Baby Bag

როგორ გავუჩინოთ ბავშვებს პასუხისმგებლობის გრძნობა მეცადინეობის მიმართ?

როგორ გავუჩინოთ ბავშვებს პასუხისმგებლობის გრძნობა მეცადინეობის მიმართ?

ბავშვებში მეცადინეობის პროცესზე და პასუხისმგებლობის გამომუშავებაზე ​MomsEdu.ge-ს ესაუბრა ფსიქოთერაპევტი ნინო გოგიჩაძე, რომელმაც მშობლებს და მასწავლებლებს საინტერესო რჩევები მისცა სწავლის უნარების განვითარებასთან დაკავშირებით:

- პირველ კლასში ძირითადად ბავშვებს მოსწონთ საგაკვეთილო პროცესი. რა იცვლება შემდეგ და რატომ ეკარგებათ სწავლის მიმართ მოტივაცია?
- როდესაც ბავშვი იწყებს სკოლაში სიარულს, ეს არის ახალი სოციალური და ფიზიკური გარემო, რაც ბავშვის ტვინისთვის ერთგვარი გამოწვევაა. პირობითად რომ ვთქვათ, იგი მოთამაშე ბავშვიდან გადადის მოსწავლე ბავშვის ამპლუაში. ამის გარდა, ახალი თანატოლთა წრე ჰყავს, რაც ეხმარება, რომ იყოს მოტივირებული. თუმცა ყველა ბავშვისთვის ერთნაირად სასიამოვნო არაა ეს პროცესი. ემოციურმა თუ ინტელექტუალურმა სიახლეებმა შესაძლოა, დემოტივაციაც გამოიწვიოს. ან სულაც ბავშვისთვის, რომელმაც სკოლაში მიღებული ინფორმაცია უკვე იცის, არათუ გამოწვევა არაა, არამედ საინტერესოც აღარაა სასწავლო პროცესი. მათ უნდა ასწავლიდნენ განვითარების უახლოეს დონეზე არსებულ საკითხებს, მოსაწავლეებს სჭირდებათ მცირე ბიძგი, რომ დარწმუნდნენ თავიანთ ძალებში. თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ მასწავლებელი ორიენტირებულია ჯგუფზე და არა ინდივიდზე, მივხვდებით, რომ ესეც აკარგვინებთ მათ მოტივაციას. ბავშვზე ცენტრირებული სწავლება უნივერსალურია, მაგრამ შეუძლებელია საკლასო ოთახში. იმ ბავშვებს, რომელთაც სხვებთან შედარებით მეტი ძალისხმევა სჭირდებათ პროგრამის ათვისებაში, უფრო მეტად უნდა დავუფასოთ გადადგმული ნაბიჯი. მასწავლებელმა კონკურენციის პრობლემა დადებითი მხარდაჭერით უნდა გადაჭრას, რომ არ დააკარგვინოს მათ სწავლის სურვილი.
- როგორ უნდა დავიცვათ ბალანსი, ანუ როდის უნდა მოვთხოვოთ ბავშვებს მკაცრად დავალების შესრულება და როდის დავუთმოთ დრო გასართობ აქტივობებს?
