„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა

„ასწავლეთ შვილებს „არა“.

არ მოგესმათ, ა ს წ ა ვ ლ ე თ !

ხშირად მომისმენია ახალგაზრდა დედებისგან:

- ჩემს შვილს არაფერს ვუკრძალავ. (აუკრძალეთ !)

- თუ ვერ ვუხსნი - რატომ არ შეიძლება, არ უნდა დაუშალოთ.

(რა სისულელეა, რამდენ ისეთ რამეს ვერ ვხსნით, რომელიც ზუსტად ვიცით, რომ არ შეიძლება).

- მე თავისუფლად ვზრდი ჩემს შვილს (მეც... მაგრამ ანარქიაში ნუ გადაუვა).

გულზე შემოიყარეთ, როცა თქვენი შვილი თოჯინას თვალს ამოთხრის და ხელ-ფეხს მოატეხავს.

არა, არ დასაჯოთ (უფრო სწორად, გააჩნია, რა ასაკშია), მაგრამ ასწავლეთ, რომ - არა, არა, არა, ასე არ შეიძლება.

„აინტერესებს შიგნით რა არის“ - ამ მოტივით ნუ გაგეცინებათ ამაზე.

სანამ პატარები არიან, უკონტროლეთ სოციალური ქსელები, სამეგობრო წრე, მიმოწერა - ამ უკანასკნელში ჩანს ყველაზე კარგად მათი ხასიათი.

უთხარით „არა“, ხშირად უთხარით და არავითარ შემთხვევაში არ გადათქვათ მერე ეგ თქვენი „არა“.

მაგალითისათვის: პარკში გამყავს ხოლმე ილიანა და ვაკვირდები ფრანგ დედებს (აქ ვცხოვრობ და აქაური მაგალითი მომყავს), გაგიკვირდებათ და შვილებს მკაცრად ზრდიან ამ „გარყვნილ“ ევროპაში და რაიმე უმნიშვნელო მიდრეკილებას თუ შეატყობენ, ფსიქოლოგთან მიარბენინებენ.

- მე ვთქვი, არა! - ხშირად გაიგონებთ ამ წინადადებას ფრანგი დედებისგან.

ყველაფერზე თვალის დახუჭვა, ყველაფრის დაშვება, ყველაფერი შესაძლებელია - ბავშვს მოძალადედ აყალიბებს და აყალიბებს.

„არა“, „არ შეიძლება“, „გიკრძალავ“ რომ არ იციან, ეგ ბავშვები სჩადიან მერე მკვლელობებს, წიხლავენ თანატოლებს და სასტიკად უსწორდებიან ადამიანებს.

ბათუმის სკოლის ამბავმა შემძრა... სად გავიქცე და სად გავექცე ამდენ ამბავს, აღარ ვიცი...“ - წერს მწერალი დინა მირცხულავა.
​