Baby Bag

არა ქალ კლა - როგორ აღმოვფხვრათ ფემიციდი საქართველოში?

არა ქალ კლა - როგორ აღმოვფხვრათ ფემიციდი საქართველოში?

ქალებზე ძალადობის უწყვეტი ქრონიკები ბოლო პერიოდში ერთგვარ შემზარავ ტენდენციად იქცა. თითქმის დღე არ გავა, ძალადობის რომელიმე ფორმის შესახებ, არ გვაუწყოს მედიამ. ქალზე ძალადობის უკიდურესი გამოვლენის (ფემიციდის) ყველაზე შემზარავი ერთ-ერთი ბოლო ფაქტი წყალტუბოს მუნიციპალიტეტში მოხდა. 5 შვილს მამამ დედა მოუკლა. საქართველოში, ძალადობაგამოვლილ ბავშვთა რაოდენობას კიდევ 5 ახალი ბავშვი დაემატა, რომელებიც უმშობლებოდ ყოფისთვის გაწირა საკუთარმა მამამ.

ამ ამბავშიც, ისევე როგორც მის წინამორბედების ძალადობის ქრონიკებში, პატრიარქატის მრავალრიცხოვანი წარმომადგენლები დედის, ქალის მისამართით რისხვას  არასდროს იშურებენ. ისინი პასუხს ყოველთვის ქალს, დედას სთხოვენ, ყველანაირ ვალდებულებას აკისრებენ მას და მეტიც, ამართლებს ქალთა მიმართ ძალადობას, რაც უთანასწორო, დისკრიმინაციულ, დანაშაულებრივ აზრს კვებავს და საგანგაშოდ აბრკოლებს ინდივიდების განვითარებას.

სად არის პრობლემა და რაშია გამოსავალი, სოციალურ ქსელში მცირე მოკვლევა ჩავატარე. გთავაზობთ როგორც რიგითი მოქალაქეების, ასევე ექსპერტების მოსაზრებებს.

მოქალაქეები:

„ფემიციდს, ჩემი აზრით, იწვევს  საზოგადოების გაუნათლებლობა, მწირი მსოფლმხედველობა. სწორედ ამიტომ, მასთან გასამკლავებლად მუშაობას სკოლებიდან და ბაღებიდან დავიწყებდი. კერძოდ, ბავშვებისთვის იმის ახსნას, რომ ყველა ადამიანი თანასწორია, სქესის, რელიგიის, ეროვნების, სოციალური სტატუსის განურჩევად და რომ ყველა პატივისცემას, ადამიანურ მოპყრობას იმსახურებს. ჩვენ, ინდივიდებს არ გვაქვს სხვისი ცხოვრების მართვის და მათზე ბატონობის უფლება. უფროსი თაობისთვის, ვფიქრობ, ეფექტიანი საინფორმაციო კამპანიებს მოწყობა იქნებოდა (რეგიონებში კარდაკარ ფლაერების დარიგება მობილური ჯგუფის მიერ, რომელიც მცირე შემეცნებით/საგანმანათლებლო ფუნქციითაც იქნებოდა დატვირთული), სოციალური რეკლამები გაჩერებებზე, საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილებზე, რომ ყოველ ნაბიჯზე ყველას თვალში ხვდებოდეს, თუ რა საშინელებას აკეთებს და რა აზროვნებითაც ცხოვრობს უმრავლესობა, რომლის წინააღმდეგ გაერთიანება ჩვენი ვალია, საზოგადოებრივი აზროვნება და მსოფლმხედველობა რომ შეიცვალოს,“ - თამარი, 31 წლის, მედიცინის მუშაკი

