Baby Bag

რატომ არის მნიშვნელოვანი მეუღლის თანადგომა და მხარდაჭერა მშობიარობის პროცესში? - პედიატრი ქეთი ნემსაძე

რატომ არის მნიშვნელოვანი მეუღლის თანადგომა და მხარდაჭერა მშობიარობის პროცესში? - პედიატრი ქეთი ნემსაძე

პედიატრმა ქეთი ნემსაძემპარტნიორული მშობიარობის დადებით მხარეებზე ისაუბრა:

„როდესაც არის პარტნიორული მშობიარობა, ოჯახის გაკეთილშობილება და დაახლოება ხდება. ეს არის უკვე მეცნიერულად დადასტურებული. საბედნიეროდ საქართველოში უკვე მიმდინარეობს პარტნიორული მშობიარობის დანერგვა. განათლებულ საზოგადოებას შეუძლია მშობიარობის პროცესში მამაკაცისა და ქალის დაახლოება. ქალსა და ბავშვს შორის არსებობს მიჯაჭვულობა. ეს არის ის უხილავი ჯაჭვი, რომელსაც არ უნდა სწავლება. ეს უხილავი ჯაჭვი, რომელიც ქალისთვის ერთობ ბუნებრივია, არაჩვეულებრივად ჩამოყალიბდა იმ სამშობიარო სახლებში, სადაც დაბადებისთანავე ბავშვი მოათავსეს მამის მკერდზე, როდესაც დედას არ ჰქონდა ამის შესაძლებლობა. ჩამოყალიბდა ე.წ. მამა-შვილის მიჯაჭვულობა.

რა მნიშვნელობა აქვს მამა-შვილის მიჯაჭვულობას? სწორედ ეს მიჯაჭვულობა არის საფუძველი კეთილშობილების, დამოუკიდებელი გადაწყვეტილების მიღების უნარისა და კრიტიკული აზროვნების. პარტნიორული მშობიარობის წყალობით, მამაკაცებში ვითარდება მიჯაჭვულობა, ქალბატონების მიმართ პატივისცემა, ისინი ხდებიან შვილის დაბადების თანამონაწილე, რაც ძალიან მნიშვნელოვანია.

ჩვენ ერთად უნდა ავაშენოთ ისეთი საზოგადოება, სადაც დაინგრევა ყველა ტოტალიტარული დოქტრინა და ქალბატონი თუნდაც მშობიარობის დროს გახდება ცენტრალური პიროვნება. მეანი კი არ უბრძანებს მას, როგორ პოზაში იმშობიაროს, არამედ მეანიც, მეუღლეც და ირგვლივ ყველანი აეწყობიან ფიზიოლოგიური პროცესის ნორმალურად წარმართვისკენ,“- აღნიშნა ქეთი ნემსაძემ.

წყარო: ​EECMD 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„დაშინება არის ჩვენი კომფორტისთვის და არა ბავშვზე ზრუნვისთვის,“ - ბაკურ კოტეტიშვილი

„დაშინება არის ჩვენი კომფორტისთვის და არა ბავშვზე ზრუნვისთვის,“ - ბაკურ კოტეტიშვილი

ბავშვთა ნევროლოგმა ბაკურ კოტეტიშვილმა ბავშვის დაშინების მანკიერ მხარეებზე ისაუბრა და აღნიშნა, რომ მშობლები ასე საკუთარი კომფორტის გამო იქცევიან:

„საბოლოოდ ვებრძვით იმ ბიოლოგიურ ფენომენს, რომელსაც ჰქვია დაცულობა. თუ ბუა წამიყვანს, თუ მეტკინება, თუ დავეცემი, მაშინ როგორღა მიცავ?! ეს დაშინება არის ჩვენი კომფორტისთვის და არა ზრუნვისთვის. მაგალითად, კარადაა ოთახში. როგორ გავიგო კარადის თავზე რა არის, თუ არ ავძვერი. ამიტომ ვიწყებ რაღაც ფორმით იქ აძრომას. გვერდით მყოფი მოზრდილი აუცილებლად უნდა დამეხმაროს, ამწიოს, ცოცვაში მომეხმაროს, რომ დავიკმაყოფილო მოთხოვნილება და გავიგო რა არის იქ. ​ნაცვლად იმისა, რომ ავდგე და ბავშვს მივეხმარო, არ მინდა, რომ ავდგე და ბავშვს ვეუბნები: „არ ახვიდე.“ ბავშვი შეძვრა ავეჯის ქვეშ, მეუბნება, რომ შევძვრე. მე მიჭირს დაკუზვა, ამიტომ ვეუბნები: „გამოდი მანდედან, ეს არ არის სათამაშო ადგილი." ჩვენს კომფორტზეა ეს აწყობილი და არა ბავშვის.“

„რომ ვირბინო, არაფერი მოხდება, მაგრამ უცებ ყურში მესმის: „არ ირბინო, თორემ დაეცემი, გაოფლიანდები." ნეგატივით ხდება შეზღუდვა რაღაც ქმედების. მე თავს ვიბევებ წინასწარ, რომ ბავშვი სადღაც, როდესღაც აუცილებლად დაეცემა. როგორც კი დაეცემა, მაშინვე მზად ვარ, რომ ვუთხრა: ხომ გეუბნებოდი,“ - აღნიშნულ საკითხზე ბაკურ კოტეტიშვილმა საქართველოს პირველი არხის გადაცემაში „ამ შაბათ-კვირას“ ისაუბრა.

წყარო:​ „ამ შაბათ-კვირას“

წაიკითხეთ სრულად