Baby Bag

2 წლის უკრაინელი გოგო, რომელსაც დედამ ზურგზე ვინაობა დააწერა, დედასთან ერთად საფრანგეთში უსაფრთხოდ იმყოფება

2 წლის უკრაინელი გოგო, რომელსაც დედამ ზურგზე ვინაობა დააწერა, დედასთან ერთად საფრანგეთში უსაფრთხოდ იმყოფება

საშა მაკოვიმ ორი წლის ვირას ზურგზე სახელი, გვარი და ტელეფონის ნომრები დააწერა იმ იმედით, რომ კიევიდან გაქცევის დროს ოჯახის განცალკევების ან უფროსების მოკვლის შემთხვევაში მპოვნელები ბავშვის ვინაობას ამ გზით შეიტყობდნენ. ამჟამად ვირა და საშა საფრანგეთში უსაფრთხო გარემოში იმყოფებიან, სადაც მათზე ზრუნავენ.

ვირას ფოტო, რომელშიც მის ზურგზე გაკეთებული წარწერაა გამოსახული, ინტერნეტში ვირუსულად ვრცელდებოდა.

„ომის პირველი დღე იყო და ყველაფერს ვამზადებდით, რათა კიევი დაგვეტოვებინა. არ ვიცოდი, ეს რამდენად უსაფრთხო იყო,“- აღნიშნა დედამ BBC Radio 4-თან ინტერვიუში.

საშა იხსენებს, რომ ის ბარგს დაბომბვის ხმის ფონზე ალაგებდა და არ იცოდა, სახლიდან გამოსულს რა ბედი ელოდა.

„ყველაზე მეტად ის მაშინებდა, რომ შეიძლებოდა ვირა დაკარგულიყო, ჩვენ კი დავხოცილიყავით. მეშინოდა, რომ ის ვეღარასდროს გაიგებდა თავის ვინაობას და არ ეცოდინებოდა, ვისი შვილია,“- აღნიშნა პატარა გოგონას დედამ.

საშა იმედოვნებდა, რომ მისი მოკვლის შემთხვევაში, ვირას საკუთარი მშობლების ვინაობის დადგენის შესაძლებლობა მაინც ექნებოდა, თუ მას ზურგზე სახელს, გვარს და ახლობლების ტელეფონის ნომრებს დააწერდა.

საფრანგეთში უსაფრთხო გარემოში აღმოჩენის შემდეგ, საშა აღნიშნავს, რომ ის ფსიქოლოგიურად გატეხილია. მისი თქმით, ქუჩაში სიარულისას ქვები ხშირად ნაღმები ჰგონია. პატარა გოგონას დედა შვილის მცირე ასაკის გამო ბედნიერია, რადგან ეს ბავშვს მომხდარის გაანალიზების და სრულფასოვნად გაცნობიერების შესაძლებლობას არ აძლევს.

წყარო: ​bbc.com 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„შვიდი წლის რომ შემიყვანეს სკოლაში, მას მერე აქ ვარ, ამ სკოლაში... 3 თაობის მასწავლებელი ვარ,“ - გაიცანით 80 წლის მერი გულუა, რომელიც 60 წელია პედაგოგია

მერი გულუა 60 წელია პედაგოგია. თავის პროფესიაზე შეყვარებული მასწავლებელი მოსწავლეებთან დღემდე ენერგიულად მუშაობს:

„არ არსებობს ადამიანი, რომელსაც რაიმე გზით რომ მიუდგებით გულში რამე დადებითი არ ჰქონდეს. ძალიან რთული და საყვარელი პროფესიაა. მასწავლებელი რომ იყო, უნდა გიყვარდეს ბავშვები, შენი საგანი და უნდა გქონდეს დიდი მოთმინებაც. შვიდი წლის რომ შემიყვანეს სკოლაში, მის მერე აქ ვარ, ამ სკოლაში. 60 წელი მთავრდება, 3 თაობის მასწავლებელი ვარ. არიან ისეთები, რომლის ბაბუასაც ვასწავლიდი, მამასაც და შვილიშვილსაც.

ჩემი მშობლებიც პედაგოგები იყვნენ. ჩემი ძმა, სერგო გულუა, ძალიან ნიჭიერი მათემატიკოსი იყო. ჩემი და მუშაობს ინგირის პირველ საჯარო სკოლაში, ისიც მათემატიკის მასწავლებელია. სამივემ მასწავლებლობა დავიწყეთ. მე ვასწავლი ქართულს, მათემატიკას და ბუნებას. ჩვენი სოფლის სკოლა არის პირველი სკოლა ზემო სამეგრელოში. სხვაგან არსად არ იყო მაშინ სკოლა. ეზოში რომ შემოვალ დილით, არაფერი პრობლემა არ მახსოვს. ჩემი პრობლემები, რაც უნდა მქონდეს, ყველაფერი მავიწყდება, სულ ბავშვებზე ვარ გადართული.

შვილიშვილებიც აქ არიან, სკოლაში. ერთი მეცხრე კლასშია, მეორე - მესამე კლასში, პატარა ბაღში დადის ჯერ. ბავშვების გულში რომ ჩაიხედო, ძალიან რთულია. წაჯიკავებას და დაცემას ბევრი არაფერი არ უნდა, ჭაობში ჩაძირვას არ უნდა ბევრი არაფერი. ჭაობიდან ამოყვანაა საქმე. ჩემი ყველაზე დიდი ჯილდო არის ჩემი ყოფილი მოსწავლეები რომ შემხვდებიან და სიყვარულით მომიკითხავენ. ამაზე უფრო დიდი ბედნიერება არაფერი არ არის ჩემთვის.

ზოგიერთი მასწავლებელი რომ გაუშვეს ჯილდოთი და წავიდნენ, ვისაც სურვილი ჰქონდა, წავიდა. მე ჩავაბარე, სტატუსი მივიღე და რატომ წავიდოდი? გავაგრძელე მუშაობა. მიყვარს მე ეს პროფესია და თავიდან რომ ვიწყებდე მუშაობას, ისევ ამ პროფესიას გავაგრძელებდი. დროა დავისვენო, ხომ? მაინც რაღაც მეზიდება აქით. თუ რამე კანონი გამოვიდა, კი ბატონო...“ - აღნიშნა მერი გულუამ ტელეკომპანია „რუსთავი 2“ -ის გადაცემაში „დილა მშვიდობისა საქართველო.“

წყარო:​ „დილა მშვიდობისა საქართველო“ 

წაიკითხეთ სრულად