Baby Bag

„საჩვენებელი თითი ძალიან საშიში თითია.. ნაცვლად იმისა, რომ გზა უჩვენო ბავშვს, თითს უქნევ,“- შალვა ამონაშვილი

„საჩვენებელი თითი ძალიან საშიში თითია.. ნაცვლად იმისა, რომ გზა უჩვენო ბავშვს, თითს უქნევ,“- შალვა ამონაშვილი

აკადემიკოსმა შალვა ამონაშვილმა „თითის ქნევის“ პედაგოგიკაზე ისაუბრა და მისი ნეგატიური მხარეები გააკრიტიკა:

„რა არის პედაგოგიკა თითის ქნევით? ეს თითი ძალიან საშიში თითია. საჩვენებელი თითი ყველაზე გაუზრდელი თითია ჩვენს თითებს შორის. ნაცვლად იმისა, რომ გზა უჩვენო ბავშვს, იქით წადი და აქეთ არაო, თითს უქნევ. თითის ქნევა მუქარაა. ხან სიტყვით უქნევ თითს. განა მართლა თითის ქნევაა საჭირო, არა?! ბავშვები იზრდებიან ჩვენს ავტორიტარიზმში. გვგონია, რომ თუ ბავშვი მაგრად არ ჩაიჭირე მუჭაში, ის ხელიდან გაგისხლტება და თავზე დაგაჯდება მერე.“

„ბავშვი თავზე დაგაჯდება მაშინ, როდესაც მას შიშს ჩაუნერგავ, არ ჩაუნერგავ კულტურასა და ზნეობას, არ გახდი გონიერს, მორჩილებას ჩაუნერგავ, შენს აზრებს და ნებას ჩაუდებ თავში, შენს პროფესიას დააძლებ. გამოვიდა, რომ ბავშვი ჩვენ მივიმსგავსეთ. განვითარდება ქვეყანა ასეთი ბავშვებით?! აქ ერთი ლამაზი გოგო მედგა გვერდით. ვუთხარი: „შენ სამკუთხედი ხარ. ამ გვერდზე წერია, რომ შენ ამქვეყანაზე ხარ მოვლენა. მეორეზე წერია, რომ შენი გზა მოიტანე, შენი მისია, დანიშნულება. ეს უნდა ამოიკითხო შენში. მესამე ის არის, რომ შენ ყველაფერი შეგიძლია. სულისთვის შეზღუდვა არ არსებობს. სხეული გზღუდავს.“ ბავშვი ისე გაიფურჩქნა. ჩამეხუტა და წავიდა. აი, ესენი არიან თქვენი ბავშვები. ისინი მოვლენები არიან,“- აღნიშნა შალვა ამონაშვილმა.

წყარო:​ „ამონაშვილის აკადემია“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„როდესაც ბავშვის ქცევაში რაღაც არ მოგვწონს, პირველ რიგში, მიზეზი ვეძებოთ ბავშვის ახლო გარემოში,“- ფსიქოლოგი თეო გუბიანური

„როდესაც ბავშვის ქცევაში რაღაც არ მოგვწონს, პირველ რიგში, მიზეზი ვეძებოთ ბავშვის ახლო გარემოში,“- ფსიქოლოგი თეო გუბიანური

ფსიქოლოგმა თეო გუბიანურმა ბავშვსა და მშობელს შორის უსაფრთხო მიჯაჭვულობის ჩამოყალიბების მნიშვნელობაზე ისაუბრა:

„მიჯაჭვულობაში ვგულისხმობთ ემოციურ კავშირს. ეს კავშირი არ არის მხოლოდ ბავშვს და მშობელს შორის კავშირი, შეიძლება ეს იყოს ადამიანი, რომელიც ზრუნავს ბავშვზე. ჩვილობიდან იწყება მიჯაჭვულობის ჩამოყალიბება. რა ფორმის იქნება მიჯაჭვულობა, ეს დამოკიდებულია მზრუნველ ადამიანზე. უსაფრთხო მიჯაჭვულობისას ბავშვს აქვს განცდა, რომ ვიღაც მასზე ზრუნავს და მხარს უჭერს. მას ეს შემდგომში განუზოგადდება გარემოზე, სამყაროზე. თუ მას ბავშვობიდან ასწავლეს, რომ ეს სამყარო და შენ ირგვლივ ადამიანები უსაფრთხოა და შეგიძლია ენდო, მას ეს გაჰყვება. მეორე ტიპის მიჯაჭვულობისას საფრთხის განცდაა. ეს მაშინ ხდება, როდესაც მას უვლიან, აჭმევენ, მაგრამ არ აქვთ მასთან ემოციური კავშირი.

ბავშვს რომ ვაწყენინებთ, გვგონია, რომ არაფერია, მეორე დღეს შემოვირიგებთ. ასე არ არის. იმას დრო უნდა, რომ ისევ გვენდოს. კარგად უნდა დავფიქრდეთ და დავგეგმოთ, როგორ მოვიპოვოთ ბავშვის ნდობა. ბავშვი რომ იზრდება, მიჯაჭვულობა, რომელიც ჩამოუყალიბდა, მოზარდობაში აისახება იმაზე, როგორ ურთიერთობას ამყარებს სხვებთან. შეიძლება ადამიანმა რაღაც მომენტში გადაიაროს არასანდო მიჯაჭვულობის ტრავმა, მოაგვაროს ამ ტრავმასთან თავისი ურთიერთობა.

ბავშვი რომ იბადება, ის იბადება და მან საერთოდ არ იცის ქცევის წესები, როგორ უნდა მოიქცეს. როდესაც ბავშვის ქცევაში რაღაც არ მოგვწონს, პირველ რიგში, მიზეზი ვეძებოთ ბავშვის ახლო გარემოში. თუ იქ ყველაფერი წესრიგშია, მერე მივადგეთ ბავშვს. პრობლემა ვეძებოთ ჩვენში, უფროსებში. პიროვნული თვისებები გენეტიკურად განპირობებულია, მაგრამ ნახევარს იღებს ბავშვი გარემოდან, ამიტომ გარემოს დიდი ყურადღება უნდა მივაქციოთ,“- მოცემულ საკითხზე თეო გუბიანურმა რადიო „ფორტუნას“ ეთერში ისაუბრა.

წყარო:​ რადიო „ფორტუნა“

წაიკითხეთ სრულად