Baby Bag

რა ზიანი შეიძლება მოუტანოს ბავშვს მშობლის მიერ მისი ემოციების უგულებელყოფამ? - ინტერვიუ ფსიქოლოგთან

რა ზიანი შეიძლება მოუტანოს ბავშვს მშობლის მიერ მისი ემოციების უგულებელყოფამ? - ინტერვიუ ფსიქოლოგთან

რა არის ემოციური უგულებელყოფა და რა ზიანი შეიძლება მოუტანოს ბავშვს? MomsEdu.ge- ამ და სხვა კითხვებს ფსიქოლოგმა ნიკა გაბლიშვილმა უპასუხა.

- თუ შეიძლება განგვიმარტოთ, რა არის ემოციური უგულებელყოფა?

- ეს არის ბავშვის ემოციური სფეროს დაიგნორება მშობლის მხრიდან. სხვა სიტყვებით - ბავშვს საკვებისა და სითბოს გარდა, მშობელთან ემოციური კავშირის დამყარება სჭირდება. მშობელი ახდენს ბავშვის ემოციურ უგულებელყოფას, თუ: არ აქცევს ყურადღებას ბავშვის ემოციურ მდგომარეობას, სჯის ბავშვს ემოციების გამოხატვისას და მუდმივად მოითხოვს მისგან მაღალი ინტენსივობის ნეგატიური თუ პოზიტიური ემოციების შეკავებას, არ უთანაგრძნობს, როდესაც ბავშვი არის გაღიზიანებული, არ იზიარებს მის ბედნიერებას, არ აძლევს საკმარის სითბოსა და სიყვარულს, რათა პატარამ იგრძნოს, რომ მშობლისთვის მნიშვნელოვანი არსებაა.

- ცხადია, რომ ემოციური გაცვლა ნებისმიერი სახის ურთიერთობისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, უფრო კონკრეტულად კი, მშობლისა და შვილის ურთიერთობაში რამდენად დიდ როლს ასრულებს ეს?

- თუკი მშობელი არ აქცევს ყურადღებას ბავშვის ემოციებს და შესაძლოა, ეჩხუბოს კიდეც ემოციის გამოხატვისას, ამ დროს ბავშვი იღებს მესიჯს, რომ მისი ემოციები არ არის მნიშვნელოვანი და, შესაბამისად, თვითონაც უმნიშვნელო ყოფილა. ზოგჯერ ამან ნეგატიური შედეგებიც შეიძლება გამოიწვიოს. ვინაიდან პატარა ასაკში ბავშვებს ახასიათებთ ეგოცენტრულობა, ჰგონიათ, რომ მათი ბრალია და არ იმსახურებენ სიყვარულს, არ არიან საკმარისად კარგები. შემდგომი ნაბიჯი ამ არასასურველი „რაღაცის“ ანუ ემოციების განდევნა და დათრგუნვაა (რაც არ კმაყოფილდება, ან ისჯება). მეორე მხრივ კი, ბავშვი მუდმივად ცდილობს დაიმსახუროს მშობლების მხრიდან აღიარება და საკუთარი საჭიროებების ნაცვლად მთლიანად ორიენტირებული ხდება გარემოს მოთხოვნებზე. ის ცდილობს, წინასწარ გამოიცნოს, რა სურთ მშობლებს მისგან და მაშინვე შეასრულოს ეს. იქნებ ამის მერე მაინც დაიმსახუროს სიყვარული?

ჩვენს ემოციებს ტვინში კონკრეტული უბნები აკონტროლებს, შესაბამისად, უგულებელყოფისას ხდება ამ უბნების განვითარების შეფერხება და შესაბამისი ნეგატიური შედეგების გამოწვევა.

- რა არის საჭირო, რომ ბავშვმა არ იგრძნოს ემოციების გაცვლის დანაკლისი (ანუ, დაიკმაყოფილოს ემოციური საჭიროება)?

