიასახლის დედებს მეგობრებთან ურთიერთობის შენარჩუნება ძალიან უჭირთ, რადგან ისინი მთლიანად შვილების აღზრდაზე არიან ორიენტირებულები.

დიასახლისი დედები ხშირად აღნიშნავენ, რომ ისინი ისეთ ადამიანებთან მეგობრობენ, რომლებთანაც საერთო არაფერი აქვთ, გარდა ბავშვის აღზრდასთან დაკავშირებული საკითხებისა. შესაძლოა, რამდენიმე დღე ისე გავიდეს, რომ დიასახლის დედებს ზრდასრულ ადამიანებთან კომუნიკაციის შესაძლებლობა საერთოდ არ მიეცეთ. ბავშვებთან ურთიერთობა საოცრად სახალისოა, თუმცა ქალბატონებს მეგობრებთან კომუნიკაცია აუცილებლად სჭირდებათ.

დიასახლის დედებს სახლში შესრულებული სამუშაოს ყოველდღიური აღწერა თვითშეფასების ამაღლებაში დაეხმარება. თუ მთელ დღეს ბავშვებთან ერთად ატარებთ და სახლის მოწესრიგებაზე ზრუნავთ, მეუღლეს თქვენი ყოველდღიური საზრუნავისა და სირთულეების შესახებ ხშირად ესაუბრეთ, რათა მისგან მხარდაჭერა იგრძნოთ.

დედებმა აუცილებლად უნდა გამონახონ დრო საკუთარი თავისთვის, გაწევრიანდნენ ახლომდებარე ბიბლიოთეკაში, დაიწყონ რომელიმე ენის შესწავლა, იარონ კულინარიის კურსებზე. სოციალური და ინტელექტუალური სტიმულაცია ქალბატონების ცხოვრებას მნიშვნელოვნად გაახალისებს.

მართალია, დიასახლის დედებს დეპრესია ხშირად უტევთ, თუმცა ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ სახლში ყოფნა ყველა ქალბატონისთვის თანაბრად დამთრგუნველია. ბევრ მათგანს დიასახლისობა ძალიან ახალისებს და შვილების აღზრდა ყველაზე საინტერესო საქმედ მიაჩნია. დედები, რომლებიც პირველ ადგილზე ოჯახს აყენებენ, ხშირად კარიერაზე უარს ამბობენ და სახლში დარჩენის გადაწყვეტილებას თავად იღებენ.

მომზადებულია Metroparent.com-ის მიხედვით

თარგმნა ია ნაროუშვილმა

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, დედებისთვის შექმნა ახალი სივრცე. მოიწონეთ გვერდი მცოდნე დედები

შეიძლება დაინტერესდეთ

„დედის ყვირილი ბოროტებაა, გაღიზიანება ბოროტებაა... ამ ბოროტებაში გაზრდილ ბავშვს ფესვები გაუფუჭდება,“ - შალვა ამონაშვილი

აკადემიკოსმა შალვა ამონაშვილმა მშობლებს ურჩია, რომ დასჯა არ გამოიყენონ ბავშვის აღზრდის მეთოდად:

„რა არის დასჯა საერთოდ? ბავშვი ჩვენს ნორმებში არ მოექცა და იმის გამო, რომ მან გააცნობიეროს ეს, მას რაღაც უფლებებს ვართმევთ. არ გავუშვი ბავშვი სასეირნოდ, არ ვუყიდე ნაყინი. გაბრაზებული ვარ ამ დროს. კუთხეში დავაყენე, შეიძლება გავულაწუნე კიდეც. თუ ვინმე გონიერი ადამიანი ამაში აღზრდის ნატამალს ხედავს, გააგრძელოს ეს საქმე. რა ხდება კუთხეში დამდგარი ბავშვის თავში ამ დროს?! ერთხელ აეროპორტში დიდხანს მოგვიხდა ცდა. 3 წლის გოგო მამას ჰყავდა დაყენებული კუთხეში და უყვიროდა: არ გამოხვალ, ვიდრე არ მიხვდები, რა გააკეთე! რაგვარად მიხვდეს 3 წლის ბავშვი, რა გააკეთა ამისთანა. არადა ეხვეწება დედას, გამომიშვი, მაპატიეთო და მამა სჯის. ამას რა დავარქვა მე? იტყვის მამა, რომ მე ბავშვი მიყვარსო? არ უყვარს! დედა, რომელიც არ ეხმარება ბავშვს, იტყვის მიყვარსო? არ შეიძლება სიყვარულის შეწყვეტა!