„XXI საუკუნის მსოფლიოში, სამწუხაროდ, ისევ აქტიურად გვიწევს ფემიციდის შემთხვევებზე საუბარი. საქართველოში ყოველი მეორე ქალი ძალადობის მსხვერპლია და მათ შორის, უხვადაა ფემიციდის შემთხვევებიც. ახლანდელობაში გადმოტანილი დამახინჯებული ვითომ ქართული ტრადიციები  ხაზს უსვამს მამაკაცის ვითომ უპირატესობას, რაც საკმაოდ ეწინააღმდეგება ნამდვილ ქართულ ტრადიციას. ქართული კულტურა კი შოთას აზროვნებაზე დგას:- „ლეკვი ლომისა სწორია ძუ იყოს თუნდა ხვადია“. საქართველო ღვინის და ტრადიციების ქვეყანაა, მაგრამ დამახინჯებული ტრადიცია ადამიანებს (ამ შემთხვევაში, კაცებს) გონებას უწამლავს და ღვინო   საბოლოოდ ,,არაადამიანური" ქმედებისკენ უბიძგებს. ამასთან, იმ რგოლშიც, სადაც სახელმწიფო დონეზე ევალებათ გენდერული თანასწორობის მიღწევა და ქალთა მიმართ ძალადობის წინააღმდეგ ბრძოლა, თავად ისინია მოკლებული გენდერულ სენსიტიურობას... მეტიც, ბევრი თანამდებობის პირია პატრიარქალური ღირებულებების მატარებელი, რაც იწვევს ქალთა გარკვეული სახის დისკრიმინაციას. მაგალითად, რადგან ქალია  ფიქრობენ, რომ მას არ შეუძლია ფიზიკურ და გონებრივ სამუშაოებზე მუშაობა, რაშიც ნამდვილად ცდებიან. გაახილონ თვალები, მიმოიხედონ ირგვლივ, თუ ისტორიას არ წაიკითხავენ,“ - ნიკა, 18 წლის, ახალგაზრდული საკრებულოს წევრი.

„ქალთა მიმართ ძალადობის სათავეს ცუდ, არასწორ აღზრდაში ვხედავ, რაც ტრავმებს შობს და კომპლექსებს. ჩემი აზრით, სწორედ ეს ხდის კაცს/ადამიანს მოძალადედ. შესაბამისად, ვფიქრობ, გამოსავალი მათ რეაბილიტაციაშია, მათი არასწორი ქცევების გააზრებაში,“ - თეონა, 38 წლის, მხატვარი, ტანსაცმლის დიზაინერი

ექსპერტები:

"ვიდრე არ შევცვლით გენდერულად სტერეოტიპულ დამოკიდებულებებს ქალისა და მამაკაცების მიმართ და არ მოვშლით კაცის დომინანტურ და ქალის დაქვემდებარებულ როლებს; ვიდრე არ მივხვდებით, რომ არ უნდა მივმართოთ გოგონების აღზრდის ისეთ მოდელს, სადაც კითხვის ნიშნის ქვეშ დგას მისი სიძლიერე და თანასწორობა ბიჭებთან; ვიდრე საზოგადოება არ დაგმობს და მძლავრად არ დაუპირისპირდება ქალთა მიმართ ძალადობის ნებისმიერ გამოვლინებას და ფემიციდს; ვიდრე გააგრძელებს გულრილობას და შემწყნარებლობის გამოჩენას მოძალადეების მიმართ და განაგრძობს ძალადობის მიზეზების ქალში ძიებას ... ვიდრე სისტემა არ გამოფხიზლდება და არ დანერგავს ეფექტიან პრევენციულ ზომებს და არ აარიდებს ქალს ძალადობის საფრთხეს... ვიდრე არ დაიწყებს მოძალადეებთან ადრეულ ეტაპზე მუშაობას , სანამ ჯერ კიდევ გვიანი არაა;. ვიდრე ქალს არ გავაძლერებთ ისე, რომ შვილების და საკუთარი მომავლის არ შეეშინდება; ვიდრე და კიდევ ბევრი ვიდრე - ჩვენ მუდამ ამ დანაღმულ ველზე ვივლით, ახალი მსხვერპლის მოლოდინში..." - ეკატერინე გამახარია, ქალთა ფონდი "სოხუმის" თბილისის წარმომადგენლობის ხელმძღვანელი

როგორც წესი, ფემიციდის ჩადენამდე ქალი განიცდის სხვადასხვა სახის ძალადობას, მათ შორის, ფიზიკურ და ფსიქოლოგიურ ძალადობას, ხოლო ფემიციდი ანუ მკვლელობა არის ამ ძალადობრივი კასკადის კულმინაცია. ამიტომ, დროული ჩარევითა და რისკების შეფასებით შესაძლებელია ფემიციდის თავიდან აცილება. აქედან გამომდინარე, მინდა, მივმართო ქალებს, დედებს, ლაპარაკი ყველაზე ძლიერი იარაღია თავის დასაცავად, რა დროსაც აუცილებლად გამოჩნდება ვინმე თქვენს გვერდით, რომელიც მხარს დაგიჭერთ და დაგეხმარებათ,“ - გოგა ხატიაშვილი, ექსპერტი, დემოკრატიისა და მმართველობის ცენტრი, ადამიანის უფლებათა დაცვის პროგრამების მენეჯერი.

