Baby Bag

,,ამერიკულმა კვლევამ დაამტკიცა, რომ კოვიდგადატანილი 16 თვის მანძილზეა დაცული''

,,ამერიკულმა კვლევამ დაამტკიცა, რომ კოვიდგადატანილი 16 თვის მანძილზეა დაცული''

გერმანიაში მოღვაწე ქართველი ექიმი იაგო ფრანგიშვილი სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს, რომელშიც კოვიდგადატანილებსა და მათ აცრაზე საუბრობს:

,,​ძალიან არ მინდოდა ამ პოსტის დადება, გავაჩერე და ეს შეცდომა აღმოჩნდა.

გავაჩერე იმიტიმ, რომ ადამიანს, რომელსაც რამდენიმე ათასი ადამიანი ყავს აცრილი, მოგაკერებენ რაღაცა იარლიყებს.
თანაც ის, რომელსაც ერთი პაციენტიც კიარ აუცრია.
და მაინც
მიუხედავად ამისა
ყოველდღე უნდა მეწერა ალბათ ამაზე.
მოეშვით კოვიდგადატანილებს.
იცით რა ამბავი ატყდა როცა ჰონგკონგში პირველი ადამიანი დაფიქსირდა, მოხუცი კაცი კოვიდით მეორე ინფექციით?
მთელი მოსოფლიო მოიარა ამ ამბავმა და მაშინ, გასული წლის აგვისტოში მსოფლიოში კოვიდი მილიონობით ადამიანს ჰქონდა.
გერმანიაში პირველი შემთხვევა დაფიქსირდა ამა წლის იანვარში და ამანაც მოიარა მთელი გერმანია.
მას შემდეგ მიდის დისკუსია იმაზე, თუ რაა ეს მეორედ კოვიდი...
მართლა მეორედ კოვიდია? ამას გენეტიკური მტკიცება უნდა. უიშვიათესია, მეათასედი პროცენტის ფარგლებშია. ნახავთ რობერტ კოხის ინსტიტუტის ვებგვერდზე, რომ, ყველა კვლევა, რაც ამ მხრივ ჩატარდა, ვერ აკმაყოფილებს უმთავრეს კრიტერიუმს და ესაა
მართლა ახალი ინფექციაა??
ან იქნება და ლონგ კოვიდია, ანუ დაბალსიმპტომიანი პერსისტირებაადი კოვიდია? ეს ხდება ხოლმე მაქსიმუმ სადღაც 0,12 დან 0,18% ში, როცა გენეტიკური მასალა იგივეა. ეს ფორმა ზოგადად სიცოცხლისათვის არასაშიშია.
ან იქნება და კოვიდის რეაქტივირებაა? ესეც არის ხოლმე და აქაც პროცენტულად 0,1% ზე დაბლა ვართ.
მოკლედ და კონკრეტულად
მეორედ კოვიდით ინფიცირება ხომ იშვიათია, რარიტეტია, უიშვიათესია
და მეორედ კოვიდინფექციით გარდაცვალება საერთოდ უიშვიათესი ფენომენია.
ყველანაერი ტიპის, იქნება ეს ლონგ კოვიდი თუ რეაქტივირება თუ რეინფექცია თუ სავარაუდო და ეჭვის შემთხვევები...
ყველა ამისი ჯამური პროცენტი არის 0,6%!
არა მოსახლეობის, არამედ კოვიდგადატანილის.
ანუ
1000 კოვიდგადატანილიდან 6 ადამიანს აქვს პრობლემა კოვიდის გამო.
და აი ახლა უმთავრესი.
ლონგ კოვიდ პაციენტის აცრა არ შეიძლება.
კოვიდრეაქტივირებულის, ანუ ძველი კოვიდის რექტივირებულის აცრა არ შეიძლება.
