Baby Bag

ტეხასში დააკავეს მასწავლებელი, რომელიც სკოლაში ცეცხლსასროლი იარაღით მივიდა

ტეხასში დააკავეს მასწავლებელი, რომელიც სკოლაში ცეცხლსასროლი იარაღით მივიდა

ტეხასში 62 წლის მასწავლებელი დააკავეს, რომელიც სკოლაში ცეცხლსასროლი იარაღით მივიდა. ის თანამშრომლებისადმი ნეგატიურ განწყობას ღიად გამოხატავდა და მათი მისამართით მუქარის შემცველ განცხადებებს აკეთებდა. მარკ ალან დევისი ტეხასის ერთ-ერთ ლუთერანულ სკოლაში სოციალურ თეორიებსა და თეოლოგიას ასწავლიდა. პოლიციამ მასწავლებელი იარაღის აკრძალულ ადგილას გამოყენების გამო დააკავა. სკოლაში იარაღის შეტანა კანონდარღვევაა. მარკ ალან დევისს ბრალი ორი დანაშაულის: სკოლის ტერიტორიაზე იარაღის შეტანის და მუქარის შემცველი განცხადებების გაკეთების გამო წაუყენეს. მასწავლებელს გირაოს სახით 50 500 $-ის გადახდა მოუწევს.

ერთ-ერთმა პედაგოგმა სკოლის უსაფრთხოების სამსახურს მასწავლებლის უკანონო ქმედების შესახებ აცნობა. მან აღნიშნა, რომ დევისი სკოლაში უჩვეულოდ გაღიზიანებული და გაბრაზებული მოვიდა. მასწავლებლის თქმით, ის სკოლის დირექტორისადმი უკმაყოფილებას ღიად გამოხატავდა. დევისი აღნიშნავდა, რომ დირექტორმა ერთ-ერთ სკოლას წერილი მისწერა, რომელშიც მასწავლებელს ნეგატიურად აფასებდა. გაბრაზებული პედაგოგის თქმით, მას აგრესიული ქმედებისკენ სწორედ დირექტორმა უბიძგა.

დევისი სკოლის ბეისბოლის მწვრთნელის მიმართაც აგრესიული იყო. მისი თქმით, მწვრთნელი მისდამი დისკრიმინაციულ დამოკიდებულებას ხშირად ავლენდა, რის გამოც მას სკოლის სპორტულ ცხოვრებაში ჩართვის საშუალება არ ეძლეოდა.

დევისმა სკოლის ერთ-ერთ პედაგოგს გაანდო, რომ შაშხანის შეძენას გეგმავდა. მან მასწავლებელს ისიც უთხრა, რომ სკოლაში ცეცხლსასროლი იარაღით იყო მოსული. დევისის თქმით, მას იარაღი ერთ-ერთ საკლასო ოთახში ჰქონდა გადამალული. დევისი იმასაც აღნიშნავდა, რომ მედიკამენტების მიღება დაიწყო. მან არაერთხელ გაიმეორა, რომ თანამშრომელთა მხრიდან დისკრიმინაციის მსხვერპლი იყო.

პედაგოგმა, რომელსაც დევისი გულახდილად გაესაუბრა, სკოლის უსაფრთხოების სამსახურს მიაკითხა. დაცვის ერთ-ერთმა წევრმა ცეცხლსასროლი იარაღი დევისის პორტფელში აღმოაჩინა.

სკოლის ადმინისტრაციამ მასწავლებელს იარაღი ჩამოართვა და მას სასწავლებლის ტერიტორიის დაუყოვნებლივ დატოვებისკენ მოუწოდა. დევისმა იარაღის სკოლაში მიტანის მთავარ მოტივად მოსწავლეების უსაფრთხოებაზე ზრუნვა დაასახელა. სკოლის უსაფრთხოების სამსახურმა დევისის იარაღი პოლიციას გადასცა. მოგვიანებით მასწავლებელი დააკავეს.

მარკ ალან დევისს იარაღის ტარების უფლება ჰქონდა, თუმცა მისი სკოლაში მიტანა არ შეეძლო, რადგან სასწავლო დაწესებულებაში ცეცხლსასროლი იარაღის შეტანა უკანონო ქმედებად ითვლება.

