Baby Bag

რა ასაკიდან შევიყვანოთ ბავშვი სპორტზე და რა უნდა გავითვალისწინოთ, სანამ ამა თუ იმ სახეობაზე შეყვანას გადავწყვეტთ? - ამ და სხვა საკითხებზე ​MomsEdu.ge-ს ბავშვთა ორთოპედი ამირან შარაბიძე ესაუბრა

რა ასაკიდან შევიყვანოთ ბავშვი სპორტზე და რა უნდა გავითვალისწინოთ, სანამ ამა თუ იმ სახეობაზე შეყვანას გადავწყვეტთ? - ამ და სხვა საკითხებზე ​MomsEdu.ge-ს ბავშვთა ორთოპედი ამირან შარაბიძე ესაუბრა
რა ასაკიდან შევიყვანოთ ბავშვი სპორტზე და რა უნდა გავითვალისწინოთ, სანამ ამა თუ იმ სახეობაზე შეყვანას გადავწყვეტთ? - ამ და სხვა საკითხებზე ​MomsEdu.ge-ს ბავშვთა ორთოპედი ამირან შარაბიძე ესაუბრა. 

- ფიზიკური აქტივობა აუცილებელა ბავშვებისთვის. რა ასაკიდან დავაწყებინოთ სპორტული ცხოვრება?

- ფიზიკური აქტივობა, მით უმეტეს 21-ე საუკუნეში, როდესაც გავრცელდა ცხოვრების პასიური წესი, აუცლებელია ბავშვის ნორმალური ზრდა-განვითარებისთვის. სპორტი არ არის მხოლოდ ფიზიკური აქტივობის საშუალება, ის დიდ როლს თამაშობს პიროვნების მენტალური ჩამოყალიბების პროცესშიც. სპორტთან ერთად ბავშვი ხდება სოციალურად მეტად აქტიური, იძენს მეგობრებს, სწავლობს სირთულეების გადალახვას, სხვების პატივისცემას და ა.შ.

სპორტული აქტივობის დაწყება თეორიულად ნებისმიერი ასაკიდან შეიძლება. ამის ნათელი მაგალითია ცურვა, რომელსაც ბავშვები 1 წლამდე სწავლობენ, თუმცა სპორტის არსის გათავისება მხოლოდ 5-6 წლიდან იწყება, ამ დროისთვის ასევე იხვეწება ნეირო-მოტორული შესაძლებლობები. მანამდე სპორტზე სიარულსაც აქვს აზრი, მაგრამ არა სპორტული, უფრო გარემოსთან შეგუების თვალსაზრისით. ზოგადად, სპორტული ცხორების დაწყების ოპტიმალურ ვადებად მიჩნეულია 4-8 წლები.

- კონკრეტულად, რომელ ასაკში, რომელ სპორტს ურჩევდით მშობლებს, რომლებსაც ვერ გადაუწყვეტიათ, რაზე შეიყვანონ შვილი?

- პირველ რიგში, უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ბავშვი უკვე პიროვნებაა, მას აუცილებლად უნდა მივცეთ არჩევანის საშუალება, უნდა დავუსვათ კითხვები, გავიგოთ მისი ინტერესების შესახებ და ამის შემდეგ შევთავაზოთ რამდენიმე ვარიანტი, რათა მისთვის უინტერესო სახეობის გამო საერთოდ არ გაუქრეს სპორტის მიმართ ინტერესი.

ზოგად რჩევებს რაც შეეხება, გასათვალიწინებელია ბავშვის ასაკი, კონსტიტუციური აგებულება, ფსიქო-ემოციური მდგომარეობა. 

მაგალითად, ჰიპერაქტიური ბავშვებისთვის სასურველია რომელიმე საბრძოლო ხელოვნება, სადაც ენერგიას დახარჯავენ, საუკეთესო ვარიანტად ბევრის აზრით მიჩნეულია ძიუდო. 

მათთვის ვისაც ბუნება უყვარს-ცხენოსნობა, კლდეზე ცოცვა. 

