Baby Bag

„სახელძღვანელოები და ყველანაირი მოდგმის მასწავლებლები ყოველდღიურად გვმოძღვრავენ, როგორ უნდა გავიღოთ ყველაფერი, რათა წარმატებას მივაღწიოთ ანუ საკუთარ თავს „წარვემატოთ“

„სახელძღვანელოები და ყველანაირი მოდგმის მასწავლებლები ყოველდღიურად გვმოძღვრავენ, როგორ უნდა გავიღოთ ყველაფერი, რათა წარმატებას მივაღწიოთ ანუ საკუთარ თავს „წარვემატოთ“

წყარო: ფილოლოგ, პედაგოგ გია მურღულიას სოციალური ქსელი

ღმერთი ამბობს: „ჩვენ“, ხოლო ეშმაკი ამბობს: „მე“.
ღმერთის ნათქვამში „მე“ სრულად მოჩანს, ეშმაკის ნათქვამში არსად ჩანს „ჩვენ“.
ღმერთი აერთიანებს სახის დაუკარგავად, ეშმაკი ყოფს სახის შეუნარჩუნებლად.
ღმერთთან ერთად მთელი სამყარო შენთანაა, ეშმაკთან ერთად შეუცვალებელი მარტოობა გარანტირებული გაქვს.
ეს ყველაფერი კი იმით დაიწყო, რომ სინათლის ანგელოზმა უფრო მეტი მოინდომა, ვიდრე ეკუთვნოდა.
ახლა ძალიან პოპულარულია სიტყვა „წარმატება“ და ყველა მას ესწრაფვის. სახელძღვანელოები და ყველანაირი მოდგმის მასწავლებლები ყოველდღიურად გვმოძღვრავენ, როგორ უნდა გავიღოთ ყველაფერი, რათა წარმატებას მივაღწიოთ ანუ საკუთარ თავს „წარვემატოთ“. ერთი შეხედვით, ეს „განვითარებას“ ჰგავს, მაგრამ თუ კარგად დავაკვირდებით, თანამედროვე კონტექსტით, უფრო „მოპოვებას“ ნიშნავს.
ყველაფერს რომ მოპოვებას დაუქვემდებარებ, შესაძლოა ის დაკარგო, რაც ყველაზე მეტად მნიშვნელოვანია - ღირსება.
ყველაზე მეტად წარმატებული ადამიანი ის არის, ვინც, განვითარებასთან ერთად, არდასაკარგავს ნაკლებს კარგავს - განვითარებას მხოლოდ სიყვარულთან ერთად აქვს აზრი.
„ჩვენ“ - სიყვარულია.
„მე“ - ნარცისიზმი და ეგოიზმი.
„მე და შენ“ მეტია, ვიდრე მხოლოდ „მე“.
ამის მიხვედრა ღმერთის შეცნობაა.
ის, ვინც მხოლოდ საკუთარ თავთან რჩება, ვერაფერს ხვდება, ეშმაკის განცდის გარდა.
„მე და შენ“ - ამით მივესალმოთ ახალ, 2021 წელს.
ეს არის ცნობიერება, რომელიც იმარჯვებს და ყველაზე მეტად სწორედ ის სჭირდება დღეს და მომავალშიც ჩვენს საქართველოს.

შეიძლება დაინტერესდეთ

„იმ ბიჭს, ასე რომ მომწერა: „ძვირფასო თოვლის ბაბუ, მე ბევრი სურვილები მქონდა, მაგრამ რაც მამა გარდაიცვალა, ახლა მე მხოლოდ მისი დაბრუნება მინდა“. ვუთხარი, რომ...“

„იმ ბიჭს, ასე რომ მომწერა: „ძვირფასო თოვლის ბაბუ, მე ბევრი სურვილები მქონდა, მაგრამ რაც მამა გარდაიცვალა, ახლა მე მხოლოდ მისი დაბრუნება მინდა“. ვუთხარი, რომ...“

,,წუხელ ღამით, აი, იმ ბიჭს, ასე რომ მომწერა: „ძვირფასო თოვლის ბაბუ, მე ბევრი სურვილები მქონდა, მაგრამ რაც მამა გარდაიცვალა, ახლა მე მხოლოდ მისი დაბრუნება მინდა“. ვუთხარი, რომ მე ძალიან უცნაური თოვლის ბაბუა ვარ. არც მე მყავს მამა. არ მომიტყუებია, ვუთხარი - რადგან ნიკოლოზი პატარაა, მაგრამ ყველაფერს ხვდება. ამიტომ არ მითქვამს, რომ მამამისი სამოგზაუროდ წავიდა და რაღაცები გამომატანა, რომ მამა წერილებს დაწერს და მე ჩავუტან ხოლმე. სიმართლე ვუთხარი. ვუთხარი, რომ მამისი საერთოდ არსადაც არ წასულა. 

მეტიც, ის აწი უფრო ახლოს იქნება მასთან და საითაც გასწევს, ყველგან წაყვება. ყველა აღმართზე, ზურგიდან ხელის შეშველებას იგრძნობს, ის იქნება მამამისი. თუ დაღმართზე დაშვებული, ძალას იგრძნობს და შეჩერდება - ეგეც მამამისი იქნება. მამას ყოველთვის ექნება ბილეთი - ავტობუსზეც და თვითმფრინავზეც. და როცა გაიზრდება და ახალ გზებს მოსინჯავს, მამაც იქ იქნება. 

ეს ზუსტად ვიცი და ამიტომ ვუთხარი. ზუსტად ვიცი, რადგან მამაჩემი ახლა აქაა, როცა ამ სიტყვებს მწერს და მეტიც, ამ სიტყვებს მამაჩემი მკარნახობს. მამაჩემი დეკემბრის ოცდარვაში გარდაიცვალა. გარდაიცვალა ანუ სამუდამო ბილეთი აიღო ჩემს გვერდით. 
მე და ნიკოლოზი შევთანხმდით, რომ ოცდარვაში მასთან და ოზურგეთში ყველაზე დიდი ბიბლიოთეკის მოწყობას დავიწყებთ. პირველ წიგნებს ამ ბიბლიოთეკისთვის სწორედ მაშინ შემოვდებთ თაროზე. კიდევ შევთანხმდით რაღაცებზე, მაგრამ იმ ამბებს საიდუმლოდ დავიტოვებთ. 

დილით მესიჯი მხვდება ნიკოლოზისგან: ,,ugrmesi madloba. imdenad gamitbet guli. verc davidzine. emociebshi var exlac. me tqven miyvarxarr" და ალბათ ნიკოლოზმა არ იცის, რომ თვითონ არის ყველაზე მაგარი თოვლის ბაბუა. ჩემი თოვლის ბაბუა.''

ავტორი: გიორგი კეკელიძე

წაიკითხეთ სრულად