- ერთია, რომ მშობელმა იცის, რომ ბავშვის ემოციური საჭიროებები უნდა დაკმაყოფილდეს, მაგრამ მეორეა შეკითხვა, როგორ? ცხადია, ყველა მშობელს უყვარს თავისი შვილი. აქ საუბარია არა მხოლოდ სტატიკურ, შინაგან სიყვარულზე, არამედ მის გამოხატვაზე, მნიშვნელოვანია, ბავშვმა დაინახოს და იგრძნოს, რომ ის უყვართ. ამის უამრავი მეთოდი არსებობს.

უფრო პრაქტიკული კუთხით თუ შევხედავთ:

საჭიროა, მშობელი გახდეს ბავშვის ემოციური სარკე. ე. წ. Mirroring-ი ეხმარება მშობელს და ბავშვს, დაინახონ ერთმანეთის ემოციები. მშობლის ერთი მარტივი ფრაზა: „გიო, მე ახლა ვგრძნობ, რომ შენ გაბრაზებული ხარ და შენი მესმის.“ ბავშვს უკვე აჩვენებს, რომ მშობელს ესმის მისი.

მნიშვნელოვანია, მშობელს მუდმივად ედოს ხელი ბავშვის ემოციურ პულსაციაზე. დაკვირვებულობა და შეკითხვა: „როგორ გრძნობ თავს?“, „როგორ ხასიათზე ხარ?“ - ხშირად აბრუნებს ბავშვს საკუთარ ემოციებთან და უადვილებს მასთან კონტაქტს.

ემოციების გამოხატვისას მისი დასჯის შემცირება. რამდენადაც შესაძლებელია, როდესაც ბავშვი ყვირის, ჩხუბობს, ამტვრევს ნივთს, მშობელი უნდა ეცადოს, უზრუნველყოს მისი უსაფრთხოება, ხოლო ემოციური აფექტის გადავლის შემდგომ შეეცადოს მასთან მშვიდად საუბარს. დაეხმაროს მას გაცნობიერებაში, რატომ გაბრაზდა, რა შედეგი მოიტანა ამან, როგორ შეუძლია, მართოს ეს ყველაფერი და ა.შ.

და, რა თქმა უნდა, ბევრი ჩახუტება და მოფერება, ფიზიკური კონტაქტი სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია ემოციური კავშირისთვის.

- თუკი ბავშვის ემოციები უგულებელყოფილი რჩება - როგორ შეიძლება აისახოს სამომავლოდ ეს მის პიროვნებაზე და რა საფრთხეები არსებობს?

- ისევე, როგორც სხვადასხვა ტრავმას, ემოციურ უგულებელყოფასაც გააჩნია თავისი სიმპტომატიკა ზრდასრულობის პერიოდში. ეს პიროვნების მიერ შეიძლება განიცდებოდეს, როგორც შინაგანი სიცარიელე, თითქოს რაღაც გაკლია, მაგრამ არ იცი, კონკრეტულად რა; გიჭირს საკუთარი საჭიროებების, მიზნების პრიორიტეტიზაცია; ფიქრობ, არ ხარ საკმარისად კარგი იმისთვის, რომ დაიმსახურო ზრუნვა და სიყვარული.

ასეთი ბავშვები შემდეგში არიან ზედმეტად თვითკრიტიკულნი, შესაძლოა, ახასიათებდეთ პერფექციონიზმის ნიშნებიც - იდეალურისკენ სწრაფვა იყოს საშუალება, მიიღონ საკმარისი დაფასება, სიყვარული და ემოციური უკუკავშირი. აქვთ დაბალი თვითშეფასება და თავდაჯერებულობა.

ასეთი ადამიანები მუდმივად ცდილობენ გარემოსგან აღიარების მოპოვებას, სურთ, რომ ყველგან და ყოველთვის იყვნენ მიღებულები, უყვარდეთ. თავს გრძნობენ უხერხულად, როდესაც სხვა საჯაროდ და ძლიერ გამოხატავს ემოციებს. უჭირთ სიღრმისეული ურთიერთობების აწყობა, აქვთ განცალკევებულობის შეგრძნება. ცდილობენ, იგრძნონ რაც შეიძლება ნაკლები ემოცია. უჭირთ საკუთარი ემოციების იდენტიფიცირება და ასევე გადაწყვეტილებების მიღება. უჭირთ დახმარების თხოვნა და მიღება.