ინტროვერტი ბავშვებისთვის სპორტის გუნდური სახეობები, სადაც გაიხსნებიან და სხვებთან ურთიერთობას მიეჩვევიან. 

ცოტა მოუქნელებისთვის კალათბურთი, რომელიც მოტორიკას ანვითარებს. 

თუმცა, თუ უნდა დავასახელოთ ერთი უნივერსალური სახეობა, რომელსაც ყველასთვის მეტ-ნაკლებად შეუძლია სარგებლის მოტანა, ესაა ცურვა, რადგან წყალში გრავიტაციის ძალა 2-ჯერ ნაკლებია, ვიდრე ზედაპირზე, ძვალ- სახსროვანი სისტემა ნაკლებადაა დატვირთული, ხოლო იმის გამო, რომ წყლის სიმკვრივე მეტია ჰაერისაზე, ერთი და იგივე მოძრაობის განხორცილებისთვის კუნთს წყალში უწევს დაახლოებით 4-ჯერ მეტი სამუშაოს შესრულება, ეს ორი მოცემულობა იძლევა საყრდენ-მამოძრავებელი სისტემის განვითარებისთვის ოტიმალურ პირობებს. გარდა ამისა, ცურვის დროს კარგად ვითარდება კარდიო-ვასკულური და რესპირატორული სისტემები, მენტალური თვალსაზრისით კი ბავშვი იძენს თავდაჯერებულობას.

- მშობლებს ხშირად აწუხებთ ბავშვის სიმაღლის საკითხი, ასეთ შემთხვევაში, არის თუ არა რომელიმე სპორტის სახეობა ეფექტური სიმაღლეში ზრდისთვის და რომელს მიანიჭებდით უპირატესობას?

- საყოველთაოდ გარცელებული შეხედულების თანახმად, კალათბურთი ხელს უწყობს სიმაღლეში ზრდას, ხოლო ათლეტიზმი და ჭიდაობა პირიქით, ხელს უშლის. დღესდღეობით, არ არსებობს არც ერთი სარწმუნო მეცნიერული კვლევა, რომელიც ამ მოსაზრებას ცალსახად დაადასტურებდა, თუმცა დადგენილია, რომ კვირაში დაახლოებით 18 საათით ინტენსიური ვარჯიშის პირობებში ხდება ზოგიერთი ჰორმონის სეკრეციის სტიმულირება, მათ შორის საინტერესოა Insulin-like growth factor 1 (IGF-1), რომელიც მნიშვნელოვან როლს თამაშობს ორგანიზმის ზრდის პროცესში, მაგრამ აქ გასათვალისწინებელია მეორე ფაქტორი, სპორტული აქტივობით ბავშვის დატვირთვის ხანგრძლივობა ძლიერაა დამოკიდებული მის ასაკზე, ზედმეტი ვარჯიში ზრდის ტრავმის მიღების ალბათობას, ხოლო 18 საათი პუბერტამდელი (პუბერტული ანუ მომწიფების პერიოდი) ასაკისთვის ძალიან ბევრია.

ადამიანის ზრდის პროცესს არეგულირებს ენდოკრინული სისტემა, ამიტომ თუ მშობელს საფუძვლიანი კითხვები გააჩნია ამ მიმართულებით, უმჯობესია მიმართოს ენდოკრინოლოგს, რათა შეფასდეს ბავშვის ჰორმონალური ბალანსი და საჭიროების შემთხვევაში განხორციელდეს ადეკვატური ჩარევა.

- თუ ბავშვი სუსტი აღნაგობისაა ან პირიქით, სიმსუქნისკენ არის მიდრეკილი, რომელი სპორტია უკეთესი, ორივე შემთხვევაში?

