Baby Bag

მეცნიერების მტკიცებით, ბებიები და ბაბუები, რომლებიც შვილიშვილებს თავად ზრდიან დიდხანს ცოცხლობენ

მეცნიერების მტკიცებით, ბებიები და ბაბუები, რომლებიც შვილიშვილებს თავად ზრდიან დიდხანს ცოცხლობენ
მეცნიერების მიერ ჩატარებული უახლესი ​კვლევებით დგინდება, რომ ის ბებიები და ბაბუები, რომლებიც შვილიშვილებს თავად ზრდიან, ძალიან დიდხანს ცოცხლობენ. მოხუცები, რომლებიც პატარებზე ყოველდღიურად ზრუნავენ, თავიანთ ასაკთან შედარებით ბევრად ახალგაზრდულად გამოიყურებიან.

კვლევის მონაწილე იმ ბებიებსა და ბაბუებში, რომლებიც ბავშვებს თავად ზრდიდნენ, ან მათზე ყოველდღიურად ზრუნავდნენ, სიკვდილიანობის მაჩვენებელი 37 %-ით დაბალი იყო, ვიდრე იმ მოხუცებში, რომლებსაც შვილიშვილების მიმართ მსგავსი პასუხისმგებლობა და მოვალეობები არ გააჩნდათ.

კვლევის შედეგები დატვირთული გრაფიკის მქონე მშობლებს ნამდვილად გაახარებთ. თუ თქვენ მუშაობთ და ბავშვის აღზრდას დამოუკიდებლად ვერ ახერხებთ, შეგიძლიათ დახმარებისთვის თქვენს მშობელს მიმართოთ. ასე მას სიცოცხლის გახანგრძლივებაში დაეხმარებით და არც თქვენს პატარას მოაკლდება მზრუნველი ხელი.

რატომ ცოცხლობენ დიდხანს ბებიები და ბაბუები, რომლებიც ბავშვებს ზრდიან?

აღნიშნულ კითხვაზე მეცნიერებს ზუსტი პასუხი ჯერ კიდევ არ აქვთ, თუმცა კვლევებით დასტურდება, რომ ბავშვებთან ყოველდღიური ურთიერთობა ასაკოვანი ადამიანების ჯანმრთელობაზე ძალიან დადებითად მოქმედებს. შვილიშვილების აღზრით დაკავებული ბებიები და ბაბუები განსაკუთრებული ენთუზიაზმით გამოირჩევიან, ისინი გამუდმებით წინ იყურებიან, სამომავლო გეგმებს აწყობენ, ამასთან ფიზიკურად და გონებრივადაც ყოველდღიურად იტვირთებიან, რაც მათი სიცოცხლის ხანგრძლივობას მნიშვნელოვნად ზრდის.

შვილიშვილი ბებიებისა და ბაბუებისთვის სიცოცხლის ელექსირს წარმოადგენს, რომელიც მათ ყოველდღიურობას სიხარულით და სითბოთი ავსებს. პოზიტიური ენერგია, რომელსაც ბავშვთან ურთიერთობისას გამუდმებით იღებენ, ასაკოვან ადამიანებს ახალგაზრდობის დაბრუნებაში ეხმარება.

თქვენმა შვილებმა და მშობლებმა ერთად ბევრი დრო უნდა გაატარონ

ბებიები და ბაბუები გარკვეული მიზეზების გამო თავიანთ შვილიშვილებთან დროს იშვიათად ატარებენ. პატარები ხშირად ტირიან, დედის ნახვას ითხოვენ, რაც უფროსების განწყობაზე უარყოფითად აისახება. ასაკოვანი ადამიანები თვლიან, რომ მათ ბავშვის აღზრდისთვის საჭირო ენერგია და გამძლეობა აღარ აქვთ. ბებიებს და ბაბუებს, როგორც წესი, სახლში არ აქვთ საბავშვო გარემო, სადაც პატარები სირბილს და თამაშს თავისუფლად შეძლებენ. ბავშვებს უზღვავი ენერგია აქვთ. ისინი დარბიან, ნივთებს აზიანებენ და მყუდრო გარემოში ყოფნა არ სიამოვნებთ.