- დაბოლოს, რა რჩევებს მისცემდით მშობლებს და არა მარტო მშობლებს, ვისაც უჭირს ემოციური კონტაქტი? როგორ უნდა იმუშავონ საკუთარ თავზე?

- პირველ რიგში, მისი მნიშვნელოვნება უნდა გაცნობიერდეს, რატომ არის ეს თემა დასამუშავებელი?
  • ემოცია არის ჩვენი ბიოლოგიის ნაწილი. მისი იგნორირებით შენ იგრძნობ, რომ ხარ იგნორირებული რაღაც დოზით.
  • ემოცია არის ყველა ურთიერთობის სუბსტანცია. ამის გარეშე ფაქტობრივად შენ ტოვებ სიამოვნების და დაკავშირებულობის მნიშვნელოვან წყაროს.
  • ემოციური ინტელექტი ბევრად უფრო მნიშვნელოვანია წარმატებისთვის, ვიდრე ზოგადი ინტელექტი.
  • შენ ისევე ექცევი შენს შვილებს, როგორც შენ გექცეოდნენ, იქამდე, ვიდრე ცნობიერად არ მიხვდები და არ დაიწყებ ამ უნარების განვითარებას.
  • საკუთარ ემოციებთან კონტაქტის აღდგენა გრძელვადიანი პროცესია. პირველი ნაბიჯი საკუთარი თავისთვის შეკითხვების დასმაა: „რას ვგრძნობ?“ „რისი მეშინია?“ „რა შეიძლება მოხდეს ყველაზე ცუდი?“ შესაძლოა, პასუხები არ მოგივიდეს თავიდანვე, მაგრამ პროცესი უკვე დაიწყება. შეგიძლია, აწარმოო ჟურნალი და დღის განმავლობაში რამდენჯერმე მოინიშნო საკუთარი ემოციები.
  • არასდროს გააკრიტიკო შენი თავი იმიტომ, რომ რაიმეს გრძნობ. ეს არის ის, რასაც შენ უკეთებ იმ გრძნობას, რომელიც შენთვის მნიშვნელოვანია. გააკრიტიკე შენი თავი მხოლოდ შენი ქმედებებისთვის და არა ემოციებისთვის.
  • გააკეთე შენი ყველაზე ღრმა სურვილების სია. როდესაც სიას დაასრულებ, აიღე ერთი რომელიმე სურვილი, რომელზეც იმუშავებ. დაისახე მიზნად ამ „მინდას“ შეძენა, მიღება. შემდეგ იპოვე მეგობარი - მასწავლებელი, რომელიც დაგეხმარება ამ მიზნის მიღწევაში.
  • მიიღე სხვებისგან დახმარება.

ესაუბრა მაკა ქაფიანიძე 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„დებილი ხარ, შვილო, ვერასდროს ვერაფერს ისწავლი, შენი ძმა ნახე, როგორ კარგად სწავლობს“ - მთელი ცხოვრება ამის ძახილი ნიშნავს იმას, რომ ის ადამიანი მართლა იდიოტი გამოვა“ - ფსიქოლოგი ზაზა ქოიავა

ფსიქოლოგი ზაზა ქოიავა „პოსტ ალიონში“ სოციალური სტიგმატიზაციის მანკიერი მხარეების შესახებ საუბრობს და აღნიშნავს, რომ საზოგადოებაში დამკვიდრებული სტერეოტიპები ადამიანებს თვითსტიგმატიზაციისკენ უბიძგებს:

„სტიგმა არის გავრცელებული სოციალური მოსაზრება, სტერეოტიპი, რომელიც ან საზოგადოების ჯგუფზე, ან ერთ კონკრეტულ ადამიანზე აქვთ. სტიგმა რამდენიმე მიმართულებით იშლება. ერთი არის ფიზიკურ ნაკლთან დაკავშირებით, მეორე შეიძლება იყოს გარკვეული ტიპის დაავადებასთან დაკავშირებით. სოციალური სტიგმატიზაცია უფრო მძიმე ფორმაა, როდესაც გაქვს წარმოდგენა, რომ გენეტიკურად ვიღაცის ბაბუა გიჟი იყო და ისიც გიჟი იქნება ან „ეს ოროსანია, ცხოვრებაში არ უსწავლია და...“ ამის შემდგომ ადამიანში შემოდის თვითსიგმატიზაცია. გავრცელებული სტერეოტიპული მოსაზრება ადამიანს თვითსტიგმატიზაციის ზონაში აყენებს. მას თავადაც სჯერა ამ ყველაფრის. მაგ. ფერადკანიანებს სჯერათ, რომ ამერიკელებთან შედარებით უფრო დაბალი ინტელექტი აქვთ, რომ რაღაც უნდა დააშაონ, ცალკე უნდა იცხოვრონ. სამწუხაროდ, ეს ჯერ კიდევ ასეა. ქალების ნაწილსაც სჯერა, რომ მამაკაცების მსგავსად ბევრ რამეს ვერ გააკეთებენ, ვერ შეძლებენ. ისინი უფრო დაბალ ხელფასზე არიან თანახმა. თვითსტიგმატიზაციის პროცესი ძალიან მნიშვნელოვანია.“

ზაზა ქოიავას თქმით, სტიგმატიზაცია იმაზე მეტია, ვიდრე დისკრიმინაცია და ძალიან ნეგატიური ფენომენია:

„სტიგმატიზაციის შემთხვევაში ადამიანი შეიძლება მთლიანად დეკლასირებული იყოს. სტიგმატიზაცია დისკრიმინაციაზე მეტია, ხოლო თვითსტიგმატიზაცია კომპლექსზე მეტი. ფსიქოლოგიაში ძალიან მნიშვნელოვანია ადამიანის პრესტიჟი, თუ როგორ ეჩვენება ის საზოგადოებას. მათ ჰგონიათ, რომ თუ რამეს დაფარავენ და უფრო კარგი კუთხით ეჩვენებიან ადამიანებს, ეს უკეთესია, რადგან სხვაგვარად საზოგადოება მათ გარიყავს, ცუდს გაუკეთებს. სინამდვილეში, XXI საუკუნეში ხშირად სტიგმატიზაცია ადამიანს მოტივაციას აძლევს, რომ ბევრი რამ დაამტკიცოს, უფრო წინ წავიდეს, მეტად განვითარდეს.“

„დაბალი თვითშეფასება იწვევს სტიგმატიზაციას. ძალიან მნიშვნელოვანია აღზრდის პროცესი, თუ რა საზოგადოებაში ტრიალებს ბავშვი, რა ესმის მას ყოველდღიურად. ბოდიშს ვიხდი ამის თქმისთვის, მაგრამ „დებილი ხარ, შვილო, ვერასდროს ვერაფერს ისწავლი, შენი ძმა ნახე როგორ კარგად სწავლობს,“ - მთელი ცხოვრება ამის ძახილი ნიშნავს იმას, რომ ის ადამიანი მართლა იდიოტი გამოვა, ვერაფერს გააკეთებს, უკაცრავად ამის თქმისთვის. იშვიათ შემთხვევაში, შეიძლება, ამან მოტივაცია მისცეს ადამიანს, რომ რამე დაამტკიცოს. ხშირ შემთხვევაში, როდესაც ავტორიტეტი პიროვნება, დედა, უფროსი ძმა, მასწავლებელი მუდმივად ამას გაძახებს, შესაძლებელია, რომ ტვინმა ეს დაიპროგრამოს, კომპლექსად იქცეს და სტიგმად ჩამოყალიბდეს,“ - აღნიშნავს ზაზა ქოიავა.

წყარო: ​პოსტ ალიონი

წაიკითხეთ სრულად