„აღნიშნული ტიპის ქმედებებები ტეხასის კანონმდებლობას ღიად უპირისპირდება. ჩვენ მსგავს ინციდენტებს ყოველთვის სიფრთხილით ვეკიდებით, რადგან ეს სერიოზული შემთხვევაა. ჩვენი ლუთერანული სკოლისთვის მოსწავლეების, მასწავლებლების და თანამშრომლების უსაფრთხოება ყველაფერზე მაღლა დგას,“ - ნათქვამია სკოლის წარმომადგენელთა განცხადებაში.

დევისმა, რომელიც სასამართლოს წინაშე უკვე წარსდგა, სასამართლოს მიერ დანიშნული ადვოკატის დახმარება მოითხოვა. სასამართლოს გადაწყვეტილებით, მასწავლებელს იარაღის ტარების უფლება დროებით შეუჩერდა და ლუთერანულ სკოლასთან მიახლოება აეკრძალა. დევისის ადვოკატმა მისი დაცვის ქვეშ მყოფისთვის 2 500$ გირაოს დაკისრება მოითხოვა სისხლის სამართლის დანაშაულისთვის, ხოლო 500 $-ის სკოლის კანონმდებლობის დარღვევისთვის. ადვოკატის მტკიცებით, დევისს აღნიშნულ შემთხვევამდე დანაშაული არასდროს ჩაუდენია და მას კრიმინალური მიდრეკილებები არ აქვს. სასამართლომ ადვოკატის მოთხოვნა არ დააკმაყოფილა.

„სასწავლო დაწესებულებაში იარაღის შეტანა დაუშვებელია. არ აქვს მნიშვნელობა, რისთვის იყენებს ესა თუ ის ადამიანი ამ იარაღს. მოსწავლეთა და თანამშრომელთა სიცოცხლეს საფრთხე ემუქრება. გადახედეთ ჩვენს წარსულ გამოცდილებას. მასობრივ სროლებში მონაწილე ადამიანები, რომლებმაც ბავშვები დახოცეს, კრიმინალური წარსულის მქონე მოქალაქეები არ ყოფილან. მათ რომ რაიმე სახის დანაშაული თავდასხმების მოწყობამდე ჩაედინათ, ცხადია, ისინი ვეღარ შეძლებდნენ მსგავსი მასშტაბის დანაშაულის ჩადენას, რადგან პოლიცია მათ იარაღის ტარების უფლებას აღარ მისცემდა,“ - ნათქვამია სასამართლოს წარმომადგენლის ოფიციალურ განცხადებაში.

ლუთერანულ სკოლაში მომხდარ ინციდენტამდე ერთი კვირით ადრე ტეხასის ერთ-ერთ საშუალო სკოლაში მოსწავლეს გულ-მკერდის არეში ესროლეს, რის შედეგადაც ის გარდაიცვალა. სასამართლოს გადაწყვეტილებით, სეზარ კორტესი ერთ-ერთმა 16 წლის მოსწავლემ უნებლიე გასროლის შედეგად მოკლა, რის გამოც ის წინასწარი განზრახვის გარეშე მკვლელობის მუხლით გაასამართლეს.
მომზადებულია houstonchronicle.com-ის მიხედვით

თარგმნა ია ნაროუშვილმა

შეიძლება დაინტერესდეთ

„პირველივე კლასიდან მშობელი ცდილობს, ბავშვს არ ჰქონდეს თავისუფალი დრო - ეს არის ბავშვზე ძალადობა“

„პირველივე კლასიდან მშობელი ცდილობს, ბავშვს არ ჰქონდეს თავისუფალი დრო - ეს არის ბავშვზე ძალადობა“
„არავინ იფიქროს, რომ მშობლებს რამეს ვაბრალებ. მშობლები დღეს არიან ძალიან რთულ მდგომარეობაში. რადგან ისინი ძალიან ბევრს მუშაობენ იმისთვის, რომ თავიანთ შვილებს უზრუნველი მომავალი შეუქმნან, მისცენ განათლება, ასწავლონ იმისთვის, რომ ისინი იყვნენ ძლიერები, პირველები, კარიერა გაიკეთონ და ა.შ. ასე ფიქრობს ყველა მშობელი, ამისთვის კი არაფერს არ იშურებს და მერე ძალიან უკვირს, როცა უკუღმა გამოდის. ეს არ არის სწორი ფიქრი. ჩვენ რა გვგონია? - ჩვენი შვილი პირველი იქნება? და საერთოდ, რა არის განათლება? ჩვენ ხომ ესეც არ ვიცით წესიერად. 