ბებიები და ბაბუები ხშირად ფიქრობენ, რომ შვილიშვილებისთვის მოსაწყენები არიან, რადგან პატარებს განსხვავებული ინტერესები, იუმორის გრძნობა და სურვილები აქვთ. მათ თავიანთ თანატოლებთან ან მშობლებთან ერთად ყოფნა მეტად იზიდავთ.

თქვენ, როგორც მშობელი, თქვენს მშობლებსა და შვილებს შორის მთავარ მოკავშირედ უნდა იქცეთ. ჯანსაღი და ბედნიერი შვილების აღზრდა თუ გსურთ, უნდა იცოდეთ, რომ ბებიებისა და ბაბუების დახმარების გარეშე ამას ვერ შეძლებთ. თქვენ უნდა დაარწმუნოთ თქვენი მშობლები, რომ მათ შვილიშვილების აღზრდაში გიგანტური წვლილის შეტანა შეუძლიათ.


ბებიებს და ბაბუებს თავი მნიშვნელოვან და საჭირო ადამიანებად უნდა აგრძნობინოთ. შეახსენეთ მათ, რომ სიყვარული, რომელსაც ბავშვი ბებიის და ბაბუსიგან იღებს შეუცვლელია. როგორც წესი, ზრდასრული ადამიანები ყველაზე ტკბილად სწორედ ბებიებთან და ბაბუებთან ერთად გატარებულ წლებს იხსენებენ, მსგავსი მოგონებები დაუვიწყარია. თუ თქვენი მშობლები ბავშვების აღზრდაში უკვე დიდი ხანია გეხმარებიან, მათ მეცნიერების ახალი აღმოჩენის შესახებ უამბეთ. ბებიებმა და ბაბუებმა აუცილებლად უნდა იცოდნენ, რომ პატარა შვილიშვილები მათ ყოველდღიურად არამხოლოდ სიყვარულს და სიხარულს ანიჭებენ, არამედ სიცოცხლესაც ჩუქნიან. 

ავტორი: ია ნაროუშვილი

შეიძლება დაინტერესდეთ

„რა უნარები ვითარდება ბავშვებში? ის უნარები, რასაც მშობელი აღიარებს, მშობელი ეს არის კარი სამყაროსი,“ - ფსიქოლოგი ნინო ბუაძე

ფსიქოლოგი ნინო ბუაძე გადაცემაში „რა დროს ძილია“ მიჯაჭვულობის თეორიის შესახებ საუბრობს და აღნიშნავს, რომ მშობლის შვილისადმი დამოკიდებულება ბავშვის თვითშეფასებას მნიშვნელოვნად განსაზღვრავს:

„არსებობს მიჯაჭვულობის თეორია, რომელიც გულისხმობს, როგორ მექცევიან მე დაბადებიდან. მე მაქვს გარკვეული დაძაბულობები, ეს დაძაბულობები მოდის ჩემი მოთხოვნილებებიდან: კვების მოთხოვნილება, კონტაქტის მოთხოვნილება, რომ ვიყო ჩახუტებული თბილად და ფიზიოლოგიუირი მოთხოვნილება. ეს დაძაბულობა რამდენად სწრაფად მეხსნება და რამდენად დროულად შემოდის ჩემთან სიმშვიდე, სიამოვნების განცდა, ამაზეა დამოკიდებული, მე ვენდობი თუ არ ვენდობი სამყაროს. დიდი ზომის ინსტიტუციებში, სადაც ორი აღმზრდელი იყო და თხუთმეტი ბავშვი, თავისთავად, ბავშვებს მოთხოვნილებები დროულად არ დაუკმაყოფილდებოდათ. თუ მე რიგით მეთვრამეტე ვარ, როდესაც ყველას გვშია, თავისთავად დროულად არ მიკმაყოფილდება ჩემი მოთხოვნილება. თუ მოთხოვნილება ყოველთვის დროულად მიკმაყოფილდება და არა ხანდახან ან ზოგჯერ, ამას მოაქვს განცდა, რომ მე ვარ სასურველი, მე ვარ მისაღები, რომ მე მელოდებოდნენ.“