„ფემიციდის გამომწვევი მიზეზები კომპლექსური და მულტი-ფაქტორულია. ეს არის ერთდროულად სოციალური, კულტურული, პოლიტიკური, ეკონომიკური გამოწვევა და არასდროს უნდა დაგვავიწყდეს, რომ მხოლოდ ერთი რგოლის ამუშავება, თუნდაც ძალიან კარგად, ვერ აღმოფხვრის ფემიციდს, თუ დანარჩენი რგოლი სუსტია. უპირატესად, მნიშვნელოვანია, ბრძოლის დაწყება დრომოჭმულ, პატრიარქალურ შეხედულებებთან, რომლებიც ჯერ კიდევ დიდ გავლენას ახდენენ ჩვენი საზოგადოების ღირებულებებზე, ჩვენს პირად ურთიერთობებზე, რაც მნიშვნელოვანწილად უსაზღვრავს ქალებს, თუ როგორ იცხოვრონ. ეს გავლენას ახდენს ბიჭებისა და გოგოების აღზრდაზე და საზიანო გენდერული სტერეოტიპების ბავშვობიდანვე დასწავლაზე, რაც საბოლოოდ გამოიხატება პარტნიორი ქალების ან ოჯახის წევრი ქალების მიმართ ძალადობრივი ქმედების დემონტრირებით. ამასთან, ჩვენი საგანმანათლებლო სივრცეც ჯერ კიდევ სავსეა ისეთი პროგრამებით, რომლებიც ცალსახად აიდეალიზებენ მამრობით სქესს და ახდენენ კაცების დომინირების რომანტიზაციას, მათ ჰეროიზაციას, რაც მთლიანობაში ქმნის მენტალიტეტს. ეს კი საბოლოოდ გავლენას ახდენს მოსამართლეზე, გამომძიებელზე, პროკურორზე და ნებისმიერ ადამიანზე. ალბათ არც იმის თქმას უნდა მოვერიდოთ, რომ ქვეყანაში გამეფებულია ისეთი რელიგიური სწავლება, რომლის დროსაც მაღალი სასულიერო წოდების პირები არ ერიდებიან, ქალების დადანაშაულებას რიგ გლობალურ თუ ლოკალურ ტრაგედიებში. ამბიონიდან ხშირად ისმის ქალების მორჩიელბისკენ მოწოდებები, რაც ასაზრდოვებს მიზოგინიას მორწმუნე საზოგადოებაში. აქვე აღვნიშნავ მედიის ფაქტორსაც საქართველოში, რომელიც არ გამოირჩევა სენსიტიური მიდგომებით და კიდევ უფრო ამძიმებს სურათს თავიანთი გაშუქების ფორმით. ბოლოდროინდელ ტენდენციებით იკვეთება, ფემიციდის განმეორების ფაქტები და ის თუ რამდენად გადამდები ეფექტი აქვს მას. ამიტომ ძალიან მნიშვნელოვანია საქართველოში მოქმედმა მედიებმა თავინთი წილი პასუხისმგებლობა გაიაზრონ და ძალიან პრფესიონალურად, ეთიკურად მიუდგნენ ფემიციდის გაშუქების საკითხს. ამგვარად, ყველა რგოლს მართებს გამართული ფუნქციონირება, ფემიციდის საგანგაშოდ მაღალი სტატისტიკის აღმოსაფხვრელად," - ნინო ბაისონაშვილი, უფლებადამცველი, ქალთა ორგანიზაცია ფემინას დამფუძნებელი

საქართველოში არსებული ყველა უფასო სერვისისა და გაძლიერების პროგრამების პოვნა შეგიძლიათ ქალთა ფონდი “სოხუმის“ მიერ შექმნილ ვებგვერდზე „ძალადობის სხმვერპლთა სერვისების ციფრული რესურსცენტი. იპოვე შენთვის საჭირო და სასარგებლო ინფორმაცია ერთ სივრცეში და გაავრცელე -  https://sosfsokhumi.ge/

მასალა მოამზადა: ლინდა ჩიხლაძემ

R. 

შეიძლება დაინტერესდეთ

,,მოგვეწონებოდა, ასე დაუკითხავად ჩვენს ფოტოებს, რომ აფრიალებდნენ ტრაგედიის ხაზგასასმელად?''