- ჭარბი წონა ნიშნავს ძვალ-სახსროვანი სისტემის ჭარბ დატვირთვას, ამიტომ არაა სასურველი სპორტის სახეობები, რომლებიც დაკავშირებულია სხეულის ვერტიკალურ დატვირთვასთან, სირბილთან, ფეხზე დიდხანს დგომასთან. 
ზოგადად, ჭარბწონიანობა არაა მდგომარეობა, რომელიც „მარტო მოდის“, ძვალ-სახსროვანის გარდა მას ახასიათებს კარდიო-ვასკულარული, ედოკრინული, რესპირატორული, დიგესტიური სისტემის დაზიანებები, ამიტომ თუ ბავშვის სხეულის მასის ინდექსი სცილდება, ან მიახლოებულია მაქსიმალურ, ან მინიმალურ მაჩვენებლებთან, გირჩევდით მიგემართათ სპეციალისტისთვის. დროულად დაწყებული მკურნალობა შედეგის მისაღწევად უმნიშვნელოვანესი ფაქტორია.

- რა დროს არ შეიძლება ბავშვის სპორტით დაკავება და აუცილებელია თუ არა სანამ გადავწყვეტთ ამა თუ იმ სახეობაზე შეყვანას, მივმართოთ სპეციალისტს?

- თუ ბავშვს არ აქვს ისეთი ქრონიკული ან მწვავე დაავადება, რომელიც ფიზიკური აქტივობის შესაძლებლობას გამორიცხავს, სწორად შერჩეული სპორტის სახეობისგან თავის შეკავება საჭირო არაა.

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, ქალებისთვის შექმნა ახალი სივრცე, სადაც ყველაზე მცოდნე დედები იყრიან თავს. ჯგუფის დასახელებაც სწორედ ასეა - „მცოდნე დედების ჯგუფი“, რომლის საშუალებით დედები ერთმანეთს საკუთარ გამოცდილებას გაუზიარებენ. (ჯგუფში გასაწევრიანებლად ნახეთ ბმული - „მცოდნე დედების ჯგუფი“)

შეიძლება დაინტერესდეთ

არასდროს აიძულოთ ბავშვი ბოდიში მოიხადოს, თუ გსურთ, რომ საკუთარი შეცდომის აღიარება ისწავლოს

არასდროს აიძულოთ ბავშვი ბოდიში მოიხადოს, თუ გსურთ, რომ საკუთარი შეცდომის აღიარება ისწავლოს

მშობლები შვილებისგან ბოდიშის მოხდას ხშირად მოითხოვენ, როდესაც პატარები სხვების ნივთებს დაუკითხავად იღებენ, მეგობრებს ხელს ურტყამენ ან უფროსების მითითებებს არ ითვალისწინებენ. როდესაც ბავშვი ბოდიშს იხდის, მშობლები მას თითქმის არასდროს განუმარტავენ, თუ რატომ ითხოვა მან პატიება, რა დაუშავა სხვებს და რისთვის გაიკიცხა უფროსების მიერ. გაცნობიერებული მიზეზისა და მიზნის გარეშე ბოდიშის მოხდა პატარების ქცევაზე გავლენას ვერ ახდენს. ისინი ზრდასრულ ასაკშიც განაგრძობენ ფორმალურ მობოდიშებას, როდესაც რაღაცას არასწორად აკეთებენ, თუმცა მათი სინანული გულწრფელი არ არის და ისინი არც საკუთარი ქცევის გაცნობიერებას ან შეცვლას ცდილობენ.

ბავშვი, რომელსაც მშობლები ნეგატიური ქცევის გამო ბოდიშის მოხდას ხშირად აიძულებენ, მომავალში ყოველთვის ეცდება, რომ დანაშაულის მონანიებისას პასუხისმგებლობა სხვებზე გადაიტანოს. თუ ის სამსახურში საქმეს თავს კარგად ვერ გაართმევს, იტყვის: „მაპატიეთ, ჩემი გუნდი ცუდად მუშაობდა.“ როდესაც ასეთი ადამიანი რაიმეს გაწყენინებთ, გეტყვით: „მაპატიე, არ ვიცოდი, თუ შეწუხდებოდი.“ ის პასუხისმგებლობას საკუთარ თავზე არასდროს აიღებს.

