Baby Bag

„მინდა, ზუსტად ავხსნა, რა ხდება, რომ არასწორი ინფორმაცია არ ჰქონდეს ხალხს,“ - ალექსანდრე ზაზარაშვილი ამერიკულ კონკურსში გამარჯვების შესახებ

„მინდა, ზუსტად ავხსნა, რა ხდება, რომ არასწორი ინფორმაცია არ ჰქონდეს ხალხს,“ - ალექსანდრე ზაზარაშვილი ამერიკულ კონკურსში გამარჯვების შესახებ

მომღერალმა ალექსანდრე ზაზარაშვილმა საქართველოში გავრცელებული ინფორმაციის შესახებ ისაუბრა, რომლის თანახმადაც მან ამერიკის „ნიჭიერში“ გაიმარჯვა:

„იმდენი ვარიანტი გავრცელდა ამ პროექტის შესახებ, რომ მინდა, ზუსტად ავხსნა, რა ხდება, რომ არასწორი ინფორმაცია არ ჰქონდეს ხალხს. ერთი თვის წინ მივიღე ოქროს ღილაკი კონექტიკუტის შტატის „ნიჭიერში.“ გუშინ იყო ფინალი, სადაც მონაწილეობა მივიღე და გავიმარჯვე. კიდევ ასეთი ინფორმაცია გავრცელდა, რომ გამარჯვებული მიიღებდა მონაწილეობას ამერიკულ „ნიჭიერში,“ არც ეს არ არის ნამდვილი.“

ალექსანდრე ზაზარაშვილის თქმით, ის ამერიკის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი პროექტიდან მიწვევის მოლოდინშია:

„ამერიკაში არის ასეთი პროექტი „American Idol,“ რომელიც ნიჭიერია, მაგრამ მხოლოდ მომღერლებისთვის არის გათვლილი. იქ დასაქმებული ერთ-ერთი ადამიანი შემეხმიანა, რომელიც ახლა აღარ მუშაობს ამ პროექტში, მაგრამ მისი მეგობრები არიან იქ. მან ვიდეო გადამიღო და გადაუგზავნა ჩემი ვიდეო კონკურსიდან თავის მეგობრებს. ისინი ძალიან დაინტერესდნენ. გამოართვეს ჩემი საკონტაქტო ინფორმაცია და წუთი წუთზე ველოდებით მიწვევას „American Idol“-ში.“

„ძალიან ბევრი ქართველი ემიგრანტი ჩამოვიდა დასასწრებად სხვადასხვა ქალაქიდან 3-4 საათის სავალ გზებზე. ჩემმა დამ ჩაიწერა ჩემი გამარჯვების დროს ოჯახის წევრების ემოციები. როდესაც ამ ყველაფერს ვუყურე, მე თვითონ მოვკვდი ტირილით. იმხელა ემოციები ჰქონდათ, რომ მეც ვერ გავუძელი ემოციებს,” - აღნიშნულ საკითხზე ალექსანდრე ზაზარაშვილმა ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ ისაუბრა.

წყარო:​ „იმედის დღე“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ბავშვს ყურადღება უნდა მივაქციო არა მაშინ, როდესაც ის რაღაცას აშავებს, არამედ მაშინ, როდესაც სრული სიჩუმეა,“ - ფსიქოლოგი თინათინ ჭინჭარაული

„ბავშვს ყურადღება უნდა მივაქციო არა მაშინ, როდესაც ის რაღაცას აშავებს, არამედ მაშინ, როდესაც სრული სიჩუმეა,“ - ფსიქოლოგი თინათინ ჭინჭარაული

ფსიქოლოგმა თინათინ ჭინჭარაულმა ბავშვისთვის კონკრეტული ქცევის დასწავლის მნიშვნელობაზე ისაუბრა. მისი თქმით, უფროსებს თუ სურთ, რომ ბავშვისგან რაღაც ქცევა დაინახონ, მათ ეს ქცევა ბავშვს თავად უნდა ასწავლონ:

„თუ ჩვენ გვინდა, რომ ბავშვისგან დავინახოთ რაღაც ტიპის ქცევა, გამოდის, რომ ეს ქცევა უნდა ვასწავლოთ. ვასწავლოთ რა თვალსაზრისით? ყვირილზე როდის გადადიხართ ხოლმე? როდესაც ბავშვი რაღაცას ვერ აკეთებს, ​წყნარად ვერ ვაგებინებთ, ძალა არ გვაქვს და ვყვირივართ. შეიძლება ბავშვი მოვიდა, მოგქაჩა, შენ სხვა რაღაცით ხარ დაკავებული. მერე ძლიერად მოგქაჩა, უცებ „ბახ“ რაღაც გატყდა. მომენტალურად იქ ხარ. ყვირილი ხშირ შემთხვევაში ასრულებს კომუნიკაციის ფუნქციას.“

თინათინ ჭინჭარაულმა აღნიშნა, რომ ყვირილი კომუნიკაციის ეფექტიანი სტრატეგია არ არის და მის ნაცვლად ურთიერთობის სხვა ფორმა უნდა გამოვნახოთ:

„დიდები ვიწყებთ გარკვევას, გვინდა აღმოვაჩინოთ კომუნიკაციის ეფექტიანი სტრატეგიები. ​თვითონ ვაცნობიერებთ, რომ ყვირილი არ არის ის ფორმა, რომლითაც გარესამყაროსთან უნდა ვურთიერთობდე. ჩვენ თვითონ ვიწყებთ მოძებნას რაღაც ახალი ეფექტიანი სტრატეგიების. ბავშვების შემთხვევაში ყვირილი არის ჩვენთან კომუნიკაციის ფორმა. უფროსების პასუხისმგებლობაა ვასწავლოთ მათ ჩვენთვის უფრო გასაგები ენით გაგებინება.“

თინათინ ჭინჭარაულის თქმით, ბავშვს ყურადღება მაშინ უნდა მივაქციოთ, როდესაც ის მოსაწონ ქცევას ავლენს და არაფერს აშავებს:

„ბავშვს ყურადღება უნდა მივაქციო არა მაშინ, როდესაც ის რაღაცას აშავებს, არამედ მაშინ, როდესაც სრული სიჩუმეა. დაშავების პროცესი ხმამაღალია ხოლმე. სრული სიჩუმე ნიშნავს, რომ ბავშვი რაღაცით ერთობა. ​სიჩუმე უნდა იყოს უფრო მნიშვნელოვანი ინდიკატორი ჩემ მიერ ყურადღების ბავშვისკენ წარმართვის, ვიდრე ყვირილი. ამ შემთხვევაში ბავშვი სწავლობს, რომ ყვირილი კი არ იპყრობს ადამიანების ყურადღებას, არამედ სხვა რაღაც. მე ვასწავლი ბავშვს იმ კანონზომიერებას, რომ როდესაც რაღაცას კარგად აკეთებს, მე ამას ვხედავ. როდესაც ბავშვი ხატავს, უნდა ვიპოვო რა არის იქ ლამაზი და ეს წავახალისო.“

„როდესაც ვხედავ, რომ ბავშვს პირველად აქვს მცდელობა და თვითონ იწყებს დამოუკიდებლად კოვზით ჭამას, პირველად გამობაჯბაჯდება თავისი საძინებლიდან უცნაურად, მაგრამ დამოუკიდებლად ჩაცმული, უნდა წავახალისო. მას უნდა ჰქონდეს ჩვენი მხარდაჭერა, რომ ახალი ნაბიჯები გადადგას. ​ეს გაცილებით მეტ ძალისხმევად მოითხოვს ხოლმე ოჯახის წევრებისგან, მაგრამ საბოლოო შედეგი არის ჩვენთვის ბევრად უფრო სასიხარულო. მშობლები 12-14 წლის ასაკში არ აღმოაჩენენ, რომ თურმე დამოუკიდებლად არ ჭამს ბავშვი. ისინი არ აღმოაჩენენ, რომ თურმე დამოუკიდებლად ჩაცმა არ შეუძლია ბავშვს,“ - აღნიშნა თინათინ ჭინჭარაულმა.

წყარო: ​„აზროვნების აკადემია“

წაიკითხეთ სრულად