Baby Bag

როგორ მივხვდეთ, რომ ჩვენს შვილს გარდატეხის ასაკი ეწყება? - ფსიქოლოგი მზიკო დალაქიშვილი

როგორ მივხვდეთ, რომ ჩვენს შვილს გარდატეხის ასაკი ეწყება? - ფსიქოლოგი მზიკო დალაქიშვილი

ფსიქოლოგმა მზიკო დალაქიშვილმა გარდატეხის ასაკისთვის დამახასიათებელ თავისებურებებზე ისაუბრა:

„პირველ რიგში, თვითონ სიტყვას თუ დავუკვირდებით, ეს გარდამტეხი, რევოლუციური პერიოდია, როდესაც იცვლება ყველაფერი ორგანიზმის დონეზე, სამყაროს აღქმა იცვლება, იცვლება ხედვა, ვინ ვარ მე. ამ ასაკის ადამიანებს განსაკუთრებული მხარდაჭერა სჭირდებათ, რასაც ვერ იღებენ. მათი ქცევა იმდენად რევოლუციურია, რომ პირველ ეტაპზე ბრაზს უფრო იწვევს ხოლმე. დიალოგით და მშვიდი საუბრით ყველაფერი შესაძლებელია. მათ კარგი კოგნიტური უნარები აქვთ და განსხვავებული აზრის მოსმენა შეუძლიათ, მაგრამ სწორი ფორმით უნდა მივაწოდოთ, რადგან ისინი ძალიან მოწყვლადები არიან. მე ყოველთვის გარემოზე ვაკეთებ აქცენტს, თუ როგორ დავინახავთ ამ ინდივიდებს, როგორ მივცემთ შესაძლებლობას მათ ინდივიდუალიზმს, რომ განვითარდეს.

გარდატეხის ასაკის დაწყება ინდივიდუალურია. ბიჭებში უფრო გვიან იწყება, მაგრამ ვერ ვიტყვით, რომ ყველა ბიჭთან ასეა. ადამიანი გაუგებრობაშია, ვეღარ ხვდება დიდია თუ პატარა. ისეთი აზრები მოსდის მას თავში, რომ ეს ბავშვურ მდგომარეობას აღარ შეესაბამება. ეს ყველაზე დიდი გასაჭირია. მოდის რადიკალური აზროვნება, რომელიც იმდენად განსხვავდება ბავშვის აზროვნებისგან, რომელიც მას ახასიათებდა, რომ ეს მშობლისთვის მიუღებელია. იწყება ფარული ან ცხადი ომი. ამ დროს პროფესიონალის ჩართულობა აუცილებელია, რომ ეს გარდამავალი პერიოდი რაც შეიძლება ჰარმონიულად განხორციელდეს,“ - მოცემულ საკითხზე მზიკო დალაქიშვილმა ტელეკომპანია „რუსთავი 2“-ის გადაცემაში „დილა მშვიდობისა საქართველო“ ისაუბრა.

წყარო: ​„დილა მშვიდობისა საქართველო“ 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„უმძიმესი ჯვარია შვილის გარდაცვალება... ნურავის განაცდევინოს,“- დეკანოზი სერაფიმე დანელია

„უმძიმესი ჯვარია შვილის გარდაცვალება... ნურავის განაცდევინოს,“- დეკანოზი სერაფიმე დანელია

დეკანოზმა სერაფიმე დანელიამ სოციალურ ქსელში პოსტი გამოაქვეყნა, რომელშიც ადამიანისთვის შვილის გარდაცვალებით გამოწვეული ტკივილის შესახებ ისაუბრა:

„უმძიმესი ჯვარია შვილის გარდაცვალება... ნურავის განაცდევინოს...

პირველ დღეებში თითქოს ოკეანის ფსკერზე გულაღმა წევხარ თვალებღია და გახევებული, ირგვლივ კი სიბნელეა და უსაშინლესი დუმილი...

შენს წინ თანაგრძნობით აღბეჭდილი სახეები კადრებივით ერთმანეთს ენაცვლებიან, გისამძიმრებენ, შენც პასუხობ, ოღონდ ფსკერიდან...

გადიან დღეები, დასაფლავება... ხალხის გასტუმრება... დადიხარ, საუბრობ, ლოცულობ, მაგრამ მაინც ფსკერიდან...

მერე ნელა-ნელა იწყებ სახეების გარჩევას და ხედავ სიმარტოვეში და სიჩუმეში მობუზულ საკუთარ შვილებს, შენს დანახვაზე შემკრთალ სახეებს და ძალისძალად იწყებ გამოფხიზლებას...

ო, რა ძნელია ეს გამოფხიზლება და რა რთული პასუხის გაცემა იმ კითხვებზე, რომლებსაც ვერავინ სხვა ვერ უპასუხებს შენს გარდა...

და სადღაც შორს, უსაშველოდ შორს პოულობ სინათლის სხივს, რომელსაც მთელი ძალებით ებღაუჭები და რომელსაც ამოყავხარ ფსკერიდან ზედაპირზე...

,,- დიდება და მადლობა შენ ღმერთო ყველაფრისათვის!

ჩემი შვილი, ხომ შენი შვილიცაა,

მე თუ მიყვარს, შენ ხომ უფრო გიყვარს, რომელმაც შეჰქმენ სიყვარული...

მე თუ მისთვის კარგი მინდა, შენ ხომ უმჯობესი გინდა მისთვის!

შენ ხომ შენი ძე მხოლოდშობილი მომეცი მე, მაშ მიიღე ჩემი შვილიც შენ, როგორც წმიდა შესაწირავი...

საშინელი იყო ჩვენი დაშორება, მაგრამ მჯერა, უფრო დიდი იქნება სიხარული ჩვენი შეხვედრისა!

ამიტომ დიდება და მადლობა შენ ღმერთო ყველაფრისათვის!"

წაიკითხეთ სრულად