Baby Bag

„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა

„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა
რთული ეკონომიკური პირობების გამო საქართველოდან უამრავი ქალი ემიგრაციაშია წასული. იმისთვის, რომ შვილებს უკეთესი მომავალი შეუქმნან, იძულებულები არიან, ​მათგან ათასობით კილომეტრით შორს იყვნენ. ერთ-ერთია ნინო ქვათაძე, რომელიც ექვსი წლის წინ წავიდა იტალიაში სამუშაოდ. მას ოთხი შვილი და ორი შვილიშვილი ჰყავს.
„2014 წელს ჩამოვედი იტალიაში. ემიგრაციაში ყოფნის მთავარი მიზანი შვილების სწავლაზე ზრუნვაა. უამრავი ხარჯია სწავლასთან დაკავშირებული. ეს ხარჯები კიდევ უფრო ორმაგდება, თუ საცხოვრებელი ბინა არ გაქვს. მინდა, შვილებს უკეთესი მომავალი შევუქმნა. იმედი მაქვს, ერთ დღეს საცხოვრებელ ბინასაც შევუძენ“, - გვეუბნება ნინო.
იგი ემიგრაციაში ყოფნასთან დაკავშირებულ სირთულეებზე გვესაუბრება და აღნიშნავს, რომ ყველაზე ძნელი შვილებისგან განშორება აღმოჩნდა.
„ყველაზე რთულია შვილებისა და ახლობლებისგან შორს ყოფნა. უცხო კულტურაში, უცხო ხალხში გიწევს ყველაფერის თავიდან დაწყება. ისინი თანასწორად არ აღგიქვამენ, ფიქრობენ, რადგან უცხოელი ხარ, არაფერი არ იცი. ენის არცოდნა კი ამ ყველაფერს უფრო ართულებს. პირველი ორი წელი ძალიან მიჭირდა, ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი,“ - გვიყვება ნინო.
ემიგრაციაში წასვლის შემდეგ ნინომ საქართველოში ჩამოსვლა ვერც ერთხელ ვერ მოახერხა. 6 წელია, არ უნახავს შვილები. როგორც აღნიშნავს, განშორებას ვერ ეჩვევა და სწორედ ამიტომ დღეში არაერთხელ ეხმიანება მათ...

„ბავშვები ძალიან განიცდიან დედისგან შორს ყოფნას, ეს დიდი სტრესია მათთვის. მუდმივად სჭირდებათ დედის გვერდით ყოფნა, რჩევა-დარიგება და მხარდაჭერა. დედა მათთვის მთავარი დასაყრდენია. განსაკუთრებით უმცროს გოგონას გაუჭირდა ჩემგან შორს ყოფნა, 14 წლის იყო, როცა წამოვედი და დედის მოვალეობის რაღაც ნაწილის შეთვისება მოუწია. არც ერთი დედა არ უნდა იყოს შორს შვილებისგან შორს, მაგრამ იძულებულები ვართ ასე ვიცხოვროთ. ყოველდღე 10-ჯერ ან 20-ჯერ მაინც ვურეკავ, ვკითხულობ, ეძინათ თუ არა, ჭამეს თუ არა. შეიძლება, ეს შემაწუხებელიც იყოს მათთვის, მაგრამ მე ხომ დედა ვარ?! ვცდილობ, დედისგან შორს ყოფნა არ იგრძნონ. ამიტომ ხშირად ველაპარაკები, ვიზიარებ მათ განცდებს, ემოციებს, ვუსმენ მათ პრობლემებს და ვაძლევ რჩევებს,“ - ამბობს ნინო.

კითხვაზე, რას ურჩევდა ემიგრანტ დედებს, ასე გვპასუხობს: 
„ყველას საქმე ინდივიდუალურია, ამიტომ რთულია სხვას რჩევა მისცე. ერთადერთი, რისი თქმაც შემიძლია, ისაა, რომ, მიუხედავად დიდი მანძილისა, რაც შეიძლება ახლოს უნდა იყვნენ, მოუსმინონ და გაუგონ შვილებს.“
ავტორი: სოფიკო ტაბატაძე

შეიძლება დაინტერესდეთ

„მამა გაბრიელს ვუთხარი, თუ ჩვენი ოჯახი უნდა გადარჩეს, შვილი მაჩუქე-მეთქი. ზუსტად ერთ კვირაში გავიგე, რომ ორსულად ვიყავი,“ - სოფო ბედია

მომღერალმა სოფო ბედიამ გადაცემაში „ფარული კონვერტი“ თავისი ვაჟის, რომელიც მას პირველი ქორწინებიდან ჰყავს და მიშა მესხის განსაკუთრებული ურთიერთობის შესახებ ისაუბრა:

„ჩემს შვილს მამა ძალიან უყვარს. როდესაც მიშა გავიცანი, პატარა იყო, 4 წლის და მისთვის უცხო ადამიანის მიღება, რა თქმა უნდა, რთული იყო. მიშა ძალიან კეთილი ადამიანია, ბავშვები უყვარს. მე ერთი წელი ვაკვირდებოდი მიშას და ნიკოლოზის ურთიერთობას. ბავშვს მოწყენის საშუალებას არ აძლევდა, საჩუქრებით ანებივრებდა, ყველგან დაატარებდა, დღემდე ძმაკაცობენ. როდესაც მივხვდი, რომ ეს ადამიანი მარტო ჩემთვის კი არა, ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანისთვის, ჩემი შვილისთვის არის კარგი, მივიღე გადაწყვეტილება, რომ ცოლად გავყვებოდი.“

„ჩემი და მიშას საერთო შვილს, ანდრეას, ღმერთის საჩუქარს ვეძახი. მე და მიშა რომ დავქორწინდით, 5 წელი არ გვყავდა შვილი. როდესაც ახალი ცოლ-ქმარი ხართ, არ ჩქარობთ ბავშვის ყოლას, მაგრამ დროსთან ერთად ყველა ოჯახს სჭირდება დამაგვირგვინებელი შვილი. სამწუხაროდ, გარე ორსულობა დამემართა, ოპერაცია გამიკეთეს, ცალი მილი ამომიღეს და მითხრეს, რომ მეორე მილიც არ იყო კარგ მდგომარეობაში. გამაფრთხილეს, რომ ერთადერთი გამოსავალი ხელოვნური განაყოფიერება იყო. როდესაც ამ ყველაფერზე ფიქრი შევწყვიტეთ და მოვეშვით, ერთ დილას ჩემმა მეგობარმა დამირეკა და მითხრა მამა გაბრიელის საფლავზე მივდივართო, მეც წამიყვანეს. ტაძარში დედაოები ვნახე, მომეფერნენ. ძალიან ავფორიაქდი, გულმხურვალედ ვლოცულობდი და ცრემლები მომდიოდა. ამ დროს ოჯახში პატარა პრობლემებიც გვქონდა. მამა გაბრიელს ვუთხარი, თუ ჩვენი ოჯახი უნდა გადარჩეს, შვილი მაჩუქე-მეთქი. ზუსტად ერთ კვირაში გავიგე, რომ ორსულად ვიყავი. აი, ასეთი სასწაულია ჩემი ანდრეა,“ - აღნიშნა სოფო ბედიამ. 

წაიკითხეთ სრულად