ერთ დღეს ჩემს მოსწავლეებს ეს იგავი წავუკითხე
 |
ერთ დღეს ჩემს მოსწავლეებს ეს იგავი წავუკითხე :დიდი ხნის წინ ერთ ქალაქში ცხოვრობდა მასწავლებელი, რომელსაც ბევრი მოწაფე ჰყავდა. ერთხელ მათ შორის ყველაზე ნიჭიერი ჩაფიქრდა: „არსებობს კითხვა, რომელზეც ჩვენი მოძღვარი ვერ მიპასუხებს?“ აყვავებულ მინდორში ულამაზესი პეპელა დაიჭირა და ხელისგულებში მოიმწყვდია. პეპელა ხელისგულებზე ფეხებით ებღაუჭებოდა და უღუტუნებდა. გაღიმებული მოწაფე მასწავლებელთან მივიდა და ჰკითხა: - აბა, მითხარით: ხელებში ცოცხალი პეპელა მყავს თუ მკვდარი? მას მშვენიერი მწერი ხელისგულებში ისე ჰყავდა მომწყვდეული, რომ ნებისმიერ წამს მზად იყო, მასწავლებლის პასუხის შესაბამისად, ცოცხალი დაეტოვებინა ან მოეკლა. მოძღვარს მისი ხელებისთვის თვალიც არ შეუვლია, ისე უთხრა: - ყველაფერი შენს ხელშია. ჩემმა მოსწავლეებმა ეს იგავი ასე შეაფასეს: 1. იგავები მარტივად გვესაუბრებიან რთულზე; 2. ფრაზებს განსხვავებულ სიტუაციებში სხვადასხვა მნიშვნელობა შეიძლება ჰქონდეთ; 3. პრობლემებს არა ერთი გადაწყვეტა აქვთ; 4. ცხოვრება სავსეა პიროვნულ გადაწყვეტილებათა სიმრავლით; 5. ის დამუხტულია, აგრეთვე, ფარდობითობებით; 6. გამოცდილება მეყსეულ პასუხებს ბადებს; 7. ზოგჯერ ასწავლო, ნიშნავს მარტო დატოვო საკუთარ თავთან. იმ დღეს ჩემს ბავშვებს არა უშავდათ - სტანდარტულ სიმაღლეზე დაბლა არ ჩამოსულან. არც კი იციან, როგორ მიყვარს ისინი, როცა ფიქრობენ და... ნებისმიერ სხვა დროსაც. შეიძლება დაინტერესდეთ
„ორის რამის მრცხვენოდა და მტანჯავდა ყველაზე მეტად სამყაროში - საშინელი რეიტუზების შარვალს შიგნით და გატანებული ხაჭაპურების ჩანთაში“
„კანტის არ იყოს, ორის რამის მრცხვენოდა და მტანჯავდა ყველაზე მეტად სამყაროში - საშინელი რეიტუზების შარვალს შიგნით და გატანებული ხაჭაპურების ჩანთაში, დიდ დასვენებაზე რომ უნდა მეჭამა. ამ ორი მონსტრიდან პირველს ვერაფერს ვუხერხებდი, თორემ მეორეს უკვე დაბარებულივით ელოდნენ ახლო შესახვევში მცხოვრები ძაღლები. ეს პირველი კიდევ, რაღა ჭიანჭაველებით სავსე ბუდე ჩაგიცვამს და რაღა ეგ. ცალკე მისი დაუნდობელი რეზინი გიჭერს და ცალკე კიდევ ბრაზი ყელში - რადგან ზუსტად იცი, რომელიმე კლასელი აუცილებლად გეტყვის - აბა, შარვალი წამოიწიე! ამას რომ მოყვება, ის შეგრძნება ისეთი სასტიკია - ჩემი დიდი ბაბუა, ყაისარა უფრო ადვილად წამოიწევა ნატანების სასაფლაოდან, ვიდრე შარვალი. და შარვალი რჩება ადგილზე, რასაც ეგებება სიტყვები : ,, ფუ, რეიტუზი გაცვია!" თუმცა, ასე სჯობს დანახვას. ასე უფრო ადვილია. რადგან, როგორც ბიბლიაში წერია: "უკუეთუ არა ვიხილო, არასადა მრწმენეს".
არის ბავშვობის ავი ამბები, რომელიც თითქოს მხოლოდ იქ რჩება - აბა, ახლა ვის აინტერსებს, რეიტუზი გაცვია შარვლის შიგნით თუ მართლა ჭიანჭველის ბუდე - იქ რჩება, მაგრამ იზრდები და მაინც გტკივა.
ჩვენ, რეიტუზების თაობამ, ეს ტკვილი ყველაზე ცხადად ვიცით და ვცნობთ.“
ავტორი: მწერალი გიორგი კეკელიძე
წაიკითხეთ სრულად
