Baby Bag

როგორ ავუხსნათ ყველაზე პატარებს, რა არის კორონავირუსი და როგორ იყვნენ ფრთხილად? - პედიატრ თამარ ობგაიძის კორონა ამბავი ბავშვებისათვის

როგორ ავუხსნათ ყველაზე პატარებს, რა არის კორონავირუსი და როგორ იყვნენ ფრთხილად? - პედიატრ თამარ ობგაიძის კორონა ამბავი ბავშვებისათვის

ცნობილი პედიატრი თამარ ობგაიძე საკუთარ ბლოგზე ბავშვებისთვის ​კორონა ამბავს აქვყენებს. გთავაზობთ მის პოსტს უცვლელად:

„​ყველაფერი კარგად იქნება

(კორონაამბავი ბავშვებისათვის)
- დღეს საბავშვო ბაღში არ მიდიხარ. - ელენეს დედის ხმა არ მოეწონა.
- რატომ?
არადა როგორი დილა იყო, ალერსიანი მზით სავსე.
- იმიტომ, რომ გარეთ კორონავირუსი დადის.
- კორონავირუსი რა არის? - იკითხა ელენემ, მაგრამ ოთახში დედა უკვე აღარ იყო. სამაგიეროდ, სამზარეულოდან ბლენდერის ხმა ისმოდა. ელენეს საუზმე უკვე მზადდებოდა.
ხმაურზე კუთხეში, საკუთარ ღუნღულა საწოლში მოკალათებულმა მუსიე რენემ ყურები ცქვიტა. ელენეს გაღვიძება მალე ეზოში გასეირნებას ნიშნავდა. ჰო, მართლა, მუსიე რენე პატარა თეთრი ხუჭუჭა ძაღლია.
- კორონავირუსი ერთი ბეწო ავი ცოცხალი ვირუსია, რომელსაც შეუძლია, ადამიანი ავად გახადოს. ცუდი ისაა, რომ ის თვალით არ ჩანს - გამოსძახა გვერდზე საწოლიდან სანდრომ. სანდრო ელენეს ძმაა. - იცი, როგორია? მრგვალი და ბევრი, დიიიდი საცეცები აქვს და მოდის, მოდის...- სანდრომ ხელები ავისმომასწავებლად აღმართა, შუბლი შეიკრა და საბნისქვეშ შეძვრალ ელენეს დააცხრა.
- დედააააააა! - ხმაურზე ოთახში შემოსულ დედას ოთახში ატირებული ელენე, ახარხარებული სანდრო და შეშინებული რენე დახვდნენ.
- კორონავირუსი ჩემთანაც მოვა?
- არ მოვა, თუ დაემალები - დედა ისეთი მშვიდი იყო, ელენეს აღარ შეეშინდა.
- როგორ დავემალო? -დედის მკერდს მიხუტებული ელენე ჩუმად სლუკუნებდა-სამსახურში წამიყვანე, შენთან ერთად არ მეშინია.
- სამსახურში როგორ წაგიყვანო? - გაეღიმა დედას - შენ ხომ კორონავირუსის გეშინია. იქ კი ბევრი კორონავირუსია.
ელენეს გაახსენდა, რომ დედა ექიმი იყო და საავადმყოფოში მუშაობდა.
- მე გასწავლი, როგორ დაემალო კორონავირუსს. - პიჟამოიანი სანდრო ლოგინიდან წამოხტა. - აბაზანაში წამომყევი.
მწყობრად დაადგნენ სააბაზანოს გზას - წინ სანდრო, უკან ელენე, სულ ბოლოს მუსიე რენე მხიარული ყეფით.
სანდრომ ონკანი მოუშვა.
- აი, მიყურე. წესი პირველი - დაიბანე ხელები საპნით ხშირად! თუ ხშირად დაიბან, მარტო კორონავირუსი კი არა, არც სხვა ვირუსები მოგეკარება.
სანდრომ მაჯები დაიკაპიწა და ხელები მოშვებულ წყალს შეუშვირა.
- იბან 20 წამის განმავლობაში.
- საათი რომ არ მაქვს?
- არ გჭირდება საათი. უბრალოდ სწრაფად დათვალე 20-მდე. მიდი.
ელენემაც შეუშვირა პატარა ხელები წყალს. -ერთი, ორი, სამი...
