Baby Bag

„დღეს, 40 წლის ასაკში თუ მკითხავთ, რა არის ყველაზე მნიშვნელოვანი ამ ქვეყანაზე, გეტყვით, რომ ეს არის - სიყვარული...“

„დღეს, 40 წლის ასაკში თუ მკითხავთ, რა არის ყველაზე მნიშვნელოვანი ამ ქვეყანაზე, გეტყვით, რომ ეს არის - სიყვარული...“

„მე დღეს 40 წლის გავხდი.


14,400 დღეა მზის ამოსვლას ვუყურებ, მერე ღამდება, ხან წვიმს, თოვს, მოღრუბლულია, თუმცა აღქმა რომ ეს ყველაფერი გარდა ყოველდღიურობისა, ძალიან მნიშვნელოვანია, ჩემში 35 წლის შემდეგ დაიწყო. ნაოჭების თვლასთან ერთად აღვიქვი წლები და გავაცნობიერე, რომ 40 წელი არც ცოტაა და არც ბევრი იმისათვის, რომ განვლილ გზას გადახედო და შეაფასო კიდევ.


არც გრძელია და არც მოკლე, იმისათვის, რომ ბევრი რამ გადააფასო და რაღაცეების თავიდან დაწყება მოინდომო.


40 წელი შეიძლება იყოს ცხოვრების ნახევარი, ან ნახევარზე ნაკლები, თუმცა, მთავარი ეს არის, მთავარია ამ ყველაფერზე დაფიქრდე….


მე დავფიქრდი. შინაგანმა ხმამ და გარემო ფაქტორებმაც ბევრი რამ მიკარნახა და დამანახა. მივხვდი, რომ სურვილის შემთხვევაში არაფერია შუძლებელი და შემდეგ მივიღე გადაწყვეტილება რომ ყველაფერი თავიდან დამეწყო და დღეს, ამ ასაკში ვარ საკუთარ თავში დარწმუნებული, საკუთარი გადაწყვეტილების შედეგით თავდაჯერებული და რაც მთავარია,
ვარ ბედნიერი!


დღეს, 40 წლის ასაკში თუ მკითხავთ რა არის ყველაზე მნიშვნელოვანი ამ ქვეყანაზე გეტყვით რომ ეს არის - სიყვარული.


სიყვარული ადამიანების, საკუთარი თავის, ქვეყნის, და ყველაფრის, რაც თავად შექმენი.


მე დღეს 40 წლის გავხდი და თავი უნდა დავანებოთ ასაკზე ფიქრს და მითუმეტეს დარდს, ბოლომდე აღვიქვათ ყველაფერი რაც ამ წლებმა დაგვიგროვა, მოგვიტანა, გვასწავლა, უნდა აღვიქვათ და შევირგოთ.
უნდა შევირგოთ ყველა ემოცია რაც განგვიცდია, ყველა მოგონება რომელიც ჩვენი ცხოვრების ნაწილია, შევირგოთ ყველაფერი რაც გვქონია და გვაქვს და არაფერზე ვთქვათ უარი რაც ძალიან გვინდა.


დრო არ ჩერდება, დრო მიდის და ხვალ უფრო დიდები ვიქნებით ვიდრე დღეს ვართ და ხვალ, ჩვენი განვლილი გზის მეხსიერების ბარათზე შემონახული ამბები მხოლოდ პოზიტიურ ემოციებს უნდა გვაწვდიდეს… მხოლოდ უნდა გვეღიმებოდეს… და 40 წლის შემდეგაც უნდა გვიყვარდეს.


ყველას ვინც საერთოდ დაიბადეთ ამ ქვეყანაში, ულამაზეს და უმაგრეს, პატარა მაგრამ ჯადოსნურ საქართველოში გილოცავთ დაბადების დღეს. ვინც სხვაგან დაიბადეთ თქვენც და გისურვებთ ბედნიერებას, თავისუფლებას და სიყვარულს.“


აღნიშნულ პოსტს ჟურნალისტი ნანუკა ჟორჟოლიანი ნანუკა ჟორჟოლიანის შოუს ოფიციაურ ფეისბუქ გვერდზე აქვეყნებს. 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„​როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...“

„​როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...“

„როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...