ნამდვილი მონანიება საკუთარი ქცევის ნეგატიური შედეგების გაცნობიერებას გულისხმობს, არ აქვს მნიშვნელობა ბოდიშს ზრდასრული ადამიანი იხდის, თუ ბავშვი. საკუთარ ქმედებაზე პასუხისმგებლობის აღება ადამიანებს ძალიან უჭირთ. შეცდომის აღიარება მარტივი საქმე ნამდვილად არ არის. ბავშვებს დანაშაულის აღიარება განსაკუთრებით უჭირთ. ისინი გრძნობენ, რომ კარგი ადამიანები არიან, ამავე დროს აღმოაჩენენ, რომ ცუდი საქციელი ჩაიდინეს, რაც მათ გაურკვეველ შეგრძნებებს უჩენს. პატარები ვერ ხვდებიან, როგორ შეიძლება კარგმა ბავშვმა ცუდი საქციელი ჩაიდინოს. სწორედ ამიტომ, ისინი გონებაში თავის გამართლებას იწყებენ. ბავშვები ნეგატიურ ქცევას ორი მიზეზით ამართლებენ: ადამიანი, ვისაც ცუდად მოექცნენ, ამას იმსახურებდა ან მათი საქციელი არც ისე ცუდი იყო, როგორც ამას უფროსები ამბობდნენ.

ბავშვი შეცდომის აღიარებამდე ფრთხილად უნდა მივიყვანოთ. მშობლებმა პატარების შეცდომებზე სწორად რეაგირება უნდა ისწავლონ, რათა ბავშვს ბოდიშის მოხდის აღარ რცხვენოდეს. იმისთვის, რომ ბავშვს გულწრფელი მობოდიშება ასწავლოთ, პირველ რიგში, მას უნდა დაანახოთ, რომ თქვენ უკან დახევა შეგიძლიათ. წარმოიდგინეთ, რომ თქვენმა შვილმა მეგობარს სათამაშო წაართვა და სახლში გამოიქცა. თქვენ მის ქცევაზე მაშინვე არ უნდა გაცხარდეთ. ბავშვის საქციელს აუცილებლად ექნება გამართლება. ის ჯერ კიდევ ემოციებშია, როდესაც სახლში სხვისი სათამაშოთი ბრუნდება. ბავშვს დამშვიდება და დაწყნარება აცალეთ. მისი საქციელის ნეგატიურ ასპექტებზე მხოლოდ ამის შემდეგ გაესაუბრეთ. საჭირო არ არის, რომ ბავშვს დაუყვიროთ და ბოდიშის მოხდა მოსთხოვოთ. ბავშვი აუცილებლად მოგისმენთ, თუ მას მშვიდად აუხსნით, რომ ნივთის წართმევით ადამიანებს გულს ვტკენთ და ეს მოსაწონი საქციელი არ არის. ბავშვები ვერ გვისმენენ, როდესაც მათ ხმამაღლა ვუყვირით ან გაბრაზებით ვესაუბრებით. ისინი მშობლების რჩევებს მხოლოდ მაშინ ითვალისწინებენ, როდესაც საუბარი მშვიდ გარემოში მიმდინარეობს.

ბავშვს ემოციების გააზრებაში უნდა დაეხმაროთ. თქვენი შვილი მიახვედრეთ, თუ რატომ მოიქცა ის ნეგატიურად, რამ გამოიწვია მისი ამგვარი ქმედება. აუცილებლად ჰკითხეთ ბავშვს, რას გრძნობდა, როდესაც მეგობრის სათამაშოს იღებდა. შესაძლოა, ბავშვი მეგობრის სათამაშოზე ეჭვიანობდა ან გადაღლილი იყო და არ იცოდა, რას აკათებდა. თქვენს შვილს აუხსენით, რომ მას, როგორც ყველა სხვა ადამიანს აქვს გარკვეული ემოციები და ეს სავსებით მისაღებია, თუმცა ემოციების გამოხატვის ყველა ფორმა გამართლებული არ არის. თუ ბავშვს გრძნობების სიტყვებით გამოხატვას არ ასწავლით, შესაძლოა, ის საკუთარ განცდებში დაიკარგოს.