აქედან გამომდინარე, იმ ადამიანებს, ვისაც კოვიდის გადატანის მერე რაიმე პრევენციული დადებითი ეფექტი აქვს აცრისაგან, იმ 1000 კოვიდგადატანილშიც ვერ იპოვით და ვერც 10.000 კოვიდგადატანილშიც ვერ იპოვით და უფრო 100.000 კოვიდგადატანილებზე უნდა გადახვიდეთ რომ ერთი ახალი კოვიდის ახალი ინფექცია კიარა, არამედ ავადმყოფობა შეამციროთ.
და თუ მძიმე გართულებაზეა საუბარი, აქ ის 100.000 კოვიდგადატანილიც არ გეყოფა, უკვე მილიონზე უნდა გადახვიდე.
ამერიკულმა პროსპექტიულმა კვლევამ დაამტკიცა, რომ კოვიდგადატანილი 16 თვის მანძილზეაო დაცული.
ახლა გამოიცანით, როდის დაიწყო ეს დაკვირვება და რამდენი ხანიაა კოვიდი დედამიწაზე და როდის გამოქვეყნდა ეს რიცხვი 16 თვე.
მიხვდებით რომ მთელ პანდემიის ეპიზოდს მოიცავდა და წინასწარმეტყველებაზე უარი თქვეს მკვლევარებმა.
ეს ..კოვიდგადატანილების,, თემა უკვე მთელ მსოფლიოში უინტერესო გახდა, რადგან არაფერ ახალს და სპექტაკულურს არ ჰქონია ადგილი.
აქამდე კოვიდის დაახლოებიტ 70 მდე შტამი თუ მუტაცია გავიარეთ და არცერთ მუტაციას თუ კოვიდვარიაციას არ გამოუწვევია კოვიდგადატანილების რაიმე რელევანტური რეინფექცია.
სტატისტიკა დარჩა და რჩება იმ არსებულ ჩარჩოებში.
არ არსებობს აბსოლუტიზმი არსად, მითუმეტეს დედამიწაზე და ამიტომაც
მოეშვით ამ კოვიდ გადატანილებს
ვიცი რომ საქართველოში ასიათასი ადამიანი ამტკიცებს და ექიმიც დაგიდასტურებთ რომ მეორედ ჰქონდაო კოვიოდიო და აი ის მეორე იყო, რაც იყოო.....
მაგრამ ფეიკია
ან ახლა არაა კოვიდი და ან მაშინ არ ჰქონდა.
კოვიდ ტესტების სკანდალებს ყველა იცნობს უკვე
სხვათაშორის, გერმანიაში მეორედ კოვიდით გარდაცვლილი გარდაიცვალა ბაქტერიული სეფსისით, ორმხრივი ფილტვის ანთებით.
განსაკუთრებით ხშირია, აი იმ 0,06 დან 0,12% შემთხვევებში, სადაც თვლიან რომ ახალი კოვიდის ან სხვა რეინფექციის ვარაუდია, აი ასეთი შემთხვევები განსაკუთრებით ხშირია მძიმე ქრონიკულ პაციენტებში, განსაკუთრებით დიალიზის და ქიმიოთერაპიის კოვიდიან პაციენტებში.
ანუ, იმ 0,12% ის 99% მოდის მძიმე დაავადების პაციენტებზე.
ჯანმრთელ კოვიდგადატანილებში მეორედ კოვიდი არის სასწაული იშვიათობა,'' - აღნიშნავს იაგო ფრანგიშვილი. 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„​როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...“

