Baby Bag

სოციალურ ქსელებში ქალები უფრო აგრესიულები არიან, ვიდრე კაცები

სოციალურ ქსელებში ქალები უფრო აგრესიულები არიან, ვიდრე კაცები

სოციალურ ქსელებში აგრესიული და უხეში კომენტარები ყველას გვინახავს. ინტერნეტი ადამიანებზე ალკოჰოლივით ზემოქმედებს. სოციალურ ქსელებში ისინი ბევრად გამბედავები არიან, ვიდრე რეალურ ცხოვრებაში. თანამედროვე ადამიანებს ისეთი განცდა აქვთ, თითქოს ძალიან მნიშვნელოვანი რამ დაკარგეს: სხვა ადამიანებთან ურთიერთობისა და საუბრის შესაძლებლობა. ინტერნეტი მათ შესაძლებლობას აძლევს ეს დანაკლისი შეივსონ. ონლაინ სივრცეში ერთმანეთთან საუბარი რეალურ ურთიერთობებს ანაცვლებს.

ინტერნეტში საუბრები გაცილებით უფრო აგრესიულ ფორმას იღებს, ვიდრე ეს რეალურ ცხოვრებაში ხდება. ადამიანები ერთმანეთს გულწრფელად ეუბნებიან ისეთ სიტყვებს, რომლებსაც პირისპირ საუბრისას არასდროს ეტყოდნენ. მეგობრებიც კი, რომლებსაც ერთმანეთის ძალიან კარგად ესმით, ინტერნეტით კავშირის დამყარებისას ურთიერთგაგებას მარტივად კარგავენ.

სოციალურ ქსელებში აგრესიული კომენტარების დაწერა და დაპირისპირების გამოწვევა უკვე ჩვეულ მოვლენად იქცა. კვლევებით დგინდება, რომ ამ მხრივ ქალები გაცილებით აგრესიულები არიან, ვიდრე მამაკაცები. ყოველი ხუთი ნეგატიური პოსტიდან და კომენტარიდან ოთხი ქალბატონებს ეკუთვნით.

უკანასკნელი წლების განმავლობაში, ინტერნეტსივრცე საშიში სუბკულტურის შემოქმედად იქცა. ადამიანები მონდომებით ცდილობენ ერთმანეთს გული ატკინონ. ისინი არ ფიქრდებიან, რას წერენ და ხშირად არც იციან, რისი თქმა სურთ, როდესაც სხვა ადამიანებთან კომუნიკაციისთვის ინტერნეტს იყენებენ.

სოციალურ ქსელებში შექმნილ ჯგუფებშიც ქალბატონები აქტიურობენ. თუმცა ისინი მხოლოდ ნეგატიური კომენტარების წერით ნამდვილად არ არიან დაკავებულნი. ქალბატონები სოციალური ქსელის დახმარებით რეკომენდაციას უწევენ სხვადასხვა რესტორანს, სილამაზის სალონს, კაფეს და ა.შ. ისინი სიამოვნებით იღებენ რჩევებს თავის მოვლის, ბავშვის აღზრდის ან სხვა მათთვის მნიშვნელოვან საკითხებზე.

სოციალურ ქსელებში ჯგუფებს ადამიანები ხშირად საქველმოქმედო მიზნითაც ქმნიან. ისინი ღარიბებს და მოხუცებს ეხმარებიან, მათ საკვებით, ძველი ავეჯითა და ტანსაცმლით ამარაგებენ. თუმცა მსგავს ჯგუფებშიც კი ზოგჯერ ადამიანები უხეშობითა და აგრესიით გამოირჩევიან. შესაძლოა, დედა, რომელიც ბავშვის აღზრდის მეთოდებთან დაკავშირებით რჩევის მიღებას ცდილობს, სასტიკად და დაუნდობლად გააკრიტიკონ. ხშირად ერთ კონკრეტულ პოსტს ათასობით კომენტარი აქვს და მათი უმრავლესობა ნეგატიურ ხასიათს ატარებს.

გამუდმებით სხვების გულისტკენაზე ორიენტირებული ადამიანები რეალურ ცხოვრებაშიც არსებობენ. ისინი სულ იმის ცდაში არიან, რომ სხვებს განწყობა გაუფუჭონ. სოციალური ქსელების შემქმნელები ცდილობენ მათი მომხმარებლების ემოციებს და განცდებს გაუფრთხილდნენ, თუმცა ნეგატიური კომენტარების ავტორების სიმრავლე ყოველდღიურად იზრდება.

სოციალური ქსელების პრობლემა იმაშია, რომ ადამიანებს მათი დახმარებით აგრესიის გამოხატვა უმარტივდებათ. ამისთვის მხოლოდ ერთი კომენტარის დაწერაც საკმარისია. ნეგატიური კომენტარების უპასუხოდ დატოვება ადამიანების უმრავლესობას ძალიან უჭირს, რაც აგრესიას კიდევ უფრო აძლიერებს. არსებული მდგომარეობიდან გამოსავლის პოვნა საკმაოდ რთულია. თუმცა თუ ყველანი პოზიტიური პოსტების შექმნაზე ვიქნებით ორიენტირებულები და ნეგატიურ ინფორმაციას უყურადღებოდ დავტოვებთ, აგრესიის დამარცხება უფრო გაგვიმარტივდება.