ბავშვი საკუთარ ემოციებში რომ გაერკვევა, მას სხვების განცდებისა და გრძნობების შესახებ ესაუბრეთ. თქვენს შვილს აუხსენით, რომ სხვებსაც ისეთივე ემოციები აქვთ, როგორც მას. აუცილებლად ჰკითხეთ ბავშვს, რას მოიმოქმედებდა ყველაფრის თავიდან გაკეთება რომ შეძლებოდა. შეგიძლიათ ბავშვს დაახატინოთ ან დააწერინოთ მისი განცდებისა და ემოციების შესახებ. როდესაც პატარა საკუთარ შეცდომას მიხვდება, ის ბოდიშის მოხდისთვის მზად არის.

გულწრფელი ბოდიში საკუთარი საქციელის დეტალურ გაანალიზებას, სხვისი განცდების სწორად გაგებას და ქცევის შეცვლის სურვილს გულისხმობს. ბავშვმა ბოდიში სამი სიტყვით არ უნდა წარმოთქვას. როდესაც ის მეგობარს სათამაშოს წართმევის გამო მოუბოდიშებს, შემდეგი სიტყვები უნდა გამოიყენოს: „ბოდიში, რომ სათამაშო წაგართვი. ვიცი, ამ ქცევით გული გატკინე. ეს სათამაშო შენია და არა ჩემი. მომავალში შენი სათამაშოს აღების ნაცვლად სხვა რამით გავერთობი.“

ბავშვი, რომელიც გულწრფელ მობოდიშებას სწავლობს, უფროსებისგან ზეწოლას აღარ საჭიროებს. ის საკუთარ შეცდომებს თავას აცნობიერებს და არც ბოდიშის მოხდა უძნელდება. დანაშაულის გამოსწორების მიზნით, ბავშვი, შესაძლოა, მეგობარს ჩაეხუტოს, მას საჩუქრად ნახატი დაუხატოს და ა.შ. ჩვენ ყოველთვის სხვების ქმედებებიდან გამომდინარე ვსწავლობთ, საუბარი ნაკლებად ეფექტიანია. თუ ბავშვი დანაშაულს არასდროს აღიარებს, დაეხმარეთ მას, რომ მეგობრის გრძნობებში გაერკვეს. უთხარით ბავშვს, რომ ჰკითხოს თავის მეგობარს, თუ როგორ გრძნობს თავს. ბავშვმა მოვლენების განსხვავებული პერსპექტივიდან დანახვა უნდა ისწავლოს.

ბავშვს უნდა აუხსნათ, რომ მიუხედავად გულწრფელი სინანულისა, მას, შეიძლება, არ აპატიონ კიდეც ჩადენილი დანაშაული. თქვენმა შვილმა უნდა იცოდეს, რომ ბოდიში საკუთარ ქმედებებზე პასუხისმგებლობის აღებისთვის სჭირდება და არა იმისთვის, რომ სხვების პატიება დაიმსახუროს. როდესაც ბავშვი ადრეული ასაკიდანვე სწავლობს გულწრფელ მობოდიშებას, ის საკუთარ ქცევებს და მათ შედეგებს ყოველთვის წინასწარ აანალიზებს და ცხოვრებაში შეცდომებს იშვიათად უშვებს. ზრდასრული ადამიანების უდიდესი ნაწილი არასწორი აღზრდის გამო მობოდიშებას და საკუთარ ქმედებებზე პასუხისმგებლობის აღებას ყოველთვის თავს არიდებს. თქვენს შვილს ასწავლეთ, რომ დანაშაულის აღიარებაში ცუდი არაფერია. რაც უფრო გულახდილი იქნება ადამიანი საკუთარ თავთან და სხვებთან, მით ნაკლებად დაუშვებს ცხოვრებისეულ შეცდომებს.

მომზადებულია​ todaysparent.com-ის მიხედვით

თარგმნა ია ნაროუშვილმა

წაიკითხეთ სრულად