Baby Bag

საქართველოს უნივერსიტეტის სამართლის სკოლის საერთაშორისო წარმატება

საქართველოს უნივერსიტეტის სამართლის სკოლის საერთაშორისო წარმატება

საქართველოს უნივერსიტეტმა ძალიან დიდ წარმატებას მიაღწია INADR - საერთაშორისო მედიაციის ამერიკულ კონკურსში. სამართლის სკოლის გუნდი ფინალისტ 4 გუნდს შორის მოხვდა, ბოლო რაუნდში ირლანდიის ბელფასტის უნივერსიტეტს შეხვდა და დაამარცხა.

2019 წლის შეჯიბრი საბერძნეთში, ქ. ათენში, 14-17 მარტს ჩატარდა და მასში მსოფლიოს წამყვანი უნივერსიტეტების სამართლის სკოლების 52 გუნდი მონაწილეობდა. საქართველოს უნივერსიტეტის სამართლის სკოლის გუნდი პირველი მონაწილე გუნდი იყო საქართველოდან.

განსაკუთრებული ისიც იყო, რომ ნახევარფინალში სამართლის სკოლის გუნდი ორივე ქვე-ჯგუფში გადავიდა: მედიატორებად და მომლაპარაკებლებად. UG-ის გუნდის გარდა მხოლოდ სამმა ამერიკული გუნდმა მიაღწია იგივე წარმატებას.

უნივერსიტეტის გუნდი სამი სამართლის სტუდენტისგან შედგებოდა: მარიამ თურმანიძე, ლაშა ლურსმანაშვილი და ანა ჯიქია. გუნდის ქოუჩები ნატა სტურუა და ანა ხურციძე იყვნენ.

ფინალში ერთადერთი არამშობლიურ ინგლისურ ენაზე მოლაპარაკე გუნდი სწორედ საქართველოს უნივერსიტეტის გუნდი იყო და 4 ფინალისტიდან მეორე ადგილზე გავიდა. კონკურსში მომლაპარაკებელ გუნდებს შორის პირველი ადგილი აიღო ტორონტოს უნივერსიტეტმა, მეორე - საქართველოს უნივერსიტეტის სამართლის სკოლამ, მესამე - ბელფასტის უნივერსიტეტმა და მეოთხე - ბერკლის სამართლის სკოლამ.

ეწვიეთ საქართველოს უნივერსიტეტის ოფიციალურ ვებ-გვერდს. 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„მოსწავლეები მდინარის პირას წავიყვანე და ვუთხარი ის ქვა აეღოთ, რომლის სროლასაც მოახერხებდნენ“ - ლადო აფხაზავას საინტერესო ექსპერიმენტი

„მოსწავლეები მდინარის პირას წავიყვანე და ვუთხარი ის ქვა აეღოთ, რომლის სროლასაც მოახერხებდნენ“ - ლადო აფხაზავას საინტერესო ექსპერიმენტი

2017 წლის „მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს“ მფლობელი ლადო აფხაზავა სოციალურ ქსელში საინტერესო ექპერიმენტის შესახებ წერს. გთავაზობთ მის ნათქვამს სიტყვა-სიტყვით:

„მოსწავლეები მდინარის პირას წავიყვანე და ვუთხარი ის ქვა აეღოთ, რომლის სროლასაც მოახერხებდნენ. თან გავაფრთხილე, რომ ქვის სროლა ძალიან რთული დავალება იქნებოდა. ბევრი იცინეს და ბევრი ქვის სროლაც მოასწრეს უმისამართოდ, სანამ მდინარის მეორე ნაპირზე გადავიდოდი და სამიზნეს დავუდგამდი. მათ სამიზნედ ოთკუთხედ ჩარჩოზე გადაჭიმული სიფრიფანა ქაღალდი დავუდე. პირველად ერთი ქვა უნდა მოეძებნათ და სამიზნისთვის ესროლათ. ესროლეს, მაგრამ ვერც ერთმა ვერ გაარტყა. ახლა ორი ქვის სროლის ნება მივეცი, მაგრამ ვერც ახლა მოახერხეს, თუმცა რამდენიმეს ცოტა დააკლდა. იმ დღეს ხუთ ქვაზე ავედით და მხოლოდ ერთმა გაარტყა, ისიც ჩარჩოს და ქაღალდი უვნებელი დარჩა. მაშინ მათ ვუთხარი, რომ, როცა ქვების უმისამართოდ სროლა ძალიან ადვილი იყო მათთვის, მაგრამ როგორც კი სამიზნე გამოჩნდა, ყველაფერი გართულდა.

როცა მარტო ცოდნისთვის ასწავლი, უბრალოდ წაკითხული, დაზეპირებული მეორე დღეს ისევ მოგიყვეს, ეს ძალიან ადვილია და უმისამართოდ ქვის სროლას ჰგავს და მაგრამ, როცა იმას ასწავლი, თუ როგორ და რისთვის ისწავლოს, სამიზნის მათ წინ დადების ტოლფასია, რომელიც არ გასვენებს, სანამ ქვას არ გაარტყამ.

როცა სკოლაში დავიწყე მუშაობა, სამიზნე დადებული მქონდა და ვიცოდი, რისთვის მესროლა. ჰოდა, ნურავის გაუკვირდება, ამდენი წლის შემდეგ რომ გავარტყი. მე ხომ ბევრი ვიმუშავე ამისთვის“, - წერს ლადო აფხაზავა.


წაიკითხეთ სრულად