ჩვენ რა გვგონია?  - თუ ფიზიკას, ქიმიას, მათემატიკას რომ ისწავლის კერძო სკოლაში, სადაც 5000 ევროს ვიხდი და ამიტომ უნდა იმეცადინოს კარგად, რადგან მე ინვესტიციას ვდებ ამაში. პირველივე კლასიდან ვცდილობთ, რომ დრო არ დავუტოვოთ თავისუფალი, რადგან თავისუფალი დრო „კრიმინალია“ ჩვენი შვილებისთვის. მას არ უნდა ჰქონდეს თავისუფალი დრო, არ უნდა დაუშვას შეცდომები, რადგან ესეც „კრიმინალია“. ყველაფერი იწყება აქედან. ეს არის ძალადობა ბავშვზე. ჩვენი ფსიქოლოგია ისეა მოწყობოლი, ან უნდა მოკვდე, ან ადაპტაცია უნდა განიცადო. დაწყებით კლასს რომ გაივლის ბავშვი, უკვე აღარაფერი აღარ აინტერესებს და აღარაფერი აღარ უნდა საერთოდ. მერე ჩივის მშობელი, რომ შვილს არ აინტერესებს არაფერი. 

როგორ ექნება ინტერესი, როცა პირველ კლასში დაგყავდა ინგლისურზე, ფრანგულზე, საფრანგეთის ისტორიაზე, ცეკვაზე, ცურვაზე და ა.შ. სად შეუძლია პირველკლასელს ამდენი სიარული? თავისულაფი დრო არ უნდა დაუტოვო იმიტომ, რომ შენ არ გაქვს თავისუფალი დრო. 

და როცა შენ არა გაქვს თავისუფალი დრო, შენ მიყვები ცხოვრების ნაკადს, გარბიხარ და შენი შვილიც მორბის შენთან ერთად. არასოდეს არ დაფიქრდები და არ იტყვი რა არის შენი საზრისი და შენი ცხოვრება. მე ლაპარაკი მაქვს მშობელზე. მშობელს ვეკითხები - თქვენ რას გრძნობთ? მიყურებენ როგორც უცნაურ ადამიანს. რას ნიშნავს, რას ვგრძნობ? რას ფიქრობ, რომ მკითხო, მესმისო. რას ფიქრობს შეიძლება იცის, რას გრძნობს, სხეული რას ეუბნება, არ იცის.

როცა მშობელს არ აქვს რეგულირებული ემოცია, შვილსაც არ ექნება რეგულირებული ემოცია. ჩვენ ასეთი ტემპერამენტის მქონე ადამიანებს, საკმაოდ ფიცხი სახიათის მქონე ადამიანებს ემოცია ამოღებული გვაქვს ყველანაირი ცნობიერებიდან. ეს არის დამღუპველი.

დღეს დასავლეთში ყველაზე დიდი ძალისხმევა იხარჯება, რომ ბავშვებს ასწავლონ ემოციური რეგულაცია. ჯერ ეს თვითონ უნდა ისწავლოს მშობელმა და შემდეგ ბავშვს ასწავლოს. 

რას ნიშნავს ემოციური რეგულაცია? - ეს არის სხვისი ემოციის გაგება, თავისი ემოციის გაგება და სიბრაზის მართვა. ჩვენმა საზოგადოებამ სიბრაზის მართვა არ იცის და მოვედით ბულინგამდე. მე რომ გავბრაზდები სხვაზე, თუ ვიპოვი ჩემზე სუსტ ადამიანს, ავდგები და და იმას დავჩაგრავ. 

სარკეში ჩავიხედოთ, ჩვენს სახეს შევხედოთ, რა ტონით ვლაპარაკობთ, როგორ ვესაუბრებით სხვა ადამიანს. 

