Baby Bag

,,კორონას დროს ანტიბიოტიკი აციტრომიცინი 500 მილიგრამი დღეში ერთხელ და მინიმუმ 6 დღე...''

,,კორონას დროს ანტიბიოტიკი აციტრომიცინი 500 მილიგრამი დღეში ერთხელ და მინიმუმ 6 დღე...''

გერმანიაში მოღვაწე ქართველი ექიმი იაგო ფრანგიშვილი სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს, რომელშიც კორონავირუსით ინფიცირებული პაციენტების მკურნალობის გზებზე საუბრობს:

,,ისევ და ისევ უმარტივესზე ვდავობთ.

კორონას დროს ანტიბიოტიკი აციტრომიცინი 500 მილიგრამი დღეში ერთხელ და მინიმუმ 6 დღე არაა მხოლოდ მაშინ ინდიცირებული, თუკი კოვიდიანს აქვს ინფექციური გართულება, არამედ ინიშნება ადრე, როცა გაქვს სიცხე 38-ზე მაღალი და ხველა, ან სიცხე, რომელიც მიუხედავად პარაცეტამოლისა მაინც არის. 

აქ მოცდა და ლოდინი არაა კარგი. სითხე, მოძრაობა, პარაცეტამოლი/იბუპროფენი, აციტრომიცინი, ბევრი სიარული და ნაკლები წოლა, ძილი მაღალ სასთუმალზე. 

თუკი არის ძალიან მშრალი ხველა, ემატება ამბროქსოლი ამოსახველებლად. თუკი სუნთქვის უკმარისობაა, ემატება აეროზოლი ბუდეზონიდი და ტაბლეტის ფორმით სისტემური სტეროიდი მაქსიმუმ 8 მილიგრამი დექსამეტაზონი დღეში. ოღონდაც, სისტემური სტეროიდის დანიშვნამდე აუცილებელია ფილტვის კტ , ც რეაქტიული პროტეინი და დ დიმერი, რომ გამოირიცხოს ფილტვის წილაკოვანი, ანუ, ბაქტერიული ანთების ვარაუდი და ფილტვის ემბოლია თუ ტრომბოზი ზოგადად. 

თუ ემბოლია / თრომბოზი არაა და არც ბაქტერიული ინფექციის ნიშნები არაა, პაციენტების, ჩივილიანი პაციენტების 95% მაინც გამოდის კარგად ამ სქემით.

თუ ძალიან მაღალია ც რექტიული პროტეინი, 5 ჯერ და მეტად მომატებულია, არ ყოფნის აციტრომიცინი და საჭიროა ან მოქსიფლოქსაცინის დამატება, ან საერთოდ აციტრომიცინის გამოცვლა სხვა ფართო სპექტრის ანტიბიოტიკით და ატიპიურების მკურნალი დამატებითი ანტიბიოტიკი, ესაჭიროება ანტიტრომბოზული თერაპია და ისევ და ისევ მოძრაობა, სუფთა ჰაერი, მეტი ჯდომა და ნაკლები წოლა. 

უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ჭარბწონიანებს ნაადრევად სჭირდებათ ანტიტრომბოზული მკურნალობაც და შარდმდენიც, რადგან უმძრაობის გამო სითხე თავისუფლდება და გროვდება ან ფილტვის ქსოვილში ან იმატებს ღვიძლის კარის წნევა, ან ორივე ერთად და იწყება სუნთქვის უკმარისობა. პირველი 5-დან 9 დღემდე აბსოლუტურადაა გადამწყვეტი, გართულდება თუარა კოვიდის დროს რაიმე ორგანული ფუნქცია ან მოხდება მძიმე დარღვევა,'' - აღნიშნავს ექიმი იაგო ფრანგიშვილი. 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„​როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...“

„​როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...“

„როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...