-კარგად დაიბანე და ცერა თითები არ გამოგრჩეს.
ბავშვებმა სველი ხელები გაიმშრალეს.
- წესი მეორე - დადექი შენი მეგობრებისგან ცოტათი შორს.
ეს უკვე ძნელი იყო.
სანდრომ ნაბიჯები დათვალა და ელენესგან მოშორებით დადგა.
- ამ მანძილზე ვირუსი ვერ მოგვწვდება.
- წესი მესამე - ქუჩაში გასვლისას გაიკეთე პირბადე.
სანდრომ დას პირბადე სწრაფად მოარგო ცხვირ-პირზე. - მხოლოდ პატარა ბავშვებს არ უკეთიათ ნიღაბი. შენ ხომ პატარა აღარ ხარ?!
- ვერ ვსუნთქვ! - დაიჩივლა ელენემ და პირბადე ოდნავ ქვემოთ დასწია.
- ასე არა! დაიმახსოვრე, პირბადე სწორად გიკეთია, თუ ცხვირიც და პირიც დამალული გაქვს. აი, მიყურე! სანდრომ საიმედოდ მოირგო ადამიანი-ობობას გამოსახულებიანი პირბადე.
- როცა გახველებს, გაცემინებს ან ხმამაღლა ლაპარაკობ, პირიდან და ცხვირიდან პაწაწინა წვეთები იფრქვევა, რომელშიც კორონავირუსებია. თუ ეს წვეთები შენს სახეს მოხვდა, ვირუსი შენთანაც შემოძვრება. თუ ორივეს ნიღაბი გვეკეთება, წვეთები და ვირუსი ჩვენამდე ვერ მოაღწევენ და ავადაც არ გავხდებით.
ნიღაბაფარებული ელენე ყურადღებით უსმენდა ძმას.
- წესი მეოთხე - თუ ყელი გტკივა, სიცხე გაქვს, ცხვირში გიჭერს ან ...ან... რა ვიცი, ცუდად ხარ მოკლედ, დედას უნდა უთხრა და გარეთ არ გახვიდე, რომ სხვებსაც არ გადასდო.
-და რენეს ვინ გაასეირნებს? -შეფიქრიანდა ელენე და რენემაც ისევ აცქვიტა პატარა ყურები.
- წესი მეხუთე - როცა გახველებს ან გაცემინებს...
- ეგ ვიცი, ცხვირ-პირზე ხელი უნდა ავიფარო - შეწყვეტინა გოგომ და სახეზე პატარა ხელები აიფარა.
- არაფერიც! ეგ სწორი არაა! ცხვირ-პირზე იდაყვი უნდა აიფარო. აი ასე.- სანდრომ სახესთან მოხრილი იდაყვი მიიტანა.- თუ ასე დაახველებ, წვეთები არ გაიფრქვევა და თან ხელები სუფთა დაგრჩება.
- აააა-ჩაფიქრდა ელენე და სანდროსავით მოხარა იდაყვი.
- და თუ დაგავიწყდა და მაინც ხელები მიიტანე ცხვირ-პირთან? - ბიჭი გამომცდელად უყურებდა დას - მაშინ?
- მაშინ აბაზანაში უნდა წავიდე და ხელები დავიბანო - ამაყად მიუგო ელენემ.
- ყოჩაღ! და თუ სახლში არ ხარ და არც წყალი გაქვს?
ეს უკვე მძიმე ამოცანა იყო და ელენეს პასუხი არ ჰქონდა.
- ჰოოოდა, დაიმახსოვრე! ჩანთაში უნდა გქონდეს საინტაიზერი. ამ სითხის ხელებზე წასმისას წყალი არ დაგჭირდება, ის ვირუსებისაგან იცავს.
- საანი ტაააიიზი? - სასაცილოდ ჩამომარცვლა გოგომ
- ჰოოო, ხელების დასამუშავებელი სითხე. აჰა! გქონდეს - გაუწოდა ჩანთიდან ამოღებული პატარა ბოთლი სანდრომ - მე კიდევ მაქვს. -ესეც მეექვსე წესი.
- კიდევ არის წესები? რენე უნდა გავიყვანო ეზოში, არ მცალია! - მობეზრდა ელენეს კორონავირუსთან ბრძოლა. რენე კი მოუთმენლად იდგა სახლის კართან.