- ყველაზე კარგია, რომ ბავშვს დავალება არ უნდა მოჰქონდეს სახლში და ის ბავშვი უფრო მოტივირებულია, ვისაც ასეთი ვალდებულებრივი წნეხი არა აქვს, ანუ ვალდებულების ნაცვლად ინტერესის გაღვივება გამოიყენება მოტივატორად. ახლა ჩვენ ვდგავართ იმ გამოწვევის წინაშე, რომ ამ სასწავლო პროგრამის ფარგლებში რთულდება ინტერესის გაღვივება. რეცეპტი, რაც გვაქვს არის ის, რომ თუ გვინდა, სისტემატურად ბავშვმა გააკეთოს რაღაც, ეს უნდა იყოს ჩასმული რუტინაში. ჯერ უნდა გავაკეთებინოთ ის, რაც სავალდებულოა და შემდეგ ის, რაც მას სურს. ეს ზრდის იმის ალბათობას, რომ ბავშვი იმეცადინებს. აუცილებელია, რომ თანმიმდევრობა იყოს დაცული ანუ ჯერ ვამეცადინოთ და შემდეგ დავუთმოთ დრო მის საყვარელ საქმიანობას.
- როგორ გავუჩინოთ ბავშვებს პასუხისმგებლობის გრძნობა მეცადინეობის მიმართ?
- ვინ უნდა გაუჩინოს ეს პასუხისმგებლომა, მასწავლებელმა თუ მშობელმა? პასუხისმგებლობა ერთ-ერთი ყველაზე რთული თემაა. პასუხისმგებლობის აღება ხდება დაწყებითი ასაკიდან. ბავშვისთვის ეს უნდა ასოცირდებოდეს რამე სასიამოვნოსთან, წახალისებასთან ან აღიარებასთან. ამასთან დაკავშირებით არ არსებობს რამე ზოგადი რეცეპტი, მაგრამ ყველაზე ძლიერი მექანიზმია, როდესაც ბავშვი ხედავს, რომ მისი დახარჯული ძალისხმევა ფასდება და ეს მნიშვნელობის მატარებელია ბავშვისთვისაც და სხვისთვისაც. თუმცა ეს იმდენად წნეხი არ უნდა იყოს, რომ ვერ შეძლოს, თორემ ამ ვალდებულებების წნეხისგან შეიძლება განვითარდეს შფოთვითი აშლილობა, რისი შემთხვევებიც გვხვდება ჩვენ. პასუხისმგებლობა უნდა იყოს გაზიარებული და უნდა შევუქმნათ მათ კომფორტული გარემო ერთი მხრივ, მოტივაციის კუთხით და მეორე მხრივ იმით, რომ სამეცადინო ბოლომდე დაასრულოს.
- რა დროს დგება მომენტი, როცა პასუხისმგებლობა ბავშვს/მოზარდს თავად უნდა დავაკისროთ?
- დავიწყოთ იმით, რომ პასუხისმგებლობა გაზიარებული უნდა იყოს, რაც საჭიროა ყველასთვის, როგორც ბავშვების, ისე მოზრდილებისთვის. პასუხისმგებლობა გარე მოტივაციით ყალიბდება, მაგრამ ყველაზე გარდამტეხია, როცა თვითმოტივაცია ჩნდება და პასუხისმგებლობა შინაგანად გამჯდარი აქვს. ეს იწყება, როდესაც ბავშვისთვის მარტივი რაღაცების (თასმის