„​როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...“

„როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...

მერე რა, რომ შვილი მყავს - შვილს თავისი ცხოვრება აქვს და არ დავუშვებ, ჩემს მომვლელად ყოფნაში გალიოს წლები...
როდესმე მეც ასე მიპოვნიან და ამაოდ ეცდებიან ჩემი გაყინული სხეულის გასწორებას...
ვფიქრობ, რომელი პროფესია ფასდება და არ ვიცი...
ვფიქრობ, რას გავაკეთებ, როცა ტექნოლოგიებს ვეღარ გავწვდები დაბერებული თითებით, როცა ვეღარ დავწერდაბერებული თითებით და - არ ვიცი ..
მერე რა, რომ შვილი მყავს?
როცა საღამოს, არა - ღამით - სახლში მივდივარ და თან ვიცვლი, თან ვბანაობ, თან ვჭამ, თან მეგობრებს ვპასუხობ, თან ნიუსებს ვუყურებ - უცებ, გამახსენდება, რომ ჩემი შვილი მარტო იყო მთელი დღე, ყველაფერს გადავდევ, შევდივარ და ცოტა ხნით ვეხუტები, ცოტა ხნით, რადგან - დილით ისევ სამსახურში უნდა წავიდე...
რა მოვთხოვო და რატომ მოვთხოვო ჩემს შვილს, რომელიც მთელი დღე ვერ მხედავს და საფასურად, მარტო ყოფნის, მარტო გაზრდის საფასურად - წვენი მიმაქვს და პური?

ოდესმე, მეც ასე მიპოვნიან, მარტოს, დამდნარს, დამჭკნარს, გაყინულს...

სხვა ქვეყნებშიც კვდებიან...
სხვა ქვეყნებშიც ჭკნებიან და დნებიან..

ოღონდ იქ - ჯერ ცხოვრობენ, ჯერ ცოცხლობენ და მერე კვდებიან...
ჩვენ ნელ-ნელა და დიდხანს, ნელ-ნელა და დაუფასებლად ვკვდებით, ნელ-ნელა და უცხოვრებლად, თვეობით, წლობით ვკვდებით...

ჟურნალისტი, ნანა ნადირაძე გარდაიცვალა...
ისეთი ფოტოები ვნახე, დიდხანს კვდებოდა, ვიცი...
ბევრი კვდება დღეს ასე, თვეობით, წლობით ...

მანამდე კი - ვშრომობთ, ყოველდღიური საკვებისთვის, გადასახადებისთვის...
სიბერისთვის - არა!
სიბერისთვის - ვერა!
სიბერეში მარტოს გვტოვებს სახელმწიფო, დასადნობად, დასაჭკნობად...
სანამ შრომა შეგვიძლია - გადასახადებს ვიხდით, რაც მთავარია, ვიხდით, ვიხდით დაუსრულებელ ბეგარებს...
ვყიდულობთ უვარგის და მაინც ძვირადღირებულ პროდუქტს..
უვარგის და მაინც ძვირადღირებულ მედიკამენტებს...
ვყიდულობთ ყვეელაფერს, რასაც სახელმწიფო გვყიდის ძვირად და მაინც უვარგისს...
და მერე ვრჩებით უქონელნი, უვარგისნი, დამჭკნარნი და ვკვდებით, თვეობით, წლობით, ვკვდებით ისე - ცხოვრებას ვერ ვასწრებთ...

ბოდიში, ქალბატობო ნანა, ბოდიში, რომ ვერ ავაშენეთ უკეთესი ქვეყანა...
ოდესღაც თქვენც იცინოდით, ჩემსავით...
ოდესმე, მეც ვეღარ შევძლებ გაღიმებას...
ბოდიში, ჩემს შვილს, მარტო რომ ზრდის თავს, უჩემოდ, პურის და წვენის საფასურად..
ბოდიში მე... იმისთვის, რაც მელოდება...
ვერ ვნახეთ ძალა - უკეთესი ქვეყნის ასაშენებლად...

და მადლობა ყველაას, ვისაც არსებული რეალობა მოგწონთ, ვისაც - ასე აშენებული, თუ ასე დანგრეული ქვეყანა მოგწონთ და მართალი შენიშვნისთვის მლანძღავთ, ან გვერდს მივლით - თქვენ რომ არა - მომავალს, ასე ნათლად უმომავლოდ ვერ დავინახავდი!“

აღნიშნული პოსტი ყოფილ ჟურნალისტს ნანა ნადირაძეს მიეძღვნა, რომელიც გაუსაძლისს მდგომარეობაში იმყოფებოდა. 

პოსტის ავტორი ჟურნალისტი თამო კეშელავაა

წაიკითხეთ სრულად