Baby Bag

,,გუშინ დეიბადა, აცალეთ თვალის გამოხელა ბაღანას, ქალს მოლოგინება, ნუ მიცვინდებით ურჯუკებივით.. -უხერხულია'' - ორმოცი წლის წინ მერიკო ბებიასგან გაგონილი და დამახსოვრებული წინადადებები

,,გუშინ დეიბადა, აცალეთ თვალის გამოხელა ბაღანას, ქალს მოლოგინება, ნუ მიცვინდებით ურჯუკებივით.. -უხერხულია'' - ორმოცი წლის წინ მერიკო ბებიასგან გაგონილი და დამახსოვრებული წინადადებები

ავტორი: ზურა შევარდნაძე

 

-"სადილის დროა, ახლა ნუ წახვალ - უხერხულია"
-"მგლოვიარე ადამიანი, რომ შეგხთება, ნუ შეაფართქალდები, დაბალ ხმით მიესალმე, თავი დაუკარი- უხერხულია სხვაფერ"
-"უფროს ადამიანს შენ ნუ დაასწრებ სალამს, დეელოდე ნენა, -უხერხულია"
-"დროზე, შენით მიხთი წამოსლას.. მასპინძელი ხომ არ გეტყვის დაღამდა წაი აწი შინო? -უხერხულია"
-"ბებიაშენი, დეიდაშენი და ბიძაშენი, რუმ მოდიენ ნუ უყურებ ხელებში, გაბადრული რა მომიტანეთო..
-ნამეტანი უხერხულია"
-"ნაზიკო დაბადებიდან მოკუნცხული და კუზიანია, ნუ მიშტერებიხარ ვითამ პირველად ხედავ, სირცხვილია, სიკვტილი გავათავე გუშხამ, -უხერხულია"
-"ლილიე კაცის ხმაით, რუმ ლაპარიკობს და როხროხობს, ნუ ცქმუტავ. ამფერი ხმაიაქ და რა ქნას? -უხერხულია."
-"დეიფსო ოჯახი, მწუხარეა, მგლოვიარეა.. თქვენ რა დღეში ხართ? დუუწიეთ ხმას, -უხერხულია"
-"გუშინ დეიბადა, აცალეთ თვალის გამოხელა ბაღანას, ქალს მოლოგინება, ნუ მიცვინდებით ურჯუკებივით.. -უხერხულია"
ორმოცი წლის წინ მერიკო ბებიასგან გაგონილი და დამახსოვრებული წინადადებებია. მგონი "უხერხულიას" აღარც ვიყენებთ. ეგება მე მეჩვენება, არვიცი.

შეიძლება დაინტერესდეთ

,,შვილგარდაცვლილი დედები ვერასდროს იყურებიან მაღლა...''

,,შვილგარდაცვლილი დედები ვერასდროს იყურებიან მაღლა...''
,,ეს დღეებია, რამდენ სიკვდილს შევეჩეხეთ და არაერთი ახალგაზრდისას. მერე იყო მიშვერილი კამერები და თვალებდაუფსკრულებული ქალების მიწას დაბჯენილი მზერა. და კიდევ ერთხელ ცხადად დავინახე: შვილგარდაცვლილი დედები ვერასდროს იყურებიან მაღლა. მეტიც - მათ პირდაპირ მზერაც კი უჭირთ. ვერასდროს გახდება ადამიანი ადამიანზე მეტი. ვერასდროს მიიღებს, რომ სიკვდილი ერთი ბანალური აქტია და ადრე თუ გვიან ყველას დაგვასრულებს ან იმას, რომ "ღმერთს თავისთვის მხოლოდ კარგები უნდა".

შეიძლება მერე, მერე, წლების მერე ეს მცირე საყრდენადაც იქცეს, მაგრამ არა ახლა და ამწამს. დედა ამ ჭირთან ისე მარტოა, როგორც თვითონ სიკვდილთან ადამიანი. მე მხოლოდ ძალას ვუსურვებ მათ, იმ გამოუცნობ ძალას, რომელიც სიცოცხლეში აჯიუტებს ადამიანს, სხვა დარჩენილი სიცოცხლეების დასახმარებლად. იმ ძალას, შვილდაკარგული ბებიაჩემის თვალებში რომ ვხედავდი, თუმცა არასდროს მინახავს მისი თვალები, რადგან სულ დახრილი ჰქონდა.''

ავტორი: გიორგი კეკელიძე


წაიკითხეთ სრულად