მერე რა, რომ შვილი მყავს - შვილს თავისი ცხოვრება აქვს და არ დავუშვებ, ჩემს მომვლელად ყოფნაში გალიოს წლები...
როდესმე მეც ასე მიპოვნიან და ამაოდ ეცდებიან ჩემი გაყინული სხეულის გასწორებას...
ვფიქრობ, რომელი პროფესია ფასდება და არ ვიცი...
ვფიქრობ, რას გავაკეთებ, როცა ტექნოლოგიებს ვეღარ გავწვდები დაბერებული თითებით, როცა ვეღარ დავწერდაბერებული თითებით და - არ ვიცი ..
მერე რა, რომ შვილი მყავს?
როცა საღამოს, არა - ღამით - სახლში მივდივარ და თან ვიცვლი, თან ვბანაობ, თან ვჭამ, თან მეგობრებს ვპასუხობ, თან ნიუსებს ვუყურებ - უცებ, გამახსენდება, რომ ჩემი შვილი მარტო იყო მთელი დღე, ყველაფერს გადავდევ, შევდივარ და ცოტა ხნით ვეხუტები, ცოტა ხნით, რადგან - დილით ისევ სამსახურში უნდა წავიდე...
რა მოვთხოვო და რატომ მოვთხოვო ჩემს შვილს, რომელიც მთელი დღე ვერ მხედავს და საფასურად, მარტო ყოფნის, მარტო გაზრდის საფასურად - წვენი მიმაქვს და პური?

ოდესმე, მეც ასე მიპოვნიან, მარტოს, დამდნარს, დამჭკნარს, გაყინულს...

სხვა ქვეყნებშიც კვდებიან...
სხვა ქვეყნებშიც ჭკნებიან და დნებიან..

ოღონდ იქ - ჯერ ცხოვრობენ, ჯერ ცოცხლობენ და მერე კვდებიან...
ჩვენ ნელ-ნელა და დიდხანს, ნელ-ნელა და დაუფასებლად ვკვდებით, ნელ-ნელა და უცხოვრებლად, თვეობით, წლობით ვკვდებით...

ჟურნალისტი, ნანა ნადირაძე გარდაიცვალა...
ისეთი ფოტოები ვნახე, დიდხანს კვდებოდა, ვიცი...
ბევრი კვდება დღეს ასე, თვეობით, წლობით ...

მანამდე კი - ვშრომობთ, ყოველდღიური საკვებისთვის, გადასახადებისთვის...
სიბერისთვის - არა!
სიბერისთვის - ვერა!
სიბერეში მარტოს გვტოვებს სახელმწიფო, დასადნობად, დასაჭკნობად...
სანამ შრომა შეგვიძლია - გადასახადებს ვიხდით, რაც მთავარია, ვიხდით, ვიხდით დაუსრულებელ ბეგარებს...
ვყიდულობთ უვარგის და მაინც ძვირადღირებულ პროდუქტს..
უვარგის და მაინც ძვირადღირებულ მედიკამენტებს...
ვყიდულობთ ყვეელაფერს, რასაც სახელმწიფო გვყიდის ძვირად და მაინც უვარგისს...
და მერე ვრჩებით უქონელნი, უვარგისნი, დამჭკნარნი და ვკვდებით, თვეობით, წლობით, ვკვდებით ისე - ცხოვრებას ვერ ვასწრებთ...

ბოდიში, ქალბატობო ნანა, ბოდიში, რომ ვერ ავაშენეთ უკეთესი ქვეყანა...
ოდესღაც თქვენც იცინოდით, ჩემსავით...
ოდესმე, მეც ვეღარ შევძლებ გაღიმებას...
ბოდიში, ჩემს შვილს, მარტო რომ ზრდის თავს, უჩემოდ, პურის და წვენის საფასურად..
ბოდიში მე... იმისთვის, რაც მელოდება...
ვერ ვნახეთ ძალა - უკეთესი ქვეყნის ასაშენებლად...

და მადლობა ყველაას, ვისაც არსებული რეალობა მოგწონთ, ვისაც - ასე აშენებული, თუ ასე დანგრეული ქვეყანა მოგწონთ და მართალი შენიშვნისთვის მლანძღავთ, ან გვერდს მივლით - თქვენ რომ არა - მომავალს, ასე ნათლად უმომავლოდ ვერ დავინახავდი!“

აღნიშნული პოსტი ყოფილ ჟურნალისტს ნანა ნადირაძეს მიეძღვნა, რომელიც გაუსაძლისს მდგომარეობაში იმყოფებოდა. 

პოსტის ავტორი ჟურნალისტი თამო კეშელავაა

წაიკითხეთ სრულად