სექსოლოგმა ზურაბ მარშანიამ ქალებსა და მამაკაცებში გავრცელებული სექსუალური დისფუნქციების შესახებ ისაუბრა. მან აღნიშნა, რომ ქალბატონებში ყველაზე ხშირი დისფუნქცია ვაგინიზმია:
„მძიმე სექსუალური დისფუნქციების ხვედრითი წილი ბევრია ქალებშიც და მამაკაცებშიც. ქალების სექსუალურ დისფუნქციებში ჭარბობს ვაგინიზმი. თანამედროვე კლასიფიკაციით ვაგინიზმი გაერთიანებულია ჯგუფში, რომელსაც ეწოდება ქალის სექსუალური ტკივილისა და პენეტრაციის მოშლილობა. სქესობრივი აქტის დროს არის ძლიერი ტკივილი, ამავე დროს არის სპაზმიც. პირადად ჩემი გამოცდილებიდან, ყველაზე ხშირი ვაგინიზმია.“
ზურაბ მარშანიას თქმით, ქალბატონებს ხშირად აწუხებთ ანორგაზმიის პრობლემაც:
„ძალიან ბევრია ანორგაზმია. ეს არის სიამოვნების მიღების არარსებობა ან ხანგრძლივი და მყარი გაძნელება. სქესობრივი განათლება და მისი დონის ამაღლება დამოკიდებულია მიწოდებული ინფორმაციის ხარისხზე. მნიშვნელოვანია, ვინ აწვდის ადამიანს ამ ინფორმაციას. ექიმისგან მიწოდებული ინფორმაცია უდიდესი ალბათობით რელევანტურია. ინფორმაცია არ უნდა იყოს მიღებული ფსიქიკურად დაავადებული ადამიანების ბლოგებიდან. ძალიან ბევრია ასეთი. მე ბევრს ვიცნობ ასეთ ბლოგს.“
„რაც შეეხება გამოკვლევებს, ის გარკვეულწილად განსხვავებულია ქალებსა და კაცებში. იდენტური შეიძლება იყოს ჰორმონალური პროფილის გამოკვლევა, რომელიც ორივე შემთხვევაში გამართლებულია და აუცილებელიც არის. თუ მამაკაცებში ამას აქვს ძალიან დიდი მნიშვნელობა, ქალში იმდენად დიდი არ აქვს. ქალის სექსუალური დისფუნქციის თითქმის 90-95 % ფსიქოგენური გარემოებებით არის განპირობებული. ასეთივე დიდი პროცენტი, შესაძლოა, ორგანული, მათ შორის ჰორმონალური, ცვლილებებით იყოს განპირობებული მამაკაცებში. მიდგომებიც განსხვავებულია. ქალებში განსაკუთრებით დიდი მნიშვნელობა აქვს ექიმის პროფესიონალიზმს, მის სპეციალიზაციას. როდესაც ჩვენ ვსაუბრობთ ქალის სექსუალურ დისფუნქციებზე, აუცილებელია სწორი ფსიქოლოგიური მიდგომა და მოტივაციის, განწყობის შექმნა. ქალმა უნდა დაიჯეროს, რომ შეუძლია ამ პრობლემის დაძლევა,“ - აღნიშნულ საკითხზე ზურაბ მარშანიამ ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „ანატომია“ ისაუბრა.
,,ყველაფრის იუმორში გადატანა მეგობრულ ურთიერთობას შესაძლოა აძლიერებდეს, მაგრამ ქორწინებაში არამომგებიანია''
სიცილისა და დაცინვის თემაზე ფსიქოლოგმა გაგა ნიჟარაძემ პირველი არხის გადაცემაში ,,დღის კოდი'' ისაუბრა.
,,სიცილის წარმომავლობაზე დიდი კამათი იყო, ბევრ ადამიანს „უმტვრევია“ თავი. ითვლებოდა რომ სიცილსა და იუმორზე მონოპოლია ადამიანს აქვს, მაგრამ ამ ბოლო დროს აღმოაჩინეს, რომ მთლად ასე არ არის. უმაღლეს მაიმუნებში - შიმპანზეს, ორანგუტანგს, გორილას აქვთ იუმორის მსგავსი რამ, იცინიან ღიტინის დროს, სპეციფიკურ გამომეტყველებას ღებულობენ უწმაწურ ქმედებებზე, რომელსაც თვითონვე აკეთებენ და უხარიათ. რა თქმა უნდა, მას შემდეგ იუმორმა ფორმირება განიცადა და ბევრი მოსაზრება არსებობს თუ რატომ განვითარდა. პირველი, ეს არის სტრესის მოსახსნელი საშუალება და მეორე, ფლირტი. იუმორის მქონე ადამიანები, განსაკუთრებით მამაკაცები, წარმატებით სარგებლობენ საწინააღმდეგო სქესთან.''
