Baby Bag

„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა

„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა
რთული ეკონომიკური პირობების გამო საქართველოდან უამრავი ქალი ემიგრაციაშია წასული. იმისთვის, რომ შვილებს უკეთესი მომავალი შეუქმნან, იძულებულები არიან, ​მათგან ათასობით კილომეტრით შორს იყვნენ. ერთ-ერთია ნინო ქვათაძე, რომელიც ექვსი წლის წინ წავიდა იტალიაში სამუშაოდ. მას ოთხი შვილი და ორი შვილიშვილი ჰყავს.
„2014 წელს ჩამოვედი იტალიაში. ემიგრაციაში ყოფნის მთავარი მიზანი შვილების სწავლაზე ზრუნვაა. უამრავი ხარჯია სწავლასთან დაკავშირებული. ეს ხარჯები კიდევ უფრო ორმაგდება, თუ საცხოვრებელი ბინა არ გაქვს. მინდა, შვილებს უკეთესი მომავალი შევუქმნა. იმედი მაქვს, ერთ დღეს საცხოვრებელ ბინასაც შევუძენ“, - გვეუბნება ნინო.
იგი ემიგრაციაში ყოფნასთან დაკავშირებულ სირთულეებზე გვესაუბრება და აღნიშნავს, რომ ყველაზე ძნელი შვილებისგან განშორება აღმოჩნდა.
„ყველაზე რთულია შვილებისა და ახლობლებისგან შორს ყოფნა. უცხო კულტურაში, უცხო ხალხში გიწევს ყველაფერის თავიდან დაწყება. ისინი თანასწორად არ აღგიქვამენ, ფიქრობენ, რადგან უცხოელი ხარ, არაფერი არ იცი. ენის არცოდნა კი ამ ყველაფერს უფრო ართულებს. პირველი ორი წელი ძალიან მიჭირდა, ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი,“ - გვიყვება ნინო.
ემიგრაციაში წასვლის შემდეგ ნინომ საქართველოში ჩამოსვლა ვერც ერთხელ ვერ მოახერხა. 6 წელია, არ უნახავს შვილები. როგორც აღნიშნავს, განშორებას ვერ ეჩვევა და სწორედ ამიტომ დღეში არაერთხელ ეხმიანება მათ...

„ბავშვები ძალიან განიცდიან დედისგან შორს ყოფნას, ეს დიდი სტრესია მათთვის. მუდმივად სჭირდებათ დედის გვერდით ყოფნა, რჩევა-დარიგება და მხარდაჭერა. დედა მათთვის მთავარი დასაყრდენია. განსაკუთრებით უმცროს გოგონას გაუჭირდა ჩემგან შორს ყოფნა, 14 წლის იყო, როცა წამოვედი და დედის მოვალეობის რაღაც ნაწილის შეთვისება მოუწია. არც ერთი დედა არ უნდა იყოს შორს შვილებისგან შორს, მაგრამ იძულებულები ვართ ასე ვიცხოვროთ. ყოველდღე 10-ჯერ ან 20-ჯერ მაინც ვურეკავ, ვკითხულობ, ეძინათ თუ არა, ჭამეს თუ არა. შეიძლება, ეს შემაწუხებელიც იყოს მათთვის, მაგრამ მე ხომ დედა ვარ?! ვცდილობ, დედისგან შორს ყოფნა არ იგრძნონ. ამიტომ ხშირად ველაპარაკები, ვიზიარებ მათ განცდებს, ემოციებს, ვუსმენ მათ პრობლემებს და ვაძლევ რჩევებს,“ - ამბობს ნინო.

კითხვაზე, რას ურჩევდა ემიგრანტ დედებს, ასე გვპასუხობს: 
„ყველას საქმე ინდივიდუალურია, ამიტომ რთულია სხვას რჩევა მისცე. ერთადერთი, რისი თქმაც შემიძლია, ისაა, რომ, მიუხედავად დიდი მანძილისა, რაც შეიძლება ახლოს უნდა იყვნენ, მოუსმინონ და გაუგონ შვილებს.“
ავტორი: სოფიკო ტაბატაძე

შეიძლება დაინტერესდეთ

„მშობელმა, შესაძლოა, ვერ მოახერხოს დიფერენცირება ხველა ფილტვის და ყელის პრობლემით არის გამოწვეული, თუ წიკია,“ - პედიატრი თეა ჯანაშია

„მშობელმა, შესაძლოა, ვერ მოახერხოს დიფერენცირება ხველა ფილტვის და ყელის პრობლემით არის გამოწვეული, თუ  წიკია,“ - პედიატრი თეა ჯანაშია

პედიატრმა თეა ჯანაშიამ ბავშვებში წიკების გამომწვევ მიზეზებზე ისაუბრა და აღნიშნა, რომ გენეტიკას ამ მხრივ დიდი მნიშვნელობა აქვს:

„ბავშვებში წიკების წარმოშობის მიზეზი უცნობია, თუმცა ძალიან დიდი პროცენტული წილი გენეტიკურ ფაქტორებს ეკუთვნის. ბავშვებში ჰიპერკინეზებით არ არსებობს მემკვიდრულ რიგში არ ჰქონდეს ეს ვინმეს. არ არის აუცილებელი ეს დედ-მამას ან დედმამიშვილს ჰქონდეს. 10%-ში ეს არის აბსოლუტურად ჯანმრთელ პოპულაციაში და თავისთავად უკუგანვითარდება. ძალიან ხშირად ხდება წიკების აღრევა სხვა პათოლოგიებთან.“

თეა ჯანაშიას თქმით, ზოგჯერ თვალის ხამხამით მიმდინარე წიკის გამო ბავშვები ოფთალმოლოგთან მიჰყავთ, რაც შეცდომაა:

„თვალის ხამხამით მიმდინარე წიკებს ხშირად მიაწერენ ხოლმე თვალის პათოლოგიას. ასეთ ბავშვებს ხშირად უწევთ სპეციალისტთან ზედმეტად მისვლა. ჩვენს პრაქტიკაში დაფიქსირდა გახანგრძლივებული ხველის გამო პულმონოლოგთან ვიზიტი. დაინიშნა გარკვეული მედიკამენტოზური მკურნალობაც, რომელიც აბსოლუტურად არაეფექტიანი აღმოჩნდა. საბოლოოდ ხველა აბსოლუტურად სპონტანურად უკუგანვითარდა.“

„მშობელმა, შესაძლოა, ვერ მოახერხოს დიფერენცირება ხველა ფილტვის და ყელის პრობლემის გამოა,თუ წიკია. მან პირველ რიგში, რა თქმა უნდა, პედიატრს უნდა მიმართოს. შესაძლოა, ნევროპათოლოგის ჩართულობაც გახდეს საჭირო. თუ მარტივ წიკთან გვაქვს საქმე, ეს დროის ამბავია და მოცდა უნდა. ის სპონტანურად უკუგანვითარდება. მოტორული წიკი მარტივ წიკებში ერთიანდება. თუ მას თანდართული აქვს ხმოვანი წიკი, ეს უკვე რთული წიკია,“ - აღნიშნულ საკითხზე თეა ჯანაშიამ რადიო „იმედის“ ეთერში ისაუბრა.

წყარო: ​რადიო „იმედი“

წაიკითხეთ სრულად