,,მოგვეწონებოდა, ასე დაუკითხავად ჩვენს ფოტოებს, რომ აფრიალებდნენ ტრაგედიის ხაზგასასმელად?''
ფსიქოლოგი ჯანა ჯავახიშვილი ბათუმის ტრაგედიის შესახებ წერს. პოსტში, ფსიქოლოგი რამდენიმე სხვადასხვა საკითხს განიხილავს:

,,მეგობრებო, ბევრი პოსტი შემომხვდა დღეს ამ სივრცეში, რომელიც ამბობს, რომ ფსიქოლოგები უკვე ამ ეტაპზე უნდა ეხმარებოდნენ ბათუმის ტრაგედიაში დაზარალებულ ადამიანებს. რომ არ მოხდეს მცდარი შეხედულებების გავრცელება, მინდა ამაზე კომენტარი გავაკეთო: უბედური შემთხვევისა თუ კატასტროფების დროს რეაგირების მიდგომები უნდა ეყრდნობოდეს სამეცნიერო მტკიცებულებას იმის თაობაზე, რა არის ეფექტური და რა ეხმარება ადამიანებს გაუმკლავდნენ უბედურებას, და რა არ ეხმარება და პირიქით, აზიანებს.

მტკიცებულება გვიჩევენებს, რომ ძალიან მნიშვნელოვანია, ვაცალოთ ადამიანებს, რომლებმაც პოტენციურად მატრავმირებელი გამოცდილება მიიღეს, რომ თავისი ბუნებრივი გამკლავების რესურსები ჩართონ.

პოტენციურად მატრავმირებელ გამოცდილებას ექვემდებარება მსოფლიოს მოსახლეობის დაახლოებით 85%, მაგრამ პოსტტრავმული სტრესული აშლილობა უვითარდება მსოფლიო მოსახლეობის საშუალოდ დაახლოებით 3%-ს (ცოტა მეტს), ხოლო მათგან, ვინც დაექვემდებარა მატრავმირებელ გამოცდილებას - საშუალოდ დაახლოებით 6%-ს.

აქვთ სტრესმედეგობა (ინგლისურად resilience) ადამიანებს, ოჯახებს, სამეზობლოს. და უნდა ვაცალოთ, რომ ეს ბუნებრივი დაძლევის მექანიზმები ჩაირთოს და ამუშავდეს, აქ არ შეიძლება "მკურნალობა" დავუწყოთ, აქ არ შეიძლება ფსიქოლოგიზაცია, ფსიქიატრიზაცია, ფსიქოთერაპიზაცია, "დამამშვიდებელი წამლების მიცემა".

სხვა არის, თუ ადამიანი ისეა გამოსული წყობიდან, რომ თავს ვეღარ უვლის, ყოველდღიურ მოვალეობებს ვეღარ ასრულებს - ამ შემთხვევაში მწვავე სტრესულ რეაქციებთან გვაქვს საქმე და საჭიროა პროფესიული დახმარება. სხვა შემთხვევაში - უნდა ვაცალოთ.

უნდა ვენდოთ ადამიანის და მისი უახლოესი გარემოცვის დაძლევის რესურსებს, მათ ჩვეულ გამკლავების სტრატეგიებს (იქნება ეს რელიგიურ რწმენაზე დაფუძნებული თუ სხვა სტრატეგიები) - ეკოლოგიურები უნდა ვიყოთ ჩვენს მიდგომებში, ამ სიტყვის ფართო გაგებით. უნდა ვაცალოთ.