ნინო ბუაძის თქმით, ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს ბავშვთან თვალებით კონტაქტს, ღიმილს და მისდამი სითბოს გამოხატვას:

„ასევე მნიშვნელოვანია კონტაქტის მოთხოვნილება. ხშირად მშობლები ამბობენ, რომ არ აქვს მნიშვნელობა, ვინ დაიჭერს რძის ბოთლს ხელში, მაგრამ არის კიდევ უმნიშვნელოვანესი თვალით კონტაქტი, ღიმილი, რითიც ბავშვს გადავცემ, რომ ის არის სასურველი, მიხარია, ბედნიერი ვარ, ველოდებოდი. ამიტომაც არის საუბარი იმაზე, რომ მშობელი ეს არის კარი სამყაროსი. ის გეუბნება, რომ ეს სამყარო სასურველია, გელოდება და ღიაა შენთვის. ან გეუბნება, რომ შენ არ ხარ სასურველი, ხან ხარ სასურველი, ხან არა. ძალიან ბევრი უნდა იშრომო იმისთვის, რომ ვიღაცამ გაღიაროს. აქედან იწყება ყველაფერი. ამას ეძახიან მიჯაჭვულობის თეორიას. ამას სხვაგვარად ეძახიან უსაფრთხო მიჯაჭვულობას. მე ვენდობი, აქტიური გავდივარ, შემოქმედებითი გავდივარ ამ სამყაროში, ან არ ვენდობი, მეშინია, კრიტიკის მოლოდინი მაქვს.“

ნინო ბუაძე აღნიშნავს, რომ ბავშვს უნდა ავუხსნათ ყველაფერი, რასაც ის ვერ იგებს, რადგან გაურკვევლობა ბავშვებში სერიოზულ ტრავმებსა და ტკივილს იწვევს:

„როდესაც ბავშვი ვერ იგებს რამეს და მას არ უხსნიან, ეს წარმოქმნის უფრო მძაფრ ემოციებს. კონფლიქტის შემთხვევაში, სჯობს ბავშვმა უყუროს, ვიდრე ტიპიურად ვუთხრათ: „გადი შენს ოთახში!“ რატომ? იმიტომ, რომ იქ ის ყველაფერს უფრო მძაფრად წარმოიდგენს. როდესაც მას ინფორმაციას არ ვაწვდით, ამან შეიძლება იმხელა შიშები გააჩინოს, იმხელა ტრავმები. შესაძლოა, გაჩნდეს თვითბრალდების განცდა. როდესაც ბავშვს არ ვუხსნით რაღაცას, ის ფიქრობს, რომ იყო არასასურველი, რაღაც გააკეთა არასწორად. შეიძლება ბავშვმა თავი დაიდანაშაულოს. იფიქროს, რომ არ ისწავლა, არ ჭამა და იწყებს თვითბრალდებას. რაც ბევრად მტკივნეული და მატრავმირებელია, ვიდრე სიმართლის თქმა.“

„როდესაც ბავშვი ინიციატივას გამოხატავს, „მე თვითონ“ როდესაც იწყება, ხშირად ხდება, რომ ის არ არის ისეთი სრულყოფილი, როგორი მოთხოვნილებაც მშობელს აქვს. ვთქვათ ბავშვმა დახატა რვაფეხა და მას რვა ფეხი არ აქვს, მშობელი ერევა, რომ არ აქვს რვაფეხას ყველა ფეხი. ამით ის ბავშვს ეუბნება, რომ მისგან სრულყოფილ პროდუქტს ვერ იღებს. ამით ბავშვს ვეუბნებით: „არ ხარ საკმარისი, მე გაგაკეთებინებ, მე დაგაწერინებ.“ თუნდაც ბავშვმა მოკიდა რაღაცას ხელი და გადააადგილა, მას უხარია, მაგრამ არ ხდება ამის აღიარება. რა უნარები ვითარდება ბავშვებში? ის უნარები, რასაც მშობელი აღიარებს,“ - აცხადებს ნინო ბუაძე.

წყარო: ​რა დროს ძილია

წაიკითხეთ სრულად