Baby Bag

რატომ არის მნიშვნელოვანი მეუღლის თანადგომა და მხარდაჭერა მშობიარობის პროცესში? - პედიატრი ქეთი ნემსაძე

რატომ არის მნიშვნელოვანი მეუღლის თანადგომა და მხარდაჭერა მშობიარობის პროცესში? - პედიატრი ქეთი ნემსაძე

პედიატრმა ქეთი ნემსაძემპარტნიორული მშობიარობის დადებით მხარეებზე ისაუბრა:

„როდესაც არის პარტნიორული მშობიარობა, ოჯახის გაკეთილშობილება და დაახლოება ხდება. ეს არის უკვე მეცნიერულად დადასტურებული. საბედნიეროდ საქართველოში უკვე მიმდინარეობს პარტნიორული მშობიარობის დანერგვა. განათლებულ საზოგადოებას შეუძლია მშობიარობის პროცესში მამაკაცისა და ქალის დაახლოება. ქალსა და ბავშვს შორის არსებობს მიჯაჭვულობა. ეს არის ის უხილავი ჯაჭვი, რომელსაც არ უნდა სწავლება. ეს უხილავი ჯაჭვი, რომელიც ქალისთვის ერთობ ბუნებრივია, არაჩვეულებრივად ჩამოყალიბდა იმ სამშობიარო სახლებში, სადაც დაბადებისთანავე ბავშვი მოათავსეს მამის მკერდზე, როდესაც დედას არ ჰქონდა ამის შესაძლებლობა. ჩამოყალიბდა ე.წ. მამა-შვილის მიჯაჭვულობა.

რა მნიშვნელობა აქვს მამა-შვილის მიჯაჭვულობას? სწორედ ეს მიჯაჭვულობა არის საფუძველი კეთილშობილების, დამოუკიდებელი გადაწყვეტილების მიღების უნარისა და კრიტიკული აზროვნების. პარტნიორული მშობიარობის წყალობით, მამაკაცებში ვითარდება მიჯაჭვულობა, ქალბატონების მიმართ პატივისცემა, ისინი ხდებიან შვილის დაბადების თანამონაწილე, რაც ძალიან მნიშვნელოვანია.

ჩვენ ერთად უნდა ავაშენოთ ისეთი საზოგადოება, სადაც დაინგრევა ყველა ტოტალიტარული დოქტრინა და ქალბატონი თუნდაც მშობიარობის დროს გახდება ცენტრალური პიროვნება. მეანი კი არ უბრძანებს მას, როგორ პოზაში იმშობიაროს, არამედ მეანიც, მეუღლეც და ირგვლივ ყველანი აეწყობიან ფიზიოლოგიური პროცესის ნორმალურად წარმართვისკენ,“- აღნიშნა ქეთი ნემსაძემ.

წყარო: ​EECMD 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ბავშვს შეიძლება ერთი დაყვირებითაც მივაყენოთ ტრავმა,“ - ფსიქოლოგი მარინა კაჭარავა

„ბავშვს შეიძლება ერთი დაყვირებითაც მივაყენოთ ტრავმა,“ - ფსიქოლოგი მარინა კაჭარავა

ფსიქოლოგმა მარინა კაჭარავამ იმ ტრავმების შესახებ ისაუბრა, რომლებსაც მშობლები შვილებს აყენებენ. მისი თქმით, ბავშვს ტრავმა შეიძლება ერთი დაყვირებითაც მივაყენოთ:

„ფსიქოსომატიკაში არსებობს თეორიები, რომ არის პროგრამირების ფაზა, რომელიც იწყება ჩასახვამდე ერთი წლით ადრე. ხდება გარკვეული პატერნების ჩატვირთვა ბავშვში. ​ტრავმა ისეთი რამეა, რომ შეიძლება ერთი დაყვირებით მივაყენოთ ბავშვს. თუ ფსიქიკურ დონეზე ვერ მოხდა მისი გადამუშავება, გაიტყორცნება სხეულში. სხეული ხდება მერე სამიზნე და ხშირად ეს არაადეკვატურ ქცევაში გადადის.“

მარინა კაჭარავას თქმით, ბავშვი ვერ აცნობიერებს მატრავმირებელ გამოცდილებას, რის გამოც არაადეკვატურად იქცევა:

„ბავშვი ვერ მოყვება, ვერ აცნობიერებს ამ მატრავმირებელ გამოცდილებას. მას ამის გამოხატვა ვერბალურად არ შეუძლია. ის ამას მხოლოდ არაადეკვატური ქცევით, შიშებით გამოხატავს. სწორედ წარმოსახვა, ფანტაზია, თამაში არის საოცარი თერაპიული საშუალება, რომელიც დიდთანაც ძალიან კარგად მუშაობს.“

„ერთ მაგალითს მოგიყვანთ. იყო ერთ-ერტი ჟურნალისტი, რომელმაც ასეთი რამ თქვა: როდესაც გადაცემა მიმყავს, შევამჩნიე, რომ ჩემს რესპოდენტს თვალებში ვერ ვუყურებო. ეს მან გადაცემების ნახვის მერე დააფიქსირა. თერაპიის დროს ამოტივტივდა, რომ მისთვის ავტორიტეტმა ადამიანმა ერთხელ უხეშად უთხრა, ძალიან უტიფარი თვალები გაქვს და ადამიანს თვალებში ნუ უყურებ, უნდა დახარო თვალებიო. ეს არ ახსოვდა ამ ადამიანს. როგორც კი მან ეს გააცნობიერა, ის სიმპტომი გაქრა. თურმე როგორი მატრავმირებელია, რასაც ბავშვს ვეუბნებით. ​ზოგიერთ ადამიანს ყვირილზე აქვს საშინელი რეაქცია და იქცევა არაადეკვატურად. იმიტომ, რომ ბავშვობაში უყვიროდნენ ან დაუყვირეს, ეს მან ვერ მოინელა,“ - აღნიშნულ საკითხზე მარინა კაჭარავამ საპატრიარქოს ტელევიზიის გადაცემაში „ზღვარი მარინა კაჭარავასთან ერთად“ ისაუბრა.

წყარო: ​„საპატრიარქოს ტელევიზია“

წაიკითხეთ სრულად