- არის! - ოთახში შემოსულ დედას გემრიელი საუზმის სუნი შემოჰყვა. - მეშვიდე წესი: - თუ გინდა, რომ ავად არ გახდე, კარგად უნდა ჭამო. და თან ისეთი საკვები, სადაც ბევრი სასარგებლო ნივთიერებაა, რომელიც იმუნიტეტს გააძლიერებს.
აი, აქ კი სულ დაიბნა პატარა ელენე.
- იმუნიტეტის გაძლიერება რაღაა?
- იმუნიტეტი ჩვენი დაცვაა, ამიტომ თუ ის ძლიერია, კორონავირუსი ვერ მოგვერევა. გაიგე? - ეს მამა იყო, ის სამსახურში ყოველდილას ველოსიპედით დადიოდა, ახლაც გამოსაცვლელ ტანსაცმელს ალაგებდა ჩანთაში - უნდა ჭამო ხორცი, ფაფები, ხილი და ბოსტნეული, რძეც დალიო და ყველაფერზე „არ მინდა“ არ უნდა იძახო!
- სწორია! - გაზქურასთან მდგარ დედას უკვე გადმოეღო ომლეტი ელენესთვის თეფშზე და ფორთხოლის წვენს უსხამდა.
ყველაფრისმცოდნე სანდრო რძეში ბურღულს იყრიდა. ის ყოველთვის თავად იმზადებდა ფაფას.
- თუ სასარგებლო საჭმელს შეჭამ, ბევრ ვიტამინს მიიღებ და ავად აღარ გახდები.
- და კიდევ, დაიმახსოვრე მერვე წესი - ოხშივარავარდნილი ყავის ჭიქა მაგიდაზე დადგა მამამ -აუცილებლად უნდა ისეირნო სუფთა ჰაერზე, ითამაშო, ირბინო. გახსოვდეს, ყოჩაღებს კორონავირუსი ვერ ერევა.
- ისევ კორონავირუსზე ლაპარაკობთ?- კარის ზღურბლზე ბებო იდგა.
- უჰ, სულ დამავიწყდა! - წამოხტა სანდრო- ელენე, აი, მეცხრე წესი - დროებით არ ჩავეხუტოთ ბებოს და პაპას, ჩვენ მათ ძალიან უნდა გავუფრთხილდეთ.
ეს ბოლო წვეთი იყო და ელენე ატირდა.
- რატოოოოომ?
- იმიტომ, რომ ბებიებს და ბაბუებს კორონავირუსმა შეიძლება... შეიძლება... ძალიან ატკინოს რამე, უფრო მეტად, ვიდრე ჩვენ.
ბებო რისი ბებოა?! მაინც ჩაეხუტა ატირებულ ელენეს და როცა დედიკო და მამიკო სამსახურში წავიდნენ, კარადაში გადამალული ფორთხოლიანი ნამცხვარიც გამოაჩინა.
- მე მაინც მგონია, რომ ეს კორონავირუსი დიდი ხანი ჩვენთან ერთად ვერ იცხოვრებს. აი, სულ ცოტა ხანი უნდა გავიჭირვოთ და წესები დავიცვათ.
- ვერ იქნება, ჰო. მეცნიერები ვაქცინაზე მუშაობენ - ყველაფრისმცოდნე სანდრომ ნამცხვრის დიდი ნაჭერი სწრაფად გადაყლაპა. ისე, დედას არ უყვარდა, როცა ბავშვები ბევრ ტკბილეულს ჭამდნენ.
ვაქცინა რა იყო, ელენეს ახსოვდა - 1 კვირის წინ დედამ კლინიკაში რომ წაიყვანა, რაღაც ნემსი გაუკეთეს და უთხრეს, ავად აღარ გახდებიო.
- კი, მალე წავა - დაუდასტურა ბებიამ - როცა ადამიანებს ერთმანეთი უყვართ, ერთმანეთს უფრთხილდებიან და ზრუნავენ, არ შეიძლება, ყველაზე ცუდი ამბავიც კი კარგად არ დასრულდეს. ეს მეათე და მთავარი წესია!
- და ყველაფერი კარგად იქნება! - ელენემ რენეს საბელი მოიტანა - ჩვენ სასეირნოდ მივდივართ!
- და ყველაფერი კარგად იქნება! - გაიმეორა ბებიამ და ფანჯრიდან მზიან ეზოში ძაღლთან ერთად მორბენალ ელენეს ალერსიანი მზერა დაადევნა.
ახალი და იმედიანი დღე იწყებოდა.“