შეურაცხყოფა, დამცირებაა დასჯა. ამ პირობებში ის სანუკვარი პროცესი, რასაც აღზრდა ჰქვია, აღარ არსებობს. ისიც იმსხვრევა, რასაც მივაღწიე. დასჯა არ არის აღზრდის მეთოდი. ბავშვი სიყვარულში უნდა გაზარდო, რომ მოსიყვარულე გაგიხდეს. ბავშვი კი არ უნდა დასაჯო, სინდისთან უნდა მიიყვანო, რომ იმან თავისი თავი თუ უნდა თვითონ დასაჯოს. თვითონ ვკითხოთ, შეაფასე რაც მოხდა, როგორც მოხდა, ის გააკეთე რაც საჭიროა. თვითაღზრდამდე მივიყვანოთ ბავშვი, თვითგანცდამდე, რომ რატომ გავაკეთე მე ეს.

დაანებეთ ამ დასჯას თავი. თუ დასჯა გინდათ ბავშვისა, ჯერ თქვენ დადექით კუთხეში და საკუთარი თავი დასაჯეთ. განა ცოტა გაქვთ ჩადენილი დანაშაული?! ერთმა ბავშვმა ინატრა, იქნებ ისეთი შენობები ააშენოთ, რომ კუთხე არ ჰქონდეს ამ შენობებსო, რადგან მშობლები სულ კუთხეში მაყენებენო. ხომ ყველამ იცით, რომ მშობლის მაგალითი აღზრდის ძალაა. მიეცით ეს მაგალითები. დასჯას მისცემთ, დაგსჯით მერე შვილი თქვენ. დედის ყვირილი ბოროტებაა, გაღიზიანება ბოროტებაა. ამ ბოროტებაში გაზრდილ ბავშვს, თუ ბებიამ, ბიძამ, მასწავლებელმა არ გადაარჩინა, ფესვები გაუფუჭდება. სიტყვა დასჯა პედაგოგიკაში არ უნდა არსებობდეს. ბავშვი რაღაც ცუდს აკეთებს? მე შემიძლია ავუხსნა მას, რა მოჰყვება ამას. 3-5 წლის ბავშვი დამიჯდება და მომისმენს, თუ წყნარად ველაპარაკები. ის იფიქრებს ამაზე, შეწუხდება, შეიძლება იტიროს. უთხარით ბავშვს: „დაჯექი სავარძელში და დაფიქრდი, კარგი იყო ეს ქცევა, თუ არ იყო კარგი, განსაჯე ეს თვითონ.“ ხომ შეწუხდება ბავშვი? ეს წუხილი არის თვითდასჯა. სიტყვა დასჯა ამოვაგდოთ ხმარებიდან და არცერთი დედა და მამა არ შემეკამათოს, აბა როგორ სხვანაირადო. თუ არზრდაზე მკითხავთ ასეა და თუ მკითხავთ, როგორ დავამშვიდო ბავშვი, როდესაც ყველაფერს ანგრევსო, მაშინ დაუყვირე, დამშვიდდება და შენც მშვიდად იქნები, მაგრამ ამას რა დავარქვა, არ ვიცი,“ - მოცემულ საკითხზე შალვა ამონაშვილმა საქართველოს პირველ არხზე „ტელესკოლის“ ეთერში ისაუბრა.

წყარო:​ „ტელესკოლა“

წაიკითხეთ სრულად