ტრავმული გამოცდილებიდან ერთი თვის მანძილზე ბუნებრივია, რომ ადამიანებს ჰქონდეთ სიმპტომები - განმეორებადი არაკონტორლირებადი მოგონებები, სიზმრები გადატანილ ტრავმულ გამოცდილებაზე, ძილის დარღევები, აწეული შფოთვა და გაღიზიანებადობა, ადვილად შეკრთომა მოულოდნელ ხმაურზე, თავის არიდება ტრავმულ გამოცდილებასთან დაკავშირებული სიტუაციების, შესაძლოა ემოციების ერთგვარი დაქვეითებაც ("ანესთეზია"), შესაძლოა დაწეული გუნება-განწყობილება, ბრალეულობის განცდა (მაგ., ე.წ. გადარჩენილის ბრალეულობის განცდა" - რომელიც ირაციონალურია - ადამიანის ბრალი არ არის რომ ის გადარჩა როცა სხვა ადამიანი დაიღუპა, მაგრამ მას შესაძლოა აწუხებდეს ეს აზრი). და ასე შემდეგ. ამგვარი სიმპტომების გაჩენა ტრავმული გამოცდილების მიღების მერე - ბუნებრივი რეაქციებია იმ არანორმალურ გარემოებებზე, რაც ადამიანმა გამოიარა, მაგრამ - მხოლოდ ერთი თვის მანძილზე - თუ სიმპტომები არ განილევა პირველი თვის ბოლოსთვის ეს შესაძლოა პოსტტრავმული სტრესული აშლილობის განვითარებაზე მიგვითითებდეს. მაგრამ ერთი თვის მანძილზე სიმპტომების არსებობა - ბუნებრივია და ამ სიმტპომების დახმარებით ადამიანი უმკლავდება ტრავმულ გამოცდილებას, "ინელებს" მას. აქ არ უნდა ჩავერიოთ "მკურნალობით" და არ უნდა შევუშალოთ ხელი ბუნებრივ გამკლავებას.

ამავე დროს, ტრავმული გამოცდილების მიღებიდან ერთი თვის მანძილზე უაღრესად მნიშნელოვანია ე.წ. "ფხიზელი დაკვირვება" - იმისა, მცირდება თუ არა სიმპტომების ინტენსივობა და სიხშირე ერთი თვის მანძილზე. თუ მცირდება - ესე იგი, მუშაობს ადამიანის ბუნებრივი დაძლევის, გამკლავების რესურსები (ადამიანისა და მისი სოციალური გარემოცვისა). თუ პირიქით, იზრდება სიმპტომების სიხშირე და ინტენსივობა და მდგომარეობა უარესდება - აი აქ საჭიროა პროფესიული დახმარება. მაგრამ ამას ვერ ვიტყვით დღეს. ამას უნდა ფხიზელი დაკვირვება. და თუ ადამიანს ესაჭიროება დახმარება - აქაც არსებობს მტკიცებულებითი მეთოდები. ბათუმში არის ძალიან კარგი სერვისი, კლუბი სინერგია, რომელიც მომზადებულია ამ საკითხებში და მობილიზებულია და გაუწევს დახმარებას იმ ადამიანებს, ვისაც დასჭირდება დახმარება.

ამავე დროს, ამ ტრაგედიაში არიან განსაკუთრებით დაზარალებული ადამიანები, ისინი, ვისაც ოჯახის წევრები დაეღუპა. და მათ ამ ეტაპზე განსაკუთრებული მზრუნველობა ესაჭიროებათ ყველა ჩვენგანის მხრიდან. განსაკუთრებული თანადგომა. ქედის მოხრა მათი ტკივილის წინაშე. მაგრამ არა "მკურნალობა" (თუ ეს არ არის მწვავე მდგომარეობა, რომელიც ზევით აღვწერე). მათაც უნდა ვაცალოთ, რომ მათ და მათი უახლოესი გარემოცვის გამკლავების რესურსებს არ შევუშალოთ ხელი ზედმეტი ჩარევით ამ ეტაპზე. აქ ყველაზე მნიშვნელოვანი ის არის, რომ ეს რამდენიმე დღე რომ გაივლის, არ მივატოვოთ ეს ადამიანები.

ამ წუთში მეცნიერებაში კარგად ცნობილი ფენომენია გაცოცხლებული ჩვენს საზოგადოებაში, რომელსაც "თაფლობის თვეს" უწოდებენ ფსიქოტრავმატოლოგიაში - როდესაც ყველა ვისაც ამა თუ იმ კუთხით შეეხო ტრაგედია, ყურადღების ცენტრშია და საზოგადოება მათ თანადგომასა უცხადებს და დახმარებას ცდილობს. მაგრამ ყველაზე მნიშნელოვანი ეტაპი დადგება "ხვალ" (და ეს ხვალ შეიძლება იყოს რამდენიმე დღე, კვირა ან თვე, ან, გნებავთ - წელიწადი - როდესაც საზოგადოება ყურადღებას უკვე სხვა მოვლენებზე გადაიტანს. აი ამ დროს ეს ადამიანები არ უნდა დარჩნენ მარტო. "ომი დამთავრდა, მშვიდობის გეშნოდეთ" = ამაზეც არის ნათქვამი. ამ ტრაგედიიდან რამდენიმე თვის მერე, ერთი წლის მერე, რამდენიმე წლის მერე - ეს ადამიანები არ უნდა დარჩნენ მარტო, როგორც ეს, მაგალითად, 2015 წლის წყალდიდობის შედეგად დაზარალებული ოჯახების შემთხვევაში მოხდა, რომელთაც სახელმწიფო არაფრით დაეხმარა.