მომზადებულია ​bbc.com - ის მიხედვით

თარგმნა ია ნაროუშვილმა

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, დედებისთვის შექმნა ახალი სივრცე. მოიწონეთ გვერდი მცოდნე დედები

შეიძლება დაინტერესდეთ

,,ღამე არ მეძინა ტკივილისგან, გაუსაძლისია...'' - ჟურნალისტი თეონა ცხომელიძე

,,ღამე არ მეძინა ტკივილისგან, გაუსაძლისია...'' - ჟურნალისტი თეონა ცხომელიძე
ჟურნალისტი თეონა ცხომელიძე კოვიდ დადებითია და უკვე მე-4 დღეა ვირუსს ებრძვის. გთავაზობთ მის პოსტს, რომელიც სოციალურ ქსელში გამოაქვეყნა. 

,,ღამე არ მეძინა ტკივილისგან, გაუსაძლისია. მეჩვენება რომ გრავიტაცია ჩემს სხეულზე 5-ჯერ ძლიერად მოქმედებს და ძალიან მაგრად ექაჩება სადღაც. განსაკუთრებით ფეხები და წელი ვერ უძლებს.
ცოტა მახველებს. როცა ინჰალატორია ჩართული, ყურსასმენებს ვიკეთებ, ვითომ არ მესმის. გადასხმა არ მჭირდება, ვსვამ პლაქვენილს. ყოველ დილით სისხლის აღება აუცილებელია, ექიმებთან კომუნიკაცია მინიმალური. მედდა ლალი ისევ ენერგიულად დაქრის, ან არ ეძინება ან არ იღლება?! სიცხე რომ არ გვაქვს, ისე გვაქებს, ვითომ ჩვენი თავდაუზოგავი შრომის შედეგია.
გვერდით ერთი წლის ბავშვია და ვერ ვიტან სავალდებულო პროცედურები რომ უწევს, ვერ იგებს რას ერჩიან, ბავშვები არ უნდა ხვდებოდნენ აქ!
ტელეფონი დამივარდა, რირშახის ტესტივითაა ეკრანზე უშველებელი ლაქა, ხან ღამურად აღვიქვამ, ხან გაბრაზებულ ზაზუნად (უნდა ვიკითხო ხომ მშვიდობა მაქვს), ვარაუდით ვწერ ტექსტებს.
ოთახის ერთი ბოლოდან მეორემდე 6 ნაბიჯია, ნახევარი ჩემია.
დილით 
Levan რეკავს ყავა მოგენატრებოდაო და ამომიგზავნა ნამცხვრებთან ერთად, გემო თითქოს გავიგე, მგონი ბრუნდება. ვიჯღნავლე- ლევანის ცოლი ექიმია აქ და თავზე აყრია საქმე, ამ დილით სამსახურში რომ მიდიოდა ორივე და ჩემი ყავა გაახსენდათ, კია საჯღნავლი.
აქ ზოგადად ძალიან გულჩვილი ხდები, დღეში რამდენჯერმე ვტირი გარანტირებულად. ხან მოწერილ გამამხნევებელ მესიჯებზე, ხან გარედან შემოსულ, ცოცხალი ქალაქის ხმაზე, ხან კირას კითხვაზე 'დე მალე მოხვალ თუ არა-მალე' და მე რომ უნდა ვუთხრა 'არა-მალე', ხან გაურკვევლობაზე. ვიკა ბუკიას ირინკამ მომიკითხა და ღნავილით მოვკვდი, რაღაცნაირი სევდიანი კავშირი რომ გვაქვს, მარტო ჩვენი, კორონული...
ჩემი კოვიდმეზობელი ნინო კარგადაა, თავისი კლასტერიდან დაურეკეს წეღან: '-კორონა როგორა ხარო?' იგუდებოდნენ სიცილით. მერე იმან იქედან თავისი კოვიდ მეზობელი გვაჩვენა 62 წლის ქალი, საწოლზე ყირაზე იდგა, ფეხები კედელზე შემოელაგებინა და იქნევდა - ვარჯიშობსო, ისევ ვიცინეთ.
უელბეკს ვკითხულობ, მაგრამ მინდა 'სამხრეთული სპილო' არ მქონდეს წაკითხული და ახლა, აქ ვკითხულობდე. ან გორგილაძეს ქონდეს რამე ახალი გამოცემულული. ქართული ამბები მინდა, ეს ევროპები ძალიან შორია ამ ნაცრისფერი პალატიდან.
კახელების იუმორი აქ რომ დავაფასე კი გითხარით. ნინო დგას გუშინ ფანჯარასთან, გარეთ იყურება... გამომხედა ცოტა ნაწყენმა 'დღესაც ღამდებაო' - ისევ ვუგუდებით... ასე ვიცინით, ვიდრე გაგვახსენდება რა საქმეზე ვართ აქ ორივე.''
წაიკითხეთ სრულად