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, ქალებისთვის შექმნა ახალი სივრცე, სადაც ყველაზე მცოდნე დედები იყრიან თავს. ჯგუფის დასახელებაც სწორედ ასეა - „მცოდნე დედების ჯგუფი“, რომლის საშუალებით დედები ერთმანეთს საკუთარ გამოცდილებას გაუზიარებენ. (ჯგუფში გასაწევრიანებლად ნახეთ ბმული - „მცოდნე დედების ჯ​გუფი“)

შეიძლება დაინტერესდეთ

,,ახლა ამ ახალი ტალღისა და ანტივაქსერთა უგუნურების ახალი შემოტევების გამო გავბედავ _ რაღაცებს გავიხსენებ იმ ბურუსიანი კოშმარიდან და ერთს შემოგძახებთ: რას სჩადით, ადამიანებო?''

,,ახლა ამ ახალი ტალღისა და ანტივაქსერთა უგუნურების ახალი შემოტევების გამო გავბედავ _ რაღაცებს გავიხსენებ იმ ბურუსიანი კოშმარიდან და ერთს შემოგძახებთ: რას სჩადით, ადამიანებო?''

ენათ­მეც­ნი­ე­რმა მა­რი­ნე ბე­რი­ძემ კორონავირუსი მძიმედ გადაიტანა. სწორედ ამ პერიოდს უძღვნის სოციალურ ქსელში გამოქვეყნებულ პოსტს, რომელსაც ​MomsEdu.ge უცვლელად გთავაზობთ:

,,წუთშესვენება უნდა გამოვიყენო და ეს დავწერო.

...

ჯერ მეგონა, რომ იმისთვის გადავრჩი, რომ ყველაფერი, ყველაფერი, რაც ვნახე და განვიცადე, მომეთხრო სხვებისთვის და თუნდაც ერთი ადამიანი გადამერჩინა...

იმდენად გრძელი აღმოჩნდა გზა რეანიმაციის "ზედა სართულიდან" ფეისბუკურ ოხშივრამდე, რომ ეს სურვილი შეგნებულად ჩავახშე ჩემში. არ იყო ადვილი მაშინ, მაგრამ ჯერ ალღომ, მერე გარემოზე დაკვირვებამ მიკარნახა. ბოლოს გადაწყვეტილებად ჩამოყალიბდა. ამ გადაწყვეტილების მიზეზებზეც ოდესმე იქნებ მოიტანოს სიტყვამ და ვთქვა.

ახლა ამ ახალი ტალღისა და ანტივაქსერთა უგუნურების ახალი შემოტევების გამო გავბედავ _ რაღაცებს გავიხსენებ იმ ბურუსიანი კოშმარიდან და ერთს შემოგძახებთ: რას სჩადით, ადამიანებო? რატომ დაემსგავსეთ საკუთარი ლეკვების მჭამელ იშვიათ ცხოველებს? ვისი სახელით? ვინც გითხრათ, რომ ადამიანი კი არ შეიქმნა შაბათისთვის, შაბათი შეიქმნა ადამიანისთვის?!

სინამდვილეში, თქვენ ის ხალხი ხართ, ვისთვისაც "ორშაბათიც შაბათია" ამ ქვეყანაზე!

მოკლედ, ვიწყებ აქა-იქა გახსენებას. თანმიმდევრული აღწერის არც დრო მაქვს, არც ძალა.

ვაგიფა

როცა ახალგაზრდა მოწყალების "ძმამ" ურიკით თეთრად გაკაშკაშებულ "დარბაზში" შემასრიალა, უკვე ისე ვიყავი უჟანგბადობით დაოსებული, კარგად ვერ ვარჩევდი რეალობას და შეგრძნებებს. ერთი პირობა, კინაღამ აფორიაქებულ ანგელოზთა ფარფატად მომეჩვენა ეს უცნაური, ზუზუნა და მოძრავი მდუმარება. პირველი შთაბეჭდილება არ მქონია, რადგან ერთდროულად რამდენიმე ათეული იყო ასეთი: კახი კავსაძე _ თეთრ ლოგინს მიჯაჭვული ამ სიტყვის ყველა ირიბი და პირდაპირი გაგებით, თავადაც მიტკალივით თეთრი; სახეზე შიშშეყინული ინტუბირებული პაციენტები _ უსიცოცხლო სხეულები (დიდხანს ვიფიქრე, ეს ევფემიზმი რომ გამომეყენებინა იმის ნაცვლად, რაც იქ ვიგრძენი), უფანჯრო ოთახის იისფერი შუქი, რომელიც კი არ ანათებს, მარად სიფხიზლედ ხმაურობს და სიკვდილ-სიცოცხლის საზღვარზე ბეწვის ბილიკს ოდნავ ხილვადობას აძლევს. სულ ოდნავს _ არც ბნელა, არც ნათელია; რეანიმაციის მუსიკა _ ჩაწერილი მაქვს მრავალი წუთი. ამ მუსიკას პაციენტების თავთით დაკიდებული აპარატურა გამოსცემს: წნევა, ტემპერატურა, სატურაცია, გული, თირკმელი.... სხვადასხვა ხმაზე ეხმიანება დიდი მინის ხუფის გადაღმა ჩასაფრებულ ექიმებს. ყური ეჩვევა გვიან. და მერე უკვე გრძნობს, რომ ახლა ჩამოგიდგამენ მწვანე შირმას მარცხნიდან ან მარჯვნიდან _ გააჩნია, ვისი მელოდია ჩაქრა სამუდამოდ აქეთა სამყაროში, ხმამაღლა იტყვიან შენს (ერთადერთი კონტაქტური ავადმყოფის) გასაგონად: წაიყვანეთ რენტგენზე... და გაუყენებენ აჭრიალებული ურიკით გზას. მისი "შემცვლელი" კი უკვე მოგორებულია კარებთან... რიგია რეანიმაციაშიც.

მოკლედ, გამიგრძელდა.

ვაგიფა 20-22 წლის აზერბაიჯანელი გოგონაა. ჩემ მარჯვნივ, კახის შემდეგ წევს, ფანჯარასთან. სიცოცხლის ნიშანწყალი ეტყობა, ამიტომაც ვაქცევ ყურადღებას. ჯერ არც ვიცი რომ ვაგიფაა... კვნესის. მაფხიზლებს და უცნაურ ძალას მაძლევს მისი კვნესა. მავიწყდება წუთით ჩემი გასაჭირი და მისკენაა მთელი ჩემი ყურადღება მობილიზებული. ფრაგმენტებად ვაგროვებ "მიხვედრებს": ახალნამშობიარებია, კოვიდიანი. ფილტვების მძიმე დაზიანებით. გინეკოლოგიური გართულებით. ბავშვი გადარჩა. ეს ძალიან მძიმე მდგომარეობაშია... იგუდება. ვერ სუნთქავს. ტირის. ქართული არ იცის. სულ ცოტა რუსული. ექთნებმა რუსული არ იციან. ვიღას ახსოვს საკუთარი ფილტვების 23 თუ 24 ქულიანი დაზიანება (ვინ გეტყვის მართალს): ვაგიფა! უნდა ჭამო! რაღაც მაინც უნდა შეჭამო, ასე თქვა ექიმმა! გავძახი რუსულად. _ არ შემიძლია! _ მპასუხობს , თან ხველა ახრჩობს! _ ცოტა, სულ ცოტა... აი, ეს... ექთანს ვატან რაღაცას, არც მახსოვს რას. ალბათ ხილს? ხაჭაპურს? _ ვერ ვიხსენებ. ერთ - ორ ლუკმას ჭამს. არ შეუძლია, ტირის. ისე ტრიალებენ, ისე შფოთავენ, ისე დასტრიალებენ, მგონი... ღმერთო! არა! _ვაგიფა! _ ვყვირი მთელი ხმით _ ისუნთქე, ღმად, ღრმად ისუნთქე, არ გაჩერდე!.. _არა, ვაგიფა! ბავშვს რა ჰქვია, რა დაარქვი გოგონას? _ გავყვირი ისევ (მაინც ვერავის გავაღვიძებ). _ არ ვიცი, ვერ მოვასწარი სახელის დარქმევა _ მპასუხობს ძალაგამოლეული, თითქოს ახლა გაახსენდა, რომ სახელი არ აქვს მის შვილს. ვხვდები, რომ გამოცოცხლდა. ლოყებზე ფერი დაეტყო. _ ვაგიფა, საყვარელო, ახლა ის მარტოა, შეშინებულია, მისთვის უნდა გადავრჩეთ, მეც და შენც. არ მიატოვო, არ მიატოვო, ვაგიფა! _ ყველა დაძახებაზე კრთება და თვალს ძალისძალად ახელს. _ ვაგიფა, ელაპარაკე, ელაპარაკე შენს შვილს. უთხარი რომ გიყვარს,. უთხარი, რომ გადარჩები, დამპირდი, რომ არ მოკვდები! ვაგიფა!

...

სამი, ოთხი, ხუთი... არ ვიცი, რამდენი დღის შემდეგ, ჩემს გვერდით კიდევ ერთხელ რომ ჩამოაფარეს შირმა და მერე ადგილი გათავისუფლდა, ვაგიფა ჩუმად, ხვეწნით ეუბნება ექთანს: ა მოჟნო მნე კ ეტოი ტიოტე...

აუხსნეს, რომ ამ ფანჯარასთან თურმე იმიტომ წევს, რომ გინეკოლოგმა, რომელიც ბლოკში ვერ შემოდის, ფანჯრიდან ნახოს და შეაფასოს მისი ჭრილობები. დანანაებით გადმომხედავს. სუსტი, იისფერი ღიმილით მიღიმის.

...

მალე გადაჰყავთ სხვა პალატაში.

მადლიერების მზერით მემშვიდობება. რა იცის, მე რა მადლიერი ვარ. რამხელა როლი აქვს ჩემს გადარჩენაში.

მაშინ არ მიტირია. ახლა ვწერ და ვტირი. მაქვს უფლება.''

წაიკითხეთ სრულად