აქვე მინდა ვთქვა, რომ ფსიქოლოგებისგან განსხვავებით, რომლებიც ამ ეტაპზე არ არიან დახმარების პირველი რგოლი, განსხვავდება ჟურნალისტების პროფესიული როლი და მისია - პასუხსიმგებლიანი ჟურნალისტი, ტრავმის მიმართ მგრძნობიარე და კომპეტენტური, თუ იცის როგორ ეურთიერთოს ადამიანს, რომელსაც უბედურება დაატყდა თავს - უნდა მივიდეს და დაელაპარაკოს ადამიანს, მაგრამ, მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ადამიანს აქვს ამისი სურვილი. ჟურნალისტმა უნდა გააშუქოს მოვლენები, ასეთია ჟურნალისტის პროფესია, და ის არ იმსახურებს საზოგადოების მხრიდან გაკიცხვას იმის გამო, რომ ასრულებს თავის პროფესიულ მოვალეობას. ოღონდ, კიდევ უნდა გავიმეორო - ეს უნდა იყოს პასუხისმგებლიანი და არა სენსაციის მაძიებელი ჟურნალისტი და მედია.

და კიდევ ერთი რამ: დღეს, როცა მედია ყველა ჩვენ გავხდით, სოციალური ქსელების საშუალებით, ჩვენც უნდა დავაყენოთ თავი ამ ადამიანების ადგილზე და ვკითხოთ ჩვენს თავს - მოგვეწონებოდა ასე დაუკითხავად ჩვენს ფოტოებს რომ აფრიალებდნენ ტრაგედიის ხაზგასასმელად? ალბათ არა. იქნებ ამაზე თავი შევიკავოთ, იმიტომ რომ, სოციალური ქსელების საშუალებით, ახლა ყველა გარკვეულწილად "ჟურლანილსტები" ვართ, და იქნებ ფოტოების გარეშე გამოვხატოთ ჩვენი კოლექტიური გლოვა.

კიდევ მინდა შევეხო იმას, რომ თურმე 11 ოქტომბერი გამოცხადებულა ხელისუფლების მხრიდან ოფიციალურ "გლოვის დღედ". ხოდა არ მიმაჩნია ეს სწორი. გლოვობს დღეს მთელი საქართველო და ასე აწონილ-ფორმალურად არ შეიძლება ამ ვითარებაში გლოვის "გამოცხადება". გუშინდლიდან მოყოლებული უკვე გლოვის დღეები აქვს საქართველოს და ამის არა გამოცხადება, არამედ უბრალოდ კონსტანტაციაა საჭირო და შესაბამისი მოქმედება ხელისუფლების მხრიდან.

როგორ უნდა დავძლიოთ კოლექტიურ დონეზე ეს უბედურება? იმით, რომ პრობლემებს თვალი არ დავუხუჭოთ და ორი მუშა არ ჩავთვალოთ დამნაშავედ ამ სისტემურ პრობლემაში, რასაც უსისტემო მშენებლობები, მიშენებები და საავარიო სახლების იგნორირება ჰქვია. ამ გლოვას მხოლოდ იმ შემთხვევაში გავუმკლავდებით ღირსეულად, თუ ვითარების გამოსწორებაზე ვიმუშავებთ და არა განტევების ვაცის ძიებაზე, და თუ შევამცირებთ მომავალში ასეთი უბედურების განმეორების რისკს. და აქ ალბათ უნდა დაისვას შეკითხვა: რა ვისწავლეთ 2015 წლის წყალდიდობიდან? გამოვასწორეთ რამე? თუ ისევ გასცემენ ვერეს ხეობაში მშენებლობების ნებართვებს? რა შეიცვლება ბათუმის ტრაგედიის მერე? კიდევ ორი მუშის, ღატაკისა და უქონელის, ოჯახები გაუბედურდება, სავარაუდოდ. პასუხისმგებელი "ჩინოვნიკები" კი 11-ში "ოფიციალურ გლოვის დღეს" იგლოვებენ, ნორმირებულად,'' - აღნიშნავს ჯანა ჯავახიშვილი. 
წაიკითხეთ სრულად