შეკვრა, შარვლის ჩაცმა და სხვა) სწავლებას ვიწყებთ და მის ავტონომიას ვაღიარებთ. მშობლები უნდა დავფიქრდეთ იმაზე, რომ გამოვხატოთ ბავშვის კომპეტენტურობა, მივეხმაროთ, დაინახოს ეს და მივცეთ საშუალება, რომ მიხვდეს თავისი გადაწყვეტილებების ცუდ შედეგსაც. მეტაფრულად რომ ვთქვათ, შეიძლება, ხანდახან მივცეთ ბავშვს საშუალება, ხელი ოდნავ დაიწვას იმისთვის, რომ გაიაზროს, როდესაც ვეუბნებით, რომ ქურა ცხელია, ეს მართლაც ასეა. ამ ცუდი შედეგით ის მიხვდება, რომ გარემო სანდოა მისთვის და როდესაც ის საფრთხეების შესახებ აფრთხილებს, ეს რეალურია და მეორე მხრივ, დაფიქრდეს, რომ დაწესებული ლიმიტები მნიშვნელოვანი და სასარგებლოა მისთვის. ბავშვს უნდა გავუჩინოთ ნდობა საკუთარი თავის მიმართ და ჩვენ მიმართ. პასუხისმგებლობა უნდა შეიცავდეს სასიამოვნო, ცნობისმოყვარეობის ნაწილსაც. მეცადინეობის პროცესშიც მას უნდა მივუთითოთ მისივე შესრულებულ კარგ ნაწილზე და არა ეგრევე შეცდომებზე. ბავშვები „გამოიჭირეთ“ კარგში და ასწავლეთ თავისი თავის კარგში „გამოჭერა“. მცდელობაც კი შევაქოთ მათი, რომ გაიაზრონ ამის კეთების მნიშვნელოვნება და არა შედეგით, არამედ პროცესით მიიღონ სიამოვნება.
- თუ ეს პასუხისმგებლობა ვერ აიღო თავის თავზე, ამის შემდეგ რა უნდა მოვიმოქმედოთ?
- პრინციპი არის ის, არ მივცეთ იმაზე მეტი, რისი დაძლვაც შეუძლია. ამიტომ ზომიერი დახმარება უნდა გავუწიოთ იმაში, რაც უჭირს. ხანდახან ვურჩევთ ხოლმე, რომ თუ ის არის პრობლემა, რომ ბავშვმა დამოუკიდებლად იმეცადინოს, მშობლის ნაცვლად სხვა, გარეშე ადამიანი დაეხმაროს. ყველაზე იდეალური დამხმარეები არიან თანატოლები, რომლებიც ერთმანეთს აუხსნიან და დაეხმარებიან, თუ ამის საშუალება არ არის, მაშინ უფროსი და-ძმა ან უფროსი ასისტენტი. ყოველთვის უზედამხედველოდ დატოვება არ ეხმარება ბავშვს, რომ ავტომატურად აიღოს პასუხისმგებლობა, ეს გარკვეულწილად უნდა იყოს წახალისებული. უნდა დავანახოთ მას, რომ ჩვენ ვზრუნავთ მის სამეცადინო პროცესზე და მნიშვნელოვანია ჩვენთვის, რომ ის არ მოცდეს და მაქსიმალურად კომფორტულად იგრძნოს თავი. ოღონდ არ უნდა ჩავერიოთ ამ პროცესში. 
ესაუბრა მარიამ ჩოქური