ჩვენი საზოგადობა იცით როგორია? - ყველას საფრთხის განცდა აქვს. საზოგადოებას, რომელსაც მაღალი შფოთვა აქვს, მას არაფერს არ უპირებს, მაგრამ ის უკვე დგას „ბოქსიორის“ პოზაში. ყველა ასეა. სანამ ურთიერთობის თანამშრომლური მოთხოვნილება არ გაჩნდება და სანამ ერთმანეთს წაგება-მოგების ენით ვესაუბრებით, მე ვერაფერს ვერ ვურჩევ მშობლებს და მასწავლებლებს. ძალიან ვწუხვარ. 

ვურჩევ ერთს - ჯერ ჩვენ უნდა ჩავიხედოთ საკუთარ გრძნობებში და ვისწავლოთ ჩვენი სიბრაზის მართვა.

სხვათაშორის დღეს უკვე ამერიკულ და ბრიტანულ სკოლებში მისაღწევ მიზნად არის შეტანილი ემოციური რეგულაცია. აღმოჩნდა, რომ ცოდნის მიღებისთვისაც ეს არის მთავარი, კარიერის გაკეთბისთვისაც და ზოგადად, ცხოვრებისთვისაც. ისინი ჩვენზე უარეს მდგომარეობაში იყვნენ ამ თვალსაზრისით, ეს აღიარეს, დაინახეს. სახელმწიფო კერძო ორგანიზაციებთან, მშობლებთან, მასწავლებლებთან ერთად მუშაობს იმაზე, რომ ეს გადალახონ.მითუმეტეს  ჩვენი ქვეყანა არ არის დიდი ქვეყანა და ამის მოგვარება არ არის ძნელი. მთავარია იყოს ნება ყველა მხარის. მთავარია ჯერ უფროსებმა ვისწავლოთ ეს თანამშრომლობა და მაგალითი მივცეთ ბავშვებს. პედაგოგიკა მაგალითია. 

თბილისის იმ სკოლაში, სადაც არც თუ ისე დიდი ხნის წინ მოხდა უბედურება, ერთი კვირით ადრე იყო კვირეული სახელწოდებით „არა ბულინგს, არა ძალადობას“. ეს იმას ნიშნვს, რომ ლოზუნგი რჩება ლოზუნგად....

ეს ყველაფერი არის ფასადი. საბოლოო ჯამში ფასადის მიღმა ყველა ადამიანი არის უბედური და გარშემო რასაც ვუყურებ, ცხოვრება არავის არ უხარია. რატომ არ შეიძლება გვიხაროდეს ცხოვრება? ჩვენ ძალიან ვართ მატერიაზე მიწებებული. ეს საწყალი მშობელი 24 საათი რომ მუშაობს, რათა თავისი შვილი უზრუნველყოს, მაშინ რა არის ბედნიერება.

ჩემმა ნაცნობმა უცხოელმა პროფესორმა, მეორე პროფესორს უთხრა, რა წარმატებული ახალგაზრდები გყოლიათ საქართველოში, საკუთარ მანქანებში რომ სხედანო. ქართველი პროფესორი ვერ მიხვდა, რას ნიშნავს წარმატებული. უცხოელმა პროფესორმა იგულისხმა, რომ ამ ახალგაზრდამ თავად შეიძინა ეს ავტომობილი. როცა გაიგო, რომ მშობლები ყიდულობენ მანქანებს, კაცი იყო გაოგნებული. ასეთი რამე დაუშვებელია. შენ ყიდულობ მანქანას შენი შვილისთვის იმიტომ, რომ შემდეგ ის შენი „მონა“ იყოს და რაც გინდა ის გააკეთო, გარიგება გაქვს მასთან. შეიძლება ახლა ძალიან ცუდ რაღაცას ვლაპარაკობ... ვერ აცნობიერებს ამას მშობელი. უნდა, რომ ეს გაუკეთოს შვილს, მაგრამ ისიც უნდა, რომ შვილი მისი უფლებებით ცხოვრობდეს. ამიტომ მშობელსაც არ უხარია ცხოვრება და ბავშვსაც არ უხარია ცხოვრება. არავის არ უხარია. ასეთ დეპრესულ საზოგადოებაში, იქნება აგრესია, აბა არ იქნება?“
ნეიროფსიქოლოგი თამარ გაგოშიძე 

წაიკითხეთ სრულად