მერე რა, რომ შვილი მყავს - შვილს თავისი ცხოვრება აქვს და არ დავუშვებ, ჩემს მომვლელად ყოფნაში გალიოს წლები...
როდესმე მეც ასე მიპოვნიან და ამაოდ ეცდებიან ჩემი გაყინული სხეულის გასწორებას...
ვფიქრობ, რომელი პროფესია ფასდება და არ ვიცი...
ვფიქრობ, რას გავაკეთებ, როცა ტექნოლოგიებს ვეღარ გავწვდები დაბერებული თითებით, როცა ვეღარ დავწერდაბერებული თითებით და - არ ვიცი ..
მერე რა, რომ შვილი მყავს?
როცა საღამოს, არა - ღამით - სახლში მივდივარ და თან ვიცვლი, თან ვბანაობ, თან ვჭამ, თან მეგობრებს ვპასუხობ, თან ნიუსებს ვუყურებ - უცებ, გამახსენდება, რომ ჩემი შვილი მარტო იყო მთელი დღე, ყველაფერს გადავდევ, შევდივარ და ცოტა ხნით ვეხუტები, ცოტა ხნით, რადგან - დილით ისევ სამსახურში უნდა წავიდე...
რა მოვთხოვო და რატომ მოვთხოვო ჩემს შვილს, რომელიც მთელი დღე ვერ მხედავს და საფასურად, მარტო ყოფნის, მარტო გაზრდის საფასურად - წვენი მიმაქვს და პური?

ოდესმე, მეც ასე მიპოვნიან, მარტოს, დამდნარს, დამჭკნარს, გაყინულს...

სხვა ქვეყნებშიც კვდებიან...
სხვა ქვეყნებშიც ჭკნებიან და დნებიან..

ოღონდ იქ - ჯერ ცხოვრობენ, ჯერ ცოცხლობენ და მერე კვდებიან...
ჩვენ ნელ-ნელა და დიდხანს, ნელ-ნელა და დაუფასებლად ვკვდებით, ნელ-ნელა და უცხოვრებლად, თვეობით, წლობით ვკვდებით...

ჟურნალისტი, ნანა ნადირაძე გარდაიცვალა...
ისეთი ფოტოები ვნახე, დიდხანს კვდებოდა, ვიცი...
ბევრი კვდება დღეს ასე, თვეობით, წლობით ...

მანამდე კი - ვშრომობთ, ყოველდღიური საკვებისთვის, გადასახადებისთვის...
სიბერისთვის - არა!
სიბერისთვის - ვერა!
სიბერეში მარტოს გვტოვებს სახელმწიფო, დასადნობად, დასაჭკნობად...
სანამ შრომა შეგვიძლია - გადასახადებს ვიხდით, რაც მთავარია, ვიხდით, ვიხდით დაუსრულებელ ბეგარებს...
ვყიდულობთ უვარგის და მაინც ძვირადღირებულ პროდუქტს..
უვარგის და მაინც ძვირადღირებულ მედიკამენტებს...
ვყიდულობთ ყვეელაფერს, რასაც სახელმწიფო გვყიდის ძვირად და მაინც უვარგისს...
და მერე ვრჩებით უქონელნი, უვარგისნი, დამჭკნარნი და ვკვდებით, თვეობით, წლობით, ვკვდებით ისე - ცხოვრებას ვერ ვასწრებთ...

ბოდიში, ქალბატობო ნანა, ბოდიში, რომ ვერ ავაშენეთ უკეთესი ქვეყანა...
ოდესღაც თქვენც იცინოდით, ჩემსავით...
ოდესმე, მეც ვეღარ შევძლებ გაღიმებას...
ბოდიში, ჩემს შვილს, მარტო რომ ზრდის თავს, უჩემოდ, პურის და წვენის საფასურად..
ბოდიში მე... იმისთვის, რაც მელოდება...
ვერ ვნახეთ ძალა - უკეთესი ქვეყნის ასაშენებლად...

და მადლობა ყველაას, ვისაც არსებული რეალობა მოგწონთ, ვისაც - ასე აშენებული, თუ ასე დანგრეული ქვეყანა მოგწონთ და მართალი შენიშვნისთვის მლანძღავთ, ან გვერდს მივლით - თქვენ რომ არა - მომავალს, ასე ნათლად უმომავლოდ ვერ დავინახავდი!“

აღნიშნული პოსტი ყოფილ ჟურნალისტს ნანა ნადირაძეს მიეძღვნა, რომელიც გაუსაძლისს მდგომარეობაში იმყოფებოდა. 

პოსტის ავტორი ჟურნალისტი თამო კეშელავაა

წაიკითხეთ სრულად