გაგა ნიჟარაძის თქმით, ითვლება, რომ ადამიანს იუმორი უჩნდება პირველი წლის ბოლოდან. როდესაც ერთი წლის ბიჭი ან გოგო ხედავს, რომ დედამისი მის საწოვარიან ბოთლს იღებს და ვითომ სვამს, ამაზე ეღიმება. ესე იგი, ის ხედავს შეუსაბამობას, შეუსაბამობა კი აუცილებელი ნიშანია იუმორისა. ერთი ფრანგი ფსიქოლოგი აღწერს შესანიშნავ ამბავს. ზაფხულის დილაა, ის ზის თავის ოთახში და შემოდის მისი პატარა შვილიშვილი, სამი წლის გოგო. მიდის და ეუბნება- „ბაბუ, საღამომშვიდობისა“ (ამ დროს დილაა) და ამაზე ბავშვი იცინის. ეს არის დიდი ნაბიჯი ადამიანის განვითარებაში, როდესაც ის ხვდება, რომ შეუძლია გადატრიალების შექმნა სამყაროში, თავისი სიტყვით. ანუ, შეუძლია თქვას დილით - საღამომშვიდობის და ამით არ დაინგრევა ქვეყანა.
,,როდესაც ადამიანი ცუდ მდგომარეობაშია და ამ დროს, იუმორს არ კარგავს, ეს მის თავისუფლებაზე მეტყველებს. ცნობილ პოეტს, ფრანცუა ვიიონს ჩამოხრჩობა მიუსაჯეს და მან სიკვდილის წინ დაწერა - „რას იწონის ჩემი ტანი, ხვალ ჩემი კისერი გაიგებს“- ამას რომ დაწერ სიკვდილის წინ დიდი შინაგანი თავისუფლების მატარებელი უნდა იყო.''
როგორც ფსიქოლოგი აღნიშნავს, იუმორის გრძნობა არის ინდივიდუალური. სად გადის ზღვარი არ ვიცი, ვიღაცას აქვს, ვიღაცას არა. აი მაგალითად, მე წამიკითხავს ნაწარმოები, რომელიც თურმე იუმორისტულად არის დაწერილი, მაგრამ ვერ მივხვდი, გერმანული იუმორია ასეთი. ასევე, ეთნიკური იუმორიც თავისებურია, ის რაც ერთ ადგილას სასაცილოა, მეორეგან სრულიად შეუსაბამოა.
,,ხშირად, იუმორი არის თავდაცვის საშუალება. აი, ახლა მე რომ ჩამოვვარდე ამ სკამიდან, შევეცდები გავიცინო, რადგან ამ მარცხის გადაფარვას იუმორით შევძლებ. მაგალითად, საშუალო ასაკის მასწავლებელი, რომელიც მარტოა სახლში და დაჯდომის დროს ჩაუტყდა სკამი, არაფერს იტყვის, შეიძლება ქმარი მოიხსენიოს, რატომ არ იყიდა სკამიო და ა.შ. ის არ ეცდება იუმორი შემოიტანოს მოქმედებაში. ასევე იქნება პირველ კლასელებთან, რადგან ამ ბავშვების წინ ეს მარცხი მის თვითშფასებას ზიანს არ მიაყენებს, მაგრამ თუ იგივე მოხდა თანამშრომლების თანდასწრებით, მაშინვე დაიწყებს სიცილს,'' - დასძინა გაგა ნიჟარაძემ.
რამდენად შეიძლება დაცინვა იყოს მსუბუქი?
,,თუ რომის პაპს დასცინებ - ერთია და თუ შენს მეგობარს - მეორე. ყველაფრის იუმორში გადატანა მეგობრულ ურთიერთობას შესაძლოა აძლიერებდეს, მაგრამ ქორწინებაში არამომგებიანია. თუ პრობლემა იუმორში გადაჰყავს ქმარს, ცოლი ამას ვერ გაუგებს. ასე რომ, იუმორს თავისი ადგილი აქვს.
ასევე, არსებობს შავი იუმორი, როდესაც ვიცინით ისეთ რამეზე, რაზეც არ უნდა ვიცინოდეთ. შავი იუმორის განსაზღვრებაა ასეთი, რომ ის ჰგავს ფეხებს, ზოგს აქვს, ზოგს არა. ცნობილია, რომ შავკანიანები, შავკანიანების შესახებ ანეგდოტებზე არანაკლებად იცინიან, ვიდრე თეთრკანიანები. ეს იმის მაჩვენებელია რომ ორ ერს შორის გარკვეული დაძაბულობა არსებობს, მაგრამ სერიოზული არა. აი, ოსური ანეგდოტები იმ დღეს მოისპო, როდესაც ცხელ ფაზაში გადავიდა ქართულ-ოსური ურთიერთობები.
ბატონი ზიგმუნდ ფროიდი ამბობდა, რომ ანეგდოტის სამი ძირითადი თემა არსებობს: სექსი, ტუალეტი და პოლიტიკა. დიდი ხანია აღარ გამიგია პოლიტიკაზე ანეგდოტები (როგორც ორთქლის გამოშვების საშუალება), რაც შეიძლება იმის ნიშანი იყოს რომ არ ვართ ისე ცუდად, რომ ეს დაგვჭირდეს. ადამიანს, რომელსაც თვითონ უფლებები დათრგუნული აქვს და არ არის კარგად, ყველაზე ძლევამოსილი ფიგურა გამოჰყავს ისე, როგორც იდიოტი.''
,,ინტერნეტის დიდი ჭია არ ვარ და კარგად არ ვიცნობ ამ სამყაროს, მაგრამ შემიძლია ვთქვა, რომ როდესაც პასუხისმგებლობა მოხსნილია (ანონიმურობიდან გამომდინარე), ადამიანი აკეთებს უფრო უარყოფითს, ვიდრე მაშინ როდესაც ეშინია რომ გამოიჭერენ.''
