„მეგობრებო!!! დაიკარგა მარიუპოლში მცხოვრები ქართველი კაცის ოჯახი. მისი სახელია ბაკური ქეცბაია. უკრაინელი მეუღლე ჰყავს და ორი შვილი, გოგო და ბიჭი. თუ ვინმეს გეცნობათ ეს ხალხი და ან იცით რამე მათ შესახებ, ძალიან გთხოვთ მოგვწერეთ ან პირადში, ან კომენტარებში. დავეხმაროთ ახლობლებს მათ პოვნაში. გააზიარეთ მაქსიმალურად, რომ იქნებ ვინმემ მოგვაწოდოს ინფორმაცია ...ძალიან გთხოვთ,“- წერს ელზა გელაშვილი.
„ძალიან მნიშვნელოვანია როგორ ველაპარაკებით ბავშვებს ოჯახურ გარემოში, განსაკუთრებით ჩვილობის ასაკში. ჩვენ ვფიქრობთ, რომ მათ არ ესმით, არ იციან ამ სიტყვების მნიშვნელობა. ჩემს შვილიშვილებს და შვილთაშვილსაც, როდესაც მე ვეფერებოდი, მივმართავდი, საალერსო სიტყვებს ვეუბნებოდი, სულ მაგონდებოდა გიორგი ლეონიძის მოგონებები, თუ როგორ ელაპარაკებოდა მას დედა.
დედებს მინდა ვუთხრა, როგორ უნდა მოეფერონ, როგორ მოესიყვარულონ ბავშვებს. ჩემი სიტყვები ასეთია, ჩემს შვილთაშვილს და შვილიშვილებს ასე ვეფერებოდი: „შენ ხარ ჩემი გაზაფხულის მახარობელი ია და ენძელა, დილის ცვარ-ნამით დანამული ვარდის კოკორი...“ რომ დავიწყებდი ამას: „დილის ცვარ-ნამით დანამული...“ თვითონ დაასრულებდა: „ვარდის კოკორი.“ „მორაკრაკე ნაკადული, თურაშაულის ვაშლი...“ ეს ყველაფერი მასში ილექება. მასში შედის ეს ყველაფერი: სიტყვების მარაგი, სილამაზე, მშვენიერება, სისავსე. ყველას მინდა ვურჩიო წაიკითხონ გიორგი ლეონიძის წიგნი, სადაც მას აქვს ჩამოწერილი, რა სიტყვებით მიმართავდა დედებს,“- მოცემულ საკითხზე ნანა ჩაჩუამ რადიო „იმედის“ ეთერში ისაუბრა.
წყარო: რადიო „იმედი“
წაიკითხეთ სრულად