შეიძლება დაინტერესდეთ

რა არის თეთრი ხმაური და რა დადებითი შედეგები აქვს? - ფსიქოლოგი მარინა ბოსტოღანაშვილი

რა არის თეთრი ხმაური და რა დადებითი შედეგები აქვს? - ფსიქოლოგი მარინა ბოსტოღანაშვილი
რა არის თეთრი ხმაური და რა დადებითი შედეგები აქვს? - ამ თემაზე MomsEdu.ge-ს ესაუბრა ფსიქოლოგი მარინა ბოსტოღანაშვილი.
- რა არის თეთრი ხმაური და რაში ეხმარება ბავშვს?
- თეთრი ხმაური არის ხმა, რომელიც შედგება სხვადასხვა სიხშირისგან, ჟღერს ერთ დონეზე, ცვლილებების გარეშე.
ცხოვრებაში გამუდმებით ხვდებით ყველა სახის „თეთრ ხმაურს“ და შეიძლება არც კი იცოდეთ. თმის საშრობის, მტვერსასრუტის, წვიმის ან ჩანჩქერის ხმა, სამზარეულოში სამუშაო ქურის გუგუნი - ეს ყველაფერი „თეთრი ხმაურია“. როდესაც დედა ბავშვს აძინებს, ის ასევე გამოსცემს თეთრ ხმაურს - თანაბრად კისკისებს.
ზრდასრული ადამიანისთვის ასეთი ხმაური შეიძლება შემაწუხებელი ჩანდეს და ძილში ხელს უშლიდეს, მაგრამ არა ბავშვისთვის.
ახალშობილებისთვის „თეთრი ხმაური“ არის ფონის ხმა, რომელშიც ყველა სიხშირე (20-20000 ჰც) დიაპაზონში თანაბრად ნაწილდება. ყოველდღიურ ცხოვრებაში ის იქმნება ზოგიერთი საყოფაცხოვრებო ტექნიკით გამოწვეული ხმაურით. კარგი მაგალითია ტელევიზორი ან რადიო ჩართული, „ცარიელ“ არხზე, კონდიციონერის ან თმის საშრობის ხმა.
„თეთრი ხმაურის“ მთავარი მახასიათებელია ის, რომ არ არის ინფორმაციული, ამიტომ არ გადატვირთავს ბავშვის აღქმას და არ გამოიწვევს ნერვულ გადაჭარბებულ აგზნებას. ახალშობილებისთვის ასეთი ფონი სასიამოვნოა, რადგან ჰგავს საშვილოსნოსშიდა განვითარების სტადიაზე გამორჩეულ ბგერებს. ბავშვი მუცლადყოფნის პერიოდში უსმენდა დედის სუნთქვას, მის გულის​ცემას, ძარღვებში სისხლის მოძრაობის ხმას და ნაწლავების ხმაურს. „თეთრი ხმაური“ ბავშვს მაქსიმალური სიმშვიდისა და უსაფრთხოების მდგომარეობას ახსენებს. ამავდროულად, სიჩუმემ, რომელშიც მშობელი ცდილობს ახალშობილის დაძინებას, შეიძლება შეაშინოს პატარა. ასეთ ფონთან შეგუებით, ტვინი თანდათან თიშავს აღქმას, რაც ხელს უწყობს დასვენების რეჟიმში ყოფნას და „თეთრი ხმაურის“ გამორთვის შემდეგაც კი ბავშვი მშვიდი ძილის მდგომარეობაში რჩება.
- „თეთრი ხმაურის“ დადებით და უარყოფით შედეგებზე რომ ვისაუბროთ.
- მეცნიერულად დადასტურებულია, რომ თეთრი ხმაური აბსოლუტურად უსაფრთხოა ბავშვებისთვის. ის ყველაზე ეფექტურია 2,5 თვემდე ჩვილებისთვის, ასეთი ხმის გამოყენება არ არის შეზღუდული.
ასეთ ფონს ბევრი სარგებელი მოაქვს:
1. ეხმარება ჩვილებს დამშვიდებაში - „თეთრი ხმაური“ საშუალებას გაძლევთ ბავშვის ყურადღება გადაიტანოთ და მან შეწყვიტოს ტირილი, თუ სხვა გამოყენებული მეთოდები უძლურია;
2. აჩქარებს დაძინების დროს - ჩვილების უმეტესობა 5 წუთში იძინებს;
3. ნიღბავს გარე ბგერებს - აძლევს ბავშვს დაძინების შესაძლებლობას, თუნდაც მეზობლებთან მიმდენარეობდეს სარემონტო სამუშაოები, ან ბინაში უფროსი ძმები ან დები თამაშოდნენ;
4. ზრდის დასვენების ხანგრძლივობას - ფონი, ანუ „თეთრი ხმაური”, აწესრიგებს „ფრაგმენტული ძილის“ პრობლემას, როცა ახალშობილი იღვიძებს ყოველ 20 წუთში;
5. ეხმარება მშობელს - როცა ბავშვს მშვიდად სძინავს, დედას აქვს შესაძლებლობა თავისი საქმე აკეთოს ან დაისვენოს.
თეთრი ხმაურის გამოყენებისთვის საჭიროა გარკვეული წესების დაცვა:

  • უმჯობესია ჩამოტვირთოთ სპეციალური აპლიკაცია ტელეფონზე ან პლანშეტზე;
  • მოათავსეთ ფონის ხმის წყარო საწოლიდან არაუმეტეს 1 მეტრის დაშორებით;
  • ხმის სიმძლავრე არ უნდა აღემატებოდეს 50 დეციბელს. უფრო ხმამაღალი ფონი უარყოფითად მოქმედებს ნერვულ სისტემაზე.
„თეთრი ხმაურის” უარყოფითი მხარე - შეიძლება ზიანი მიაყენოს ბავშვის ცენტრალურ ნერვულ სისტემას და სმენას. მინდა დაგამშვიდოთ, რომ თუ დაიცავთ უსაფრთხოების წესებს, რაზეც ზემოთ დავწერეთ, „თეთრი ხმაური” ზიანს არ მიაყენებს ბავშვს.
ამ მარტივი რეკომენდაციების გამოყენებით, ახალშობილის ძილი საკმაოდ მშვიდი იქნება.
- რა შემთხვევებში არ არის უსაფრთხო?
- მე არ ვფიქრობ, რომ „თეთრი ხმაური” - „ჯადოსნური" ძილის აბია. თუმცა, მიმაჩნია, რომ იგი ეხმარება მშობელს:
1. დაამშვიდოს ჭირვეული პატარა;
2. სწრაფად დააძინოს ბავშვი, როცა აშკარად გადაღლილია და უნდა მიჰყვეს გრაფიკს;
3. გამოიყენოს პატარას ძილის გასახანგრძლივებლად.
„თეთრი ხმაურის“ მთავარი პრობლემა მისი ხმის მოცულობაა. მიჩნეულია, რომ „თეთრი ხმაური“ უნდა იყოს ჩართული არაუმეტეს 50 დბ მოცულობისა. იმისათვის, რომ შეგიქმნათ წარმოდგენა თუ რამდენია 50 დბ, მოგიყვანთ მაგალითებს:

​- ორ ადამიანს შორის ნახევარ ხმაზე საუბარი - 30 დბ;

​- ნორმალური საუბარი დაახლოებით - 60 დბ;
- სარეცხი მანქანა - 59-83 დბ;
- ტელეფონები - არის 80 დბ. თუმცა, ბოლო მოდელის ტელეფონების დინამიკებს შეუძლიათ 100 დბ-მდე აწევაც. მშობლების აზრით, „თეთრი ხმაური” ჩვილებში სმენის დაქვეითების რისკს ზრდის, რაც მათი შეშფოთების ყველაზე დიდი მიზეზი ხდება, რადგან ცნობილია, რომ სმენის დაქვეითება გავლენას ახდენს ჩვილის მეტყველებისა და ენის განვითარებაზე. ამ ეტაპზე არ არის საკმარისი მონაცემები იმის დასამტკიცებლად, რომ „თეთრი ხმაური“ ნამდვილად საზიანოა სმენისთვის. მეცნიერულად ეს არ არის დადასტურებილი და ამის დასამტკიცებლად არც საკმარისი მონაცემები არსებობს.
- რა უნდა გაითვალისწინონ მშობლებმა, რომლებიც ბავშვის ჩაძინების მიზნით ამ მეთოდს იყენებენ?

- დასასრულს, მინდა ვთქვა, რომ ყველაფერში ზომიერებაა საჭირო. დიახ, „თეთრი ხმაური“ არის საშუალება ბავშვის დასაძინებლად, მაგრამ ვფიქრობ, რომ მნიშვნელოვანია დედამ ისწავლოს როგორ აიცილოს ბავშვის ტირილი. თვალყური ადევნეთ სიფხიზლის პერიოდს, რათა არ გადაიტვირთოს ბავშვი და შეეცადეთ თავიდან აიცილოთ მისი ყვირილი წინასწარ. ჩაატარეთ ძილის წინ რიტუალები: ზღაპრების კითხვა, წყლის პროცედურები, მშვიდი სიმღერები და ა.შ., რაც დაეხმარება პატარას ჩაძინებაში და მშვიდ ძილში.

ესაუბრა მარიამ ჩოქური​

